TL;DR: Absolutny hicior wśród książek z dzieciństwa. Pierwsza prawdziwa "fantasy" jaką przeczytałam własnoocznie. Niesłychana baśń o przygodach po drugiej stronie świata, o smokach, złych i imperialistycznych władykach, przyczajonej rebelii, czyli o wszystkim to co porządna fantasy mieć powinna, utrzymanym w dziecięco-baśniowej konwencji.
Czytałam dwadzieściakilka razy, za każdym razem z językiem na brodzie.

PEŁNA WERSJA: To pierwsza książka, nie składająca się przeważnie z obrazków, jaką pamietam z dzieciństwa. A pamiętam ją dobrze - wszak czytałam ją kilkanaście razy. Byłam wtedy bardzo małą dziewczynką i nie wiedziałam co to znaczy „fantasy”.

To książka przy której śmiałam się, płakałam i bałam, bo - choć to książka dla dzieci - opowiedziana tam historia wcale dla dzieci nie jest. To opowieść, która zaczyna się od śmierci. Przedstawia zaświaty które wydają się niebem a okazują pełnym przemocy i niesprawiedliwości piekłem. I odebrałaby tej dziewczynce którą kiedyś byłam, całą nadzieję, gdyby nie to, że w głębi duszy wiedziałam, że to historia o czymś zupełnie innym. O miłości, która pokonuje wszystko. Nawet śmierć. O wierze w sprawiedliwość i o honorze tak wielkim, że strach przestaje mieć znaczenie. O uniwersalnym złu, słusznie upatrywanym w tyranii, przemocy wobec słabszych i nieopanowanej żądzy władzy. I w końcu - o tym jak jednocześnie piękny, tajemniczy i groźny jest świat widziany oczami kogoś, kto ledwie odrósł od ziemi.

I kiedy tak sobie o „Braciach Lwie Serce” myślę, czuję, że to co ukształtowało się we mnie pod wpływem tej przełomowej dla mnie książki, mam ze sobą do dziś.

TL;DR: Absolutny hicior wśród książek z dzieciństwa. Pierwsza prawdziwa "fantasy" jaką przeczytałam własnoocznie. Niesłychana baśń o przygodach po drugiej stronie świata, o smokach, złych i imperialistycznych władykach, przyczajonej rebelii, czyli o wszystkim to co porządna fantasy mieć powinna, utrzymanym w dziecięco-baśniowej konwencji.
Czytałam dwadzieściakilka razy, za...