Wańkowicz zarzucał Stumphowi, że "sam wygrał II wojnę światową". I faktycznie wydaje się, że opisując swój udział w niektórych wydarzeniach Strumph bardzo mocno przesadza. Ale raczej nie można mu zarzucić, że całkowicie konfabuluje - on fatycznie tam był, on faktycznie to widział i on faktycznie to przeżył. Chyba tylko jego gawęda poszła w takim stylu, w jakim zapaleni wędkarze opowiadają innym o swoich sukcesach połowowych.

Jednak nawet uwzględniwszy, że wszystko co Strumph pisze należy od razu dzielić przez dwa to i tak jest to bardzo ciekawa i bardzo dobra w czytaniu opowieść o losach polskich w czasie wojennej emigracji: od ucieczki z Warszawy za Dniestr, przez wydostanie się Rumunii, Coetquidan, kampanię we Francji, ucieczkę przez Bordeaux, pobyt w Szkocji w Londynie, w Moskwie i armii Andersa, w Iranie i w Palestynie i znowu w Londynie. A wszystko to z największą wojną w tle, czyli z nigdy nie przerywaną wojną polsko-polską.

Czyta się świetnie a do tego, w tym wydaniu, jest wiele ładnych rysunków (szkiców) Mariana Walentynowicza - którego wspomnienia z tego okresu są równie ciekawe.

Wańkowicz zarzucał Stumphowi, że "sam wygrał II wojnę światową". I faktycznie wydaje się, że opisując swój udział w niektórych wydarzeniach Strumph bardzo mocno przesadza. Ale raczej nie można mu zarzucić, że całkowicie konfabuluje - on fatycznie tam był, on faktycznie to widział i on faktycznie to przeżył. Chyba tylko jego gawęda poszła w takim stylu, w jakim zapaleni...