Opis podróży autora po rubieżach Rosji. W książce znajdziemy rozważania, przemyślenia, refleksje na temat bezkresnej pustki, szukania uniwersum, końca wszystkiego. Dla mnie język zbyt górnolotny, fantastyczny.

Opis podróży autora po rubieżach Rosji. W książce znajdziemy rozważania, przemyślenia, refleksje na temat bezkresnej pustki, szukania uniwersum, końca wszystkiego. Dla mnie język zbyt górnolotny, fantastyczny.

Tytuł doskonale oddaje treść książki i destynacje, do których podróżował autor. Mam wrażenie, że sama książka wzięła się z samej fascynacji miejscami na krańcu mapy. Mi bardzo odpowiadała narracja książki i opisy miejsc, bo książka nie ogranicza się do samej relacji podróży dzień po dniu czy opisu najciekawszych "przypałów", ale zawiera także bardzo subiektywny odbiór zastanej rzeczywistości.

Tytuł doskonale oddaje treść książki i destynacje, do których podróżował autor. Mam wrażenie, że sama książka wzięła się z samej fascynacji miejscami na krańcu mapy. Mi bardzo odpowiadała narracja książki i opisy miejsc, bo książka nie ogranicza się do samej relacji podróży dzień po dniu czy opisu najciekawszych "przypałów", ale zawiera także bardzo subiektywny odbiór...

Jedna z najlepszych książek jakie kiedykolwiek przeczytałam. Wszystko w tej książce było świetne, od pomysłu, przez adekwatny dobór języka do opisywanych zjawisk, po realizację, upór i autentyczność Autora. Uważam, żeby dobrze to wszystko poznać i przeżyć, to do tej książki podejść trzeba przynajmniej jak do programu na National Geographic - nastawiając się na poznanie zupełnie innego świata, ze sfery absurdu bedącej najbardziej codzienną codziennością. Tutaj Autor nie kupuje czytelnika, to czytelnik musi chceć iść z Autorem w śnieg, błoto i łagier.

Jedna z najlepszych książek jakie kiedykolwiek przeczytałam. Wszystko w tej książce było świetne, od pomysłu, przez adekwatny dobór języka do opisywanych zjawisk, po realizację, upór i autentyczność Autora. Uważam, żeby dobrze to wszystko poznać i przeżyć, to do tej książki podejść trzeba przynajmniej jak do programu na National Geographic - nastawiając się na poznanie...

Reportaże z dalekiej północy należą do moich ulubionych dlatego przeczytanie Donikąd było oczywiste, Niestety z każdym rozdziałem ta oczywistość malała .Książka jest rodzajem postmodernistycznego reportażu. Autor raczy nas swoimi wglądami w naturę rzeczywistości (np:nicość jest lepsza niż byt -czego poszukuje na dalekiej północy) z pogardą wypowiada się o popkulturze i doznaje wglądów prawie szamańskich . We wszystkich opisach czy to przyrody, krajobrazu czy ludzi mniej było pogłębionej obserwacji a więcej własnych odczuć i filozofujących perełek. Niestety tytuł "donikąd" stał się dla mnie celem do którego zmierza ta książka.

Reportaże z dalekiej północy należą do moich ulubionych dlatego przeczytanie Donikąd było oczywiste, Niestety z każdym rozdziałem ta oczywistość malała .Książka jest rodzajem postmodernistycznego reportażu. Autor raczy nas swoimi wglądami w naturę rzeczywistości (np:nicość jest lepsza niż byt -czego poszukuje na dalekiej północy) z pogardą wypowiada się o popkulturze i...

Lubię reportaże podróżnicze, najbardziej te, których autorzy schodzą z utartych ścieżek, ogólnie przemierzanych tras, unikają modnych miejsc, wybierają mało oblegane i niemodne kierunki, bądź też podchodzą do tematu w nowy, świeży i zaskakujący sposób. Odkrywają coś nowego i zaskakującego tam gdzie wydawać by się mogło, że do odkrycia nie ma już nic. Dlatego bardzo chętnie sięgnąłem po reportaż Michała Milczarka „Donikąd. Podróże na skraj Rosji”. I się mocno rozczarowałem bo zdecydowanie czytałem lepsze reportaże.

O Rosji, tej mniej znanej, mniej modnej, mniej popularnej, tej z dala od miast, głównych dróg czy wręcz cywilizacji dużo lepiej pisali inni. Żeby wymienić chociaż świetnych Igora Sokołowskiego i jego „Spokojnie, to tylko Rosja” czy Jacka Mateckiego z „Co wy, … , wiecie o Rosji?!”. Dużo lepsze wrażenie od „Donikąd” robią też dwa inne reportaże, które może i mnie tak nie zachwyciły jak dwa poprzednie ale również były dobre i przede wszystkim ciekawie napisane a mianowicie „14:57 do Czyty” Igora T. Miecika czy „Gugara” Andrzeja Dybczaka. „Donikąd” przy nich wszystkich wypada bardzo blado z jednego powodu – styl.

Nie spodobało mi się to jak ta książka została napisana. Autor chwilami był tak egzaltowany i pompatyczny, że nie dało się tego czytać. Całość była dla mnie zbyt pretensjonalna i na siłę a do tego mało wiarygodna, miałem poczucie, że motywacje działań autora były albo nieszczere albo autor nie potrafił ich odpowiednio ubrać w słowa. Poza tym po oczach biło coś na kształt pozerstwa. Nie wiedzieć czemu ciągle miałem nieodparte wrażenie, że autor pozuje, że nie jest sobą, że tym reportażem coś nadbudowuje, wypacza i przejaskrawia, że tak naprawdę jest zupełnie inny. Nie wiem dlaczego, ale wrażenia mają to do siebie, że czasem ciężko je wytłumaczyć. Po prostu przychodzą do głowy.

Nie polecam. Dla mnie to była strata czasu. Jedynym plusem książki były fotografie ale nie żeby jakoś powalały na kolana.

Lubię reportaże podróżnicze, najbardziej te, których autorzy schodzą z utartych ścieżek, ogólnie przemierzanych tras, unikają modnych miejsc, wybierają mało oblegane i niemodne kierunki, bądź też podchodzą do tematu w nowy, świeży i zaskakujący sposób. Odkrywają coś nowego i zaskakującego tam gdzie wydawać by się mogło, że do odkrycia nie ma już nic. Dlatego bardzo chętnie...

To w jakichś 30% książka podróżnicza, a w 70% filozoficzna - apoteoza pustki, szarości, brudu, rozkładu. Coś wspaniałego, książka ma niesamowity klimat. Arcydzieło.

To w jakichś 30% książka podróżnicza, a w 70% filozoficzna - apoteoza pustki, szarości, brudu, rozkładu. Coś wspaniałego, książka ma niesamowity klimat. Arcydzieło.

"Donikąd" jest jak sama skrajna Rosja - enigmatyczna i nieprzystępna. Przynajmniej na początku. Bo im bardziej z nią obcujemy, oswajamy ją, tym lepiej się w niej odnajdujemy. Pierwsza połowa książki była dla mnie trudna do przebrnięcia. Bardzo doceniam pasję autora i zachwycił mnie filozoficzny opis zjawisk, jednak ich przesyt utrudniał zagłębienie się w tekście. W drugiej połowie było już lepiej, łatwiej, złapałam rytm i płynęłam z prądem. Ostatecznie czuję się usatysfakcjonowana.

"Donikąd" jest jak sama skrajna Rosja - enigmatyczna i nieprzystępna. Przynajmniej na początku. Bo im bardziej z nią obcujemy, oswajamy ją, tym lepiej się w niej odnajdujemy. Pierwsza połowa książki była dla mnie trudna do przebrnięcia. Bardzo doceniam pasję autora i zachwycił mnie filozoficzny opis zjawisk, jednak ich przesyt utrudniał zagłębienie się w tekście. W drugiej...

Podróże po Rosji szarej, brzydkiej i niszczejącej. Trochę za dużo tekstu "o niczym", ciekawsze spotkania z ludźmi i kontakt choćby z kierowcami gruzawików.

Podróże po Rosji szarej, brzydkiej i niszczejącej. Trochę za dużo tekstu "o niczym", ciekawsze spotkania z ludźmi i kontakt choćby z kierowcami gruzawików.

Tematyka bardzo ciekawa, niestety książka ma swoje wzloty i upadki. Momentami autor robi bardzo dobry, ciekawy reportaż, by za chwilę zamęczyć filozoficznymi dygresjami. Co by nie mówić podziwiam autora za odwagę i zazdroszczę pasji.

Tematyka bardzo ciekawa, niestety książka ma swoje wzloty i upadki. Momentami autor robi bardzo dobry, ciekawy reportaż, by za chwilę zamęczyć filozoficznymi dygresjami. Co by nie mówić podziwiam autora za odwagę i zazdroszczę pasji.

Skraj Rosji wyłaniający się z tego na poły reportażu na poły nieco filozoficznego, osobistego dziennika z podróży jest doprawdy przygnebiający. To nawet nie jest inny świat, to jest jakaś odległa galaktyka - kompletnie niepojęta dla przeciętnego Europejczyka. Homo sovieticus wiecznie żywy, postapo w realu, życie lub, jak kto woli, byt albo istnienie (to w tej książce różne rzeczy) jest trudne, nie tylko ze względu na ciężkie warunki klimatyczne. Luźny cytat z Kazika: "jest tak brudno i brzydko, że pękają oczy..." - najlepiej ilustruje sytuację. W kontekście aktualnej agresji Rosji w Ukrainie, to ten reportaż sporo mówi o rosyjskim społeczeństwie i stylu życia - dla takich ludzi, jak mieszkańcy opisywanych rejonów, żadne sankcje rodem z 21 wieku nic nie znaczą, oni żyją w innej czasoprzestrzeni i świat, który my znamy jest dla nich zupełnie abstrakcyjny -zresztą i vice versa. Polecam, warto wyściubić nos zza własnego progu...

Skraj Rosji wyłaniający się z tego na poły reportażu na poły nieco filozoficznego, osobistego dziennika z podróży jest doprawdy przygnebiający. To nawet nie jest inny świat, to jest jakaś odległa galaktyka - kompletnie niepojęta dla przeciętnego Europejczyka. Homo sovieticus wiecznie żywy, postapo w realu, życie lub, jak kto woli, byt albo istnienie (to w tej książce różne...