Jeśli myślicie, że po przekroczeniu osiemdziesiątki można już tylko wieść życie nudne i do bólu przewidywalne, przeczytajcie o perypetiach Ferdinanda Bruna. Stały rytm dnia, niezmącony niczyją obecnością, spokojne doczekanie końca swoich dni, nawet jeśli brzmi mało przekonująco, jest jego marzeniem, a przynajmniej tak mu się wydaje. Marzeniem niedoścignionym, bo nieustannie coś lub ktoś burzy ten plan idealny… Żona odchodzi z listonoszem, ukochana suczka prawdopodobnie ginie w wyniku podstępu znienawidzonej sąsiadki, o której śmierć, nawiasem mówiąc, nasz bohater zostaje posądzony, a jakby tego było mało, własna córka chce oddać go do domu starców. Krótko mówiąc: przegwizdane.

Aż chciałoby się powiedzieć: dobrze mu tak, w pełni sobie na to zasłużył. Ferdinand nie jest w końcu takim zwyczajnym staruszkiem… Nie stara się nawet zachowywać pozorów człowieka spokojnego, niewadzącego nikomu. Wręcz przeciwnie, do perfekcji opanował sztukę uprzykrzania życia irytującym go sąsiadkom. Wydaje się, że uczynił sobie z tego świetną rozrywkę, tak dla urozmaicenia samotnie spędzanych dni. Nie stał się zgorzkniały wskutek wieku, zawsze był nie do zniesienia. Co więcej, nie chce się zmienić, nie wierzy w to, że ludzie, zwłaszcza starzy, mogą się, ot tak, zmienić. W pojedynkę rzeczywiście może to być trudne, wręcz niemożliwe, ale kiedy w jego życie nieproszenie wkroczą dwie kobiety, nawet nie zdąży się zorientować, a będzie już zupełnie innym człowiekiem…

„Przegwizdane” to rozczulająca i przezabawna historia pomyłek i niewiarygodnych zbiegów okoliczności. Potrafi rozbawić i wzruszyć niemal jednocześnie, zaskakując przy tym wartką akcją. Mamy tu niedoszłe samobójstwo, upozorowane zabójstwo i wreszcie oskarżenia o morderstwo. Komiczny na ogół wydźwięk książki nie zmienia faktu, że pełna jest ona mądrych i pięknych refleksji na temat relacji międzyludzkich, starości i przemijania. Sama autorka przyznaje w podziękowaniach, że niezwykłej otuchy i odwagi przed podjęciem decyzji o wydaniu książki dodały jej głosy pierwszych czytelników, których lektura zmotywowała do wprowadzenia pozytywnych zmian, np. odnowienia dawno zerwanych kontaktów. To wspaniałe, kiedy historie mają taką moc oddziaływania. Właśnie to jest moim zdaniem głównym przesłaniem książki: na zmianę nigdy nie jest za późno. Skala przemiany Ferdinanda w pewnym momencie przeraża jego samego. Jest gotów natychmiast wyjechać na drugi koniec świata, aby pomóc córce i choremu wnukowi. Rzecz jeszcze chwilę temu nie do pomyślenia w jego pedantycznie uporządkowanej przestrzeni, tym bardziej gdy weźmiemy pod uwagę, że prawdopodobnie będzie to wyjazd na zawsze, bez powrotu.

Ta opowieść mówi coś jeszcze. Bardzo często to dopiero inni motywują nas do działania, dlatego warto otaczać się ludźmi, przy których chcemy być lepsi. W każdym drzemie pozytywny potencjał, chęć czynienia dobra, potrzeba tylko czasu i odpowiednich ludzi na drodze, by to z człowieka wydobyć. Ferdinand długo dojrzewał do spojrzenia dalej niż czubek własnego nosa. Pewnie sam nigdy by się na to nie odważył, na szczęście spotkał osoby, dzięki którym odkrył najlepszą wersję samego siebie. Piękna, lekka i pokrzepiająca lektura.

Monika Kurek