Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem w szoku, że książka, która otwarcie czerpie z dorobku Ferrante pełnymi garściami, jest zamiast posądzenia o plagiat, albo co najmniej - bardzo toporne i niesmaczne kopiowanie stylu najbardziej rozpoznawanej, współczesnej, włoskiej pisarki, to jeszcze jest bez żenady promowana pod tytułem "miłośnicy Ferrante pokochają i tę pozycję!" Otóż nie! Wygląda na to, że przemysł wydawniczy działa obecnie jak platforma Netflix - coś się spodobało, to produkujmy na masową skalę podobne historie - aż się odbiorcy znudzi. Literatura jako towar. Początkowo byłam bardzo pozytywnie nastawiona do tej opowieści, zainteresowała mnie, choć praktycznie od pierwszych stron odczuwałam to ukłucie niepokoju, że przecież "skądś to już znam" - mała, zbuntowana dziewczynka, dla której wykształcenie ma być przepustką do "lepszego świata", biedna nadmorska, włoska miejscowość, cofanie się w czasie o kilka dekad, wszechobecna przemoc - także ze strony rodziny, opisy charakterystycznych sąsiadów, skomplikowana przyjaźń - porównania mogłabym wymieniać długo, łącznie z tymi mniej ogólnymi, jak ważne w dzielnicy wesele, które okazuje się przełomowe dla dalszych wypadków. Do tego próba skopiowania minimalistycznego, ale zarazem obrazowego stylu pisania Ferrante. Gdybym nawet chciała przymknąć na to wszystko oko i udać, że nie ma nic złego w robieniu własnej kariery ewidentnie na czyimś pomyśle, to i tak próba ta spełzła na niczym! O ile początkowa narracja małej Marii miała swój urok, to dalsza część historii zamienia się po prostu w uwspółcześnioną, nadal ckliwą historię Romea i Julii, tak więc oryginalności autorce najwyraźniej brak, szkoda, że nie tupetu.