Samotność dotyka ludzi bez względu na wiek, pochodzenie, status ekonomiczny, edukacyjny lub społeczny. I chociaż trudno uwierzyć w to, że w tak dobrze połączonym komunikacyjnie świecie ludzie wciąż czują się samotni, to jednak tego stanu doświadcza coraz więcej osób. Samotność niejedno imię ma. Może być spowodowana bolesnymi doświadczeniami z przeszłości, może towarzyszyć również młodym ludziom, którzy nie potrafią nawiązywać trwałych i silnych relacji z rówieśnikami, może być wyborem, ale może też mieć poważne konsekwencje dla zdrowia psychicznego.

Mała, niepozorna, niebiesko-zielona książeczka, którą wzięłam w ubiegły piątek z biblioteczki domowej do ręki i wpisałam ją na półkę" czytamy w weekend" była przypadkowym wyborem. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy jak duży ładunek emocjonalny zawiera jej treść oraz to, że nie będę mogła przestać o niej myśleć.

Pani Marta Mazuś opisuje w niej kilka prawdziwych historii, zmieniając w niektórych dane bohaterów. Inspiracją do napisania książki, było spotkanie na wystawie malarskiej. Tam autorka poznała dwie kobiety ( Krystynę i Irenę)mające niebanalną przeszłość, które stały się między innymi bohaterkami jej książki.

Każda z historii to niby zwykła opowieść o zwykłych ludziach, przeciętnych mieszkańcach różnych zakątków Polski, ale każda porusza serce, wzbudza współczucie i nasuwa mnóstwo pytań ze słowem "Dlaczego ?" na czele.
Dlaczego tyle bólu, dlaczego zero współczucia, dlaczego brak empatii, dlaczego tak a nie inaczej potoczyły się losy bohaterów...

Piotruś, Krystyna, Irena, Józef, Grześ, Tomasz, Alicja, NN.
Samotność z wyboru jak w przypadku Grzesia i Alicji , oraz samotność przytłaczająca, doprowadzająca do skrajnych wydarzeń, którym może można było zapobiec. Samotni, ale nie wszyscy nieszczęśliwi. Samotni, ale nie samotni, bo mający Boga w duszy.

Samotność utopiona w kolejnych kieliszkach alkoholu, samotność w małżeństwie z ekscentrykiem, samotność utopiona w wierszach i bezdomności, samotność spowodowana złymi uczynkami syna, samotność powodująca niekontrolowane zachowania, samotność w swoich poglądach, samotność osadzonego w więzieni, samotność, która przybliża do Boga...

Do jednego z opowiadań odniosę się bezpośrednio tj. do opowiadaniu o "Człowieku o 1000 twarzach" ponieważ dopiero z tej książki dowiedziałam się o Panu Tomaszu Machcińskim, który przez wiele lat mieszkał wraz z żoną Irenką w tej samej miejscowości co ja. Wierzyć się nie chce, że nie nie spotkałam takiego ekscentryka, fotografa, performera na ulicy (być może nie zwróciłam po prostu uwagi na niego, a szkoda). Pan Tomasz zmarł w ubiegłym roku.

Zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim książka przypadnie do gustu, niektórych pewnie będzie drażniła innych przytłoczy ogromem bólu, który z niej emanuje.
Mnie rozłożyła na łopatki. Do tego stopnia mną zawładnęła, że nie mogłam się od niej oderwać i nawet chciałam kończyć jej czytanie wczoraj w pracy (zatargałam ją w torebce, ale niestety nie udało się przeczytać ani strony)

Wspaniała, poruszająca, dająca dużo do myślenia, ale i ucząca, bo patrząc na błędy innych możemy pobierać lekcje i czynić inaczej w swoim życiu. Dająca duży zastrzyk wiary w Boga i energii do życia w przypadku kiedy czyta się historię Pani Krysi i jej syna Darka. ( Chciałabym poznać osobiście Panią Krysię z Wrocławia )

Mała, niepozorna, mądra. Dziękuję Pani Marcie za opisanie tych zwykłych niezwykłych historii !

Samotność dotyka ludzi bez względu na wiek, pochodzenie, status ekonomiczny, edukacyjny lub społeczny. I chociaż trudno uwierzyć w to, że w tak dobrze połączonym komunikacyjnie świecie ludzie wciąż czują się samotni, to jednak tego stanu doświadcza coraz więcej osób. Samotność niejedno imię ma. Może być spowodowana bolesnymi doświadczeniami z przeszłości, może towarzyszyć...

Krótkie opowiastki o ludziach samotnych w tlumie. Takich, którzy nie do końca przystają do otaczającego ich świata i żyją w swoim własnym. Przyjemnie się czytało.

Krótkie opowiastki o ludziach samotnych w tlumie. Takich, którzy nie do końca przystają do otaczającego ich świata i żyją w swoim własnym. Przyjemnie się czytało.

„Historie dziwnych samotności” Marty Mazuś – to zbiór niezwykle wciągających historii, które na pozór są od siebie różne, a jednak łączy je jedno - samotność. Ta zwyczajna codzienność/niecodzienność bohaterów opisywana przez autorkę mocno wciąga i porusza do głębi. Moje ulubione opowiadania to te dotyczące matki i syna. Polecam!

„Historie dziwnych samotności” Marty Mazuś – to zbiór niezwykle wciągających historii, które na pozór są od siebie różne, a jednak łączy je jedno - samotność. Ta zwyczajna codzienność/niecodzienność bohaterów opisywana przez autorkę mocno wciąga i porusza do głębi. Moje ulubione opowiadania to te dotyczące matki i syna. Polecam!

Myślę, że nie wszyscy czytelnicy lubią tego typu literaturę, ja... lubię i to bardzo! Książka na przełom listopada i grudnia wręcz idealna, gdzie wszystko dookoła składnia do refleksji i zadumy, nad samotnością i nie tylko. Polecam serdecznie!

Myślę, że nie wszyscy czytelnicy lubią tego typu literaturę, ja... lubię i to bardzo! Książka na przełom listopada i grudnia wręcz idealna, gdzie wszystko dookoła składnia do refleksji i zadumy, nad samotnością i nie tylko. Polecam serdecznie!

Czy można autorce odmówić empatii? Nie. Czy każdemu z nas można odmówić samotności? Choć to nie do końca oczywiste - również nie.

Prosty, swobodny i pozbawiony oceny bohaterów język przedstawianych historii sprzyja czytaniu. Mimo, że momentami narracja przypomina sobą coś z baśni. Doskonałe studium samotności, która drzemie w każdym człowieku i której nie zagłuszy się licznymi znajomościami utrzymywanymi na portalach społecznościowych czy wyszukiwaniem sobie coraz to nowego zajęcia. Autorka pochyla się nad losem tych, których system i my sami staramy się poniekąd z istnienia wykluczyć. Jest bowiem bezdomny, matka syna-zabójcy, żona męża, z których każde przesiaduje całe dnie w swoim pokoju. Dziewczyna zmagająca się z fobią społeczną, ogrodnik leczący swoje smutki roślinami. A dla nich wszystkich wspólny mianownik: samotność.

Dobra, wciągająca pozycja.

Czy można autorce odmówić empatii? Nie. Czy każdemu z nas można odmówić samotności? Choć to nie do końca oczywiste - również nie.

Prosty, swobodny i pozbawiony oceny bohaterów język przedstawianych historii sprzyja czytaniu. Mimo, że momentami narracja przypomina sobą coś z baśni. Doskonałe studium samotności, która drzemie w każdym człowieku i której nie zagłuszy się...

"W humanistykę nadal wierzyła. W humanizm już przestała".

Zbiór historii świetnie łączony niewidocznymi na pozór nićmi. Niebywały rytm, tak ważny w konstrukcji literackiej, w wersji reportażo-powieści. Pierwsza tak mocno osadzona we współczesności, która mnie tym nie odrzuciła.

Czy lepiej być matką mordercy, czy matką zabitego?
Ojciec na sali sądowej krzyczący, że sto razy bardziej woli mieć syna w grobie niż żywego o takich uczynkach - to wszystko uderza z ogromną siłą.

Jednym sedna zdaniem: udana próba niebanalnego ujęcia najcięższego z tematów - ludzkiej tragedii.

"W humanistykę nadal wierzyła. W humanizm już przestała".

Zbiór historii świetnie łączony niewidocznymi na pozór nićmi. Niebywały rytm, tak ważny w konstrukcji literackiej, w wersji reportażo-powieści. Pierwsza tak mocno osadzona we współczesności, która mnie tym nie odrzuciła.

Czy lepiej być matką mordercy, czy matką zabitego?
Ojciec na sali sądowej krzyczący, że sto...

Historie różnych samotności, każdej z innego powodu i innej w formie. Skłania do refleksji, czy my jesteśmy również samotni? Czy znamy kogoś kto się może tak czuć? Czy możemy i chcemy mu pomóc? No i historia Krystyny i Darka, czy ktoś z nas kiedyś myślał o tym z tej strony? Pozycja ta jest zarówno ciężka jak i wciągająca, zostawia coś w nas, pobudza naszą wrażliwość. Naprawdę warta przeczytania

Historie różnych samotności, każdej z innego powodu i innej w formie. Skłania do refleksji, czy my jesteśmy również samotni? Czy znamy kogoś kto się może tak czuć? Czy możemy i chcemy mu pomóc? No i historia Krystyny i Darka, czy ktoś z nas kiedyś myślał o tym z tej strony? Pozycja ta jest zarówno ciężka jak i wciągająca, zostawia coś w nas, pobudza naszą wrażliwość....

Podobno reportaż, a jednak proza. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się tylko jedna myśl: "wśród ludzi jest się także samotnym"- Antoine de Saint-Exupéry. Bardzo mądra pozycja, dająca wiele do myślenia. Kilka historii, które łączy jedno- samotność. Ujęta w kilku aspektach pokazuje jak wiele ludzi jest samotnych i jak ta samotność się ukazuje. Matka/ojciec, mąż/żona, przyjaciółka/przyjaciel. Kilka historii, a tak wiele do przemyślenia. Polecam każdemu!!!!

Podobno reportaż, a jednak proza. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się tylko jedna myśl: "wśród ludzi jest się także samotnym"- Antoine de Saint-Exupéry. Bardzo mądra pozycja, dająca wiele do myślenia. Kilka historii, które łączy jedno- samotność. Ujęta w kilku aspektach pokazuje jak wiele ludzi jest samotnych i jak ta samotność się ukazuje. Matka/ojciec, mąż/żona,...

I znowu książka, w której niby nic się nie dzieje - na pewno dla wielu nie do przejścia i nudna. Dla introwertyków, wgłębiających się w świat uczuć, szczególnie dla osób wysoko wrażliwych - fragment ich świata. Dla mnie piękna książka i chciałabym przeczytać więcej i więcej takich historii.

I znowu książka, w której niby nic się nie dzieje - na pewno dla wielu nie do przejścia i nudna. Dla introwertyków, wgłębiających się w świat uczuć, szczególnie dla osób wysoko wrażliwych - fragment ich świata. Dla mnie piękna książka i chciałabym przeczytać więcej i więcej takich historii.

Napisana nieco suchym, a może raczej bardzo konkretnym, wyzbytym z niepotrzebnych ozdobników językiem książka to ciekawy fabularyzowany zbiór reportaży. Po pewnym czasie zapomina się o stylu, bo zostaje się wciągniętym w fabułę. Autorka opowiada o różnych kolejach losu swoich bohaterów w sposób symultaniczny, a konkretnie historia matki Darka jest osią poprzecinana kilkoma innymi historiami, ale nie od razu czytelnik to odgaduje. Wszystkich bohaterów łączy tytułowe poczucie samotności, które jednak nie jest jednolite. Każda samotność posiada inne natężenie i odmienne przyczyny. Czasem bohater jest sam sobie winny, a czasem samotność nad nim ciąży. Książka Marty Mazuś posiada też wiele krytycznych uszczypliwości na temat życia społecznego, administracyjnych układów, no i oczywiście wymierzonych w politykę oraz w odciśnięte przez nią piętna w życiu jednostek. Przede wszystkim Mazuś przedstawia pokręcone losy swoich bohaterów, starając się o zrozumienie, wyjaśnienie przyczyn, o analizę psychiki, uwypuklenie wpływów. Jest to książka napisana - to moim zdaniem należy podkreślić - z miłością do ludzi, którzy są inni, którzy nie potrafią stanowić integralnej części społeczeństwa, którzy zawsze się od niego różnią, nie czują się w nim komfortowo i często nie wiedzą, jak mają nazwać swój stan. Ale nie jest to książka o nieudacznikach. Bohaterowie Mazuś mają swe pasje, cele, szukają zmian, nie poddają się. Najlepsze opowiadania według mnie to "Piękna i bestia" oraz "Obgryzanie paznokci".

Napisana nieco suchym, a może raczej bardzo konkretnym, wyzbytym z niepotrzebnych ozdobników językiem książka to ciekawy fabularyzowany zbiór reportaży. Po pewnym czasie zapomina się o stylu, bo zostaje się wciągniętym w fabułę. Autorka opowiada o różnych kolejach losu swoich bohaterów w sposób symultaniczny, a konkretnie historia matki Darka jest osią poprzecinana kilkoma...