Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"– Miała wcze­śniej jedno. Pięk­ną szarą ku­lecz­kę. Wi­dzia­łem, jak uczy ją wspi­na­nia się na drze­wo, po­ko­ny­wa­nia po­wa­lo­nych ga­łę­zi, znaj­do­wa­nia po­ży­wie­nia, jak po niedź­wie­dzie­mu od­kry­wa przed ma­lu­chem świat. Była bar­dzo tro­skli­wą matką.." ⠀ Kolejne spotkanie przy kawie i drożdżówkach z dobrymi znajomymi, którzy z pasją opowiadają o swojej pracy. Ale nie boją się również opowiadać o tematach trudnych i przestrzegać innych. Las i zwierzęta bywają nieobliczalni. W tej części dużo o Adze -" Niedźwiedziu z Baligrodu" i jej potomstwie. Nie brakuje jednak innych zwierząt np rysiów, węży czy też pszczół. Przede mną ostatnia z części i smutek, bo opowiadania Kazimierza Nóżki mogłabym czytać i czytać... ⠀ Książkę zaliczam do #czytam_se. "W czerw­cu 2012 roku w Ogro­dzie Zoo­lo­gicz­nym w Kolmården w Szwe­cji wa­ta­ha zło­żo­na z ośmiu wil­ków za­gry­zła swoją opie­kun­kę, choć ko­bie­ta zaj­mo­wa­ła się nimi od czasu, kiedy były szcze­nia­ka­mi. Nie wia­do­mo, co spro­wo­ko­wa­ło zwie­rzę­ta do ataku. Być może jed­nym z de­cy­du­ją­cych czyn­ni­ków był wła­śnie brak stra­chu. Atak na­stą­pił w chwi­li, gdy ko­bie­ta brała udział w czymś, co dy­rek­cja zoo na­zy­wa­ła „ak­tyw­no­ścią spo­łecz­ną”. Po­le­ga­ło to na bli­skim prze­by­wa­niu wśród wil­ków, które miało za­cie­śnić więzi z opie­ku­nemz opie­ku­nem i utrzy­mać za­ufa­nie zwie­rząt." ⠀