„Jeśli to czytacie, to znaczy, że nie żyję…” – te słowa z listu głównej bohaterki oraz spis potencjalnych zabójców otwierają „Teraz zaśniesz” C.L. Taylor – powieść o poczuciu winy, bezsenności i paranoi oraz o niewielkiej szkockiej wyspie, która ma być wybawieniem, a okazuje się śmiertelną pułapką.

Anna jako jedyna wychodzi cało z wypadku, jednak nie jest to dla niej powód do radości, ale do zadręczania się ciągłymi wyrzutami sumienia. Poczucie winy nie pozwala jej zasnąć i stopniowo niszczy jej związek. Do tego ciągle ma wrażenie, że ktoś ją obserwuje, co można by zrzucić na karb bezsenności i rodzącej się paranoi, gdyby nie dziwne wiadomości, które znajduje wypisane na masce samochodu, wsunięte do kieszeni, zostawione za wycieraczką… Dusząca atmosfera każe Annie szukać wytchnienia na szkockiej wysepce Rum, gdzie otrzymuje posadę recepcjonistki. Jednak szybko okazuje się, że chociaż wyspa wydaje się rajem dla tych, którzy chcą uciec od problemów, to może okazać się pułapką bez wyjścia, kiedy dogoni ich tam to, przed czym uciekali.

Pomysł umieszczenia grupy osób skrywających liczne tajemnice w miejscu niepozwalającym na swobodny kontakt ze światem przypomina mi znakomitych „Dziesięciu Murzynków” (znanych też jako „I nie było już nikogo”) Agathy Christie. Klaustrofobiczna atmosfera odciętego przez sztorm hotelu, tajemniczy bohaterowie, wzajemne podejrzenia, fałszywe tropy – wszystko to czyni z „Teraz zaśniesz” doskonały thriller, w którym napięcie rośnie z każdym rozdziałem. Wydarzenia są przedstawiane przede wszystkim z perspektywy głównej bohaterki, ale część rozdziałów pozwala spojrzeć na nie również oczami innych postaci, co czasem pomaga nam zbliżyć się do rozwiązania, a czasem celowo prowadzi nas na manowce.

Co ważne, poza historią Anny walczącej z poczuciem winy i starającej się odkryć, kto i dlaczego ją prześladuje, powieść stopniowo odsłania też problemy pozostałych bohaterów, przez co nabiera głębi i skłania do przemyśleń. Losy poszczególnych postaci pokazują, że tak naprawdę nie da się uciec od problemów i dręczących nas demonów. Będą nas prześladować, dopóki nie stawimy im czoła – o ile nie okaże się, że jest już za późno…

Agnieszka Kruk