Nigdy nie byłam pasjonatką chodzenia po górach. Nie potrafiłam i nadal nie potrafię znaleźć niczego fascynującego w wędrówkach po górskich szlakach. Zdecydowanie wolę oglądać góry wygrzewając się z książką na leżaku przed pensjonatem. Pomimo to kilka swoich wypraw w Bieszczady wspominam z dużym sentymentem. Na tyle dużym, żeby obserwować ciekawie prowadzony facebookowy profil Nadleśnictwa Baligród. I podglądać na zdjęciach i filmach życie bieszczadzkiego lasu.

Dlatego zarówno ludzcy, jak i zwierzęcy bohaterowie książki "Niedźwiedzica z Baligrodu i inne historie Kazimierza Nóżki" nie są mi obcy. Jej autor, dziennikarz Marcin Szumowski to pasjonat Bieszczad i dobry znajomy leśniczego Kazimierza Nóżki, który współprowadzi na Facebooku profil Nadleśnictwa Baligród, jest autorem wielu publikowanych tam zdjęć i filmów, a okoliczne lasy zna, jak własną kieszeń.

Dwadzieścia kolejnych rozdziałów książki to spisane przez autora krótkie historie, opowiadane przez Kazimierza Nóżkę w czasie wspólnych leśnych wypraw. Czasami zabawne do łez, czasami smutne i poruszające, czasami niewiarygodne, czasami pozornie zwyczajne. Zawsze przybliżające niesamowity świat dzikiej przyrody. Są tu oczywiście opowieści o uwielbianej przez internautów niedźwiedziej rodzince, o wilkach, rysiach, wydrach i wielu, wielu innych.

Leśniczy z Polanek swobodnie i ze swadą snuje gawędę, a Marcin Szumowski umiejętnie i z dużą wrażliwością przybliża czytelnikowi jego miłość do lasu i jego mieszkańców, w szczególności niedźwiedzi, jego pasję, a jednocześnie ogromny szacunek do bezwzględnej i brutalnej czasami przyrody. Dodatkowo ilustruje opowieść czarno-białymi i kolorowymi zdjęciami, także znanymi z facebookowego profilu nadleśnictwa.

"Niedźwiedzica z Baligrodu i inne historie Kazimierza Nóżki" to zbiór lekko napisanych opowieści, choć nie zawsze lekka jest ich tematyka. Czyta się szybko i przyjemnie. Trochę bawi, trochę uczy, czasami skłania do zadumy. Absolutnie nie można traktować jej jako profesjonalnego źródła wiedzy czy choćby popularnonaukowego opracowania, bo to zupełnie inna kategoria. To po prostu pełna ciepła gawęda o bieszczadzkim lesie i o człowieku, który kocha las.

I choć zwykle nie zwracam uwagi na okładkę, to tym razem ujęło mnie umieszczone na niej przepiękne zdjęcie niedźwiedzicy Agi i jej niedźwiadków Grzesia i Lesia. Skąd takie imiona? Odpowiedź można znaleźć w książce.

Nigdy nie byłam pasjonatką chodzenia po górach. Nie potrafiłam i nadal nie potrafię znaleźć niczego fascynującego w wędrówkach po górskich szlakach. Zdecydowanie wolę oglądać góry wygrzewając się z książką na leżaku przed pensjonatem. Pomimo to kilka swoich wypraw w Bieszczady wspominam z dużym sentymentem. Na tyle dużym, żeby obserwować ciekawie prowadzony facebookowy...