Dwa opowiadania amerykańskiej autorki. Warsztatowo bardzo dobre - w każdym słowie czuć wieloletnie doświadczenie w pracy redakcyjnej. Obie historie ciekawe - pierwsza przybliża nam postać Philipa Rotha, druga podnosi problematykę wojny w Iraku.
Pierwsze to nieco trywialna, oparta na faktach (?) historia miłosna.
Drugie - bardzo wiarygodna, plastyczna opowieść Amerykanina irackiego pochodzenia.
Pierwsza - o młodości, miłości, talencie i chorobie.
Druga - o wykształceniu, pracy, wojnie i przypadku.
Asymetria.

Dwa opowiadania amerykańskiej autorki. Warsztatowo bardzo dobre - w każdym słowie czuć wieloletnie doświadczenie w pracy redakcyjnej. Obie historie ciekawe - pierwsza przybliża nam postać Philipa Rotha, druga podnosi problematykę wojny w Iraku.
Pierwsze to nieco trywialna, oparta na faktach (?) historia miłosna.
Drugie - bardzo wiarygodna, plastyczna opowieść Amerykanina...

Ciekawe, czy gdyby nie zachwyty na okładce, w ogóle bym po nią sięgnęła... Skusiło nas hasło, że "The New Yorker" pochwalił i dlatego ją kupiliśmy. A czytałam po kawałku i powoli, bo trudno mi było określić, co mnie motywuje do przewracania stron. Nawet pamiętam, że w którymś momencie powiedziałam głośno "No czytam tę książkę. Ale po co ją czytam, nie wiem."
Przyjmuję ze spokojem, że mogę nie rozumieć przesłania (i chętnie bym o tej książce pogadała z kimś, kto rozumie). I nie jestem pewna, czy to jedyny kłopot - poza zrozumieniem czy poczuciem więzi z tekstem brakowało mi też emocji, wiarygodnych postaci i przekonania, że warto pokopać, potropić, powęszyć.

Ciekawe, czy gdyby nie zachwyty na okładce, w ogóle bym po nią sięgnęła... Skusiło nas hasło, że "The New Yorker" pochwalił i dlatego ją kupiliśmy. A czytałam po kawałku i powoli, bo trudno mi było określić, co mnie motywuje do przewracania stron. Nawet pamiętam, że w którymś momencie powiedziałam głośno "No czytam tę książkę. Ale po co ją czytam, nie wiem."
Przyjmuję ze...

To fascynujące, że istnieją książki, których przesłania można nie zrozumieć – a mimo to mieć pewną satysfakcję z lektury. „Asymetria” to pozycja tak wychwalana przez amerykańskie dzienniki, że nie miałem złudzeń co do prawdziwego stanu rzeczy. Książka bynajmniej nie jest jakimś objawieniem, bez którego moje życie stałoby się bezsensowne. Faktem jest jednak, że Lisie Halliday udało się wciągnąć do lektury kogoś, kto mainstreamu (zwłaszcza amerykańskiego) czyta tyle, co kot napłakał.

Nie mam nadal pojęcia, o co w „Asymetrii” tak naprawdę chodzi. Jeśli jest w niej zawarty jakiś przekaz, który wznosi się ponad samą narrację, to takowy mi umknął. Jak obydwie części składowe książki mają się do siebie i w jaki sposób ma je łączyć epilog, to pytania, na które nie mam odpowiedzi. Osobiście traktuję „Asymetrię” jako antologię dwóch długich opowiadań i jest mi z tym dobrze.

Nie ukrywam jednak, że część pierwsza zaskoczyła mnie brakiem większych emocji - materialistyczna ostoja romansu starego literata z młodą panią redaktor to dla mnie dosyć odpychający (choć, przyznaję, być może realistyczny) sposób na życie w takim związku. Narratorka to kobieta, która jakoś tak bezrefleksyjnie przechodzi przez życie, składające się głównie z różnorakich rozmów z kochankiem, okazjonalnego „ruchanka” (niekoniecznie z owym mężczyzną),przetykanych zakupami oraz niewielką ilością pracy zawodowej. To kronika człowieka-pustaka, wypranego z uczuć i nie rozróżniającego emocjonalnie zbytnio pomiędzy delektowaniem się koncertem fortepianowym a przeprowadzeniem aborcji po „skoku na bok”.

Natomiast część druga „Asymetrii” ma już lepszą strukturę i poszczególne rozdziały sprawiają wrażenie przemyślanego dokładnie scenariusza filmowego o pewnym Irakijczyku, który usiłuje powrócić do ojczyzny i spotkać brata. Przeciwstawienie wydarzeń na odprawie paszportowej lotniska Heathrow w Londynie z historią irakijskiej rodziny bardzo zgrabnie pani Halliday wyszło.

Facyt: Książka doprawdy maksymalnie asymetryczna. Ocena końcowa jest średnią ocen obydwu części.

To fascynujące, że istnieją książki, których przesłania można nie zrozumieć – a mimo to mieć pewną satysfakcję z lektury. „Asymetria” to pozycja tak wychwalana przez amerykańskie dzienniki, że nie miałem złudzeń co do prawdziwego stanu rzeczy. Książka bynajmniej nie jest jakimś objawieniem, bez którego moje życie stałoby się bezsensowne. Faktem jest jednak, że Lisie...

Zachęcona zostałam wieloma opiniami o tej książce i rankingami - ale jak dla mnie bez rewelacji. 2 opowiadanka które nijak się ze sobą łączą. Nie wyciągnęłam żadnych daleko idących wniosków tak jak w recenzjach pochodzących z renomowanych czasopism. 3 gwiazdki daję jedynie za to, że była dobrym "przerywnikiem" pomiędzy prawdziwą literaturą nad którą trzeba się skupić.

Zachęcona zostałam wieloma opiniami o tej książce i rankingami - ale jak dla mnie bez rewelacji. 2 opowiadanka które nijak się ze sobą łączą. Nie wyciągnęłam żadnych daleko idących wniosków tak jak w recenzjach pochodzących z renomowanych czasopism. 3 gwiazdki daję jedynie za to, że była dobrym "przerywnikiem" pomiędzy prawdziwą literaturą nad którą trzeba się skupić.

Sorry,dla mnie to bełkot.Mnóstwo tematów,ważnych dla amerykanów.Ok,ale mogę to przeczytać w ciekawszych opracowaniach.Świetny przykład opisu niczego o wszystkim.Nie polecam.Autentycznie strata czasu.

Sorry,dla mnie to bełkot.Mnóstwo tematów,ważnych dla amerykanów.Ok,ale mogę to przeczytać w ciekawszych opracowaniach.Świetny przykład opisu niczego o wszystkim.Nie polecam.Autentycznie strata czasu.

Wyjątkowo męcząca książka, z trudem dobrnęłam do konca. Początek był całkiem obiecujący, ale potem nastąpiły potworne dłużyzny i dywagacje bohaterów o niczym. Na koniec poczułam się jednak nagrodzona za cierpliwość, bo ostatni rozdział, w formie wywiadu z głównym bohaterem, jest napisany błyskotliwie i dowcipnie. To jednak za mało, żebym sięgnęła po kolejne powieści Lisy Halliday w przyszłości.

Wyjątkowo męcząca książka, z trudem dobrnęłam do konca. Początek był całkiem obiecujący, ale potem nastąpiły potworne dłużyzny i dywagacje bohaterów o niczym. Na koniec poczułam się jednak nagrodzona za cierpliwość, bo ostatni rozdział, w formie wywiadu z głównym bohaterem, jest napisany błyskotliwie i dowcipnie. To jednak za mało, żebym sięgnęła po kolejne powieści Lisy...

"Asymetrię" skończyłam czytać tydzień temu, w samolocie wracając z urlopu (co poniekąd łączy się z treścią książki),ale niestety dopiero teraz mam chwilę, żeby opublikować zdjęcie. Muszę przyznać, że ze wszystkich nowości, "które koniecznie trzeba przeczytać", ta podobała mi się najbardziej, zarówno pod względem treści, jak i stylu pisania.

"Asymetrię" skończyłam czytać tydzień temu, w samolocie wracając z urlopu (co poniekąd łączy się z treścią książki),ale niestety dopiero teraz mam chwilę, żeby opublikować zdjęcie. Muszę przyznać, że ze wszystkich nowości, "które koniecznie trzeba przeczytać", ta podobała mi się najbardziej, zarówno pod względem treści, jak i stylu pisania.

Dziwna książka, do połowy fajnie się czytalo ale im dalej w las tym mniej ciekawiem doczytalam bo doczytalam ale szalu nie ma.

Dziwna książka, do połowy fajnie się czytalo ale im dalej w las tym mniej ciekawiem doczytalam bo doczytalam ale szalu nie ma.

spoko książka

spoko książka

Świetnie napisana opowieść o współczesnym świecie. Jestem zachwycona!

Świetnie napisana opowieść o współczesnym świecie. Jestem zachwycona!