Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakiś czas temu przeczytałam powieść Petry Soukupovej "Pod śniegiem", która zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Dlatego, kiedy poszukiwałam kolejnej opowieści "o zwyczajnym życiu" sięgnęłam po "Sprawy, na które przyszedł czas" tej samej autorki. Muszę przyznać, że lubię sposób, w jaki opisuje ona rodzinne relacje i cenię umiejętność, z jaką oddaje towarzyszące im emocje. I nie inaczej było tym razem.

Mamy oto bowiem dość zwyczajne czeskie małżeństwo. Ot, parę, jakich wiele, której towarzyszymy od momentu pierwszego wspólnego wyjazdu w góry na początku znajomości, przez dalsze kilkanaście lat wspólnego życia. Życia, w którym może odnaleźć się wielu z nas – pracy, weekendowego relaksu, pasji, dzieci, codziennych kłopotów. A jednocześnie kłębowiska uczuć, nieporozumień, niedopowiedzeń. Czasami ucieczki w to, co łatwiejsze, czasami rezygnacji dla świętego spokoju. Pod płaszczykiem tej pozornie banalnej, zwyczajnej, codzienności kryją się bowiem bardzo intensywne emocje. A autorka opisuje je niezwykle realistycznie – pisze w czasie teraźniejszym, krótkimi zdaniami, odwzorowując niejako tok myślenia i uczucia bohaterów. Po raz kolejny czytelnik może współodczuwać, może się z nimi utożsamiać lub zbuntować się i im zaprzeczyć. Bardzo to udany zabieg. I tak powoli, strona po stronie, odkrywamy, jak bardzo można mijać się w życiu, jak bardzo można żyć razem, a nie widzieć się i nie słyszeć i jak bardzo nie wystarczają początkowe dobre chęci. Trudne to wszystko i bolesne, momentami psychicznie obciążające i męczące, ale nie dlatego, że to zła lektura, przeciwnie, dlatego, że tak bardzo jest prawdziwa i plastyczna.

Ale przecież tego jako czytelniczka w książce Petry Soukupovej szukałam i dlatego to po nią sięgnęłam. Podobnie, jak po niespieszną narrację o życiu, które pozornie zwyczajne i nawet udane, w rzeczywistości zmierza nieuchronnie ku katastrofie, a może nawet jest tą katastrofą.

Autorka po raz kolejny stworzyła świetną powieść psychologiczną. Nie tylko wiarygodną, ale zarazem taką, która może głęboko dotknąć psychiki czytelnika i odgrzebać uczucia, które na zawsze miały pozostać pogrzebane. Oceniam wysoko, ale chyba jednak nie jest to powieść, którą polecałabym każdemu.

Jakiś czas temu przeczytałam powieść Petry Soukupovej "Pod śniegiem", która zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Dlatego, kiedy poszukiwałam kolejnej opowieści "o zwyczajnym życiu" sięgnęłam po "Sprawy, na które przyszedł czas" tej samej autorki. Muszę przyznać, że lubię sposób, w jaki opisuje ona rodzinne relacje i cenię umiejętność, z jaką oddaje towarzyszące im emocje....

"Zabić ból. Imperium oszustwa i kulisy epidemii opiatowej w USA" to kolejna pozycja o epidemii nadużywania leków opioidowych w Stanach Zjednoczonych.
Temat to niezwykle ważki, bo w kraju tym społeczne, prawne i finansowe skutki tej epidemii są olbrzymie, a obecnie grozi ona również innym częściom świata, w tym Europie.

Kilka lat temu czytałam "Dreamland. Opiatową epidemię w USA", obszerny, przekrojowy reportaż autorstwa Sama Quinonesa. W porównaniu z nim "Zabić ból" to książka o wiele bardziej skondensowana, opisująca genezę i przebieg epidemii bardziej skrótowo, ale klarownie i w niezwykle przystępny sposób. I to jest jej olbrzymi plus, szczególnie dla osób, które nie miały jak dotąd styczności z tematem i chciałyby, najkrócej mówiąc, dowiedzieć się, o co chodzi.

Nie znajdziemy tu indywidualnych historii uzależnienia, nie znajdziemy opowieści o jednostkach zmagających się z nałogiem, a jedynie dość uporządkowany i logiczny wywód o kolejnych krokach podejmowanych z jednej strony przez Purdue Pharma, firmę produkującą jeden z opioidowych leków przeciwbólowych, z drugiej strony przez osoby oraz instytucje, które dostrzegały zagrożenie i usiłowały z nim walczyć. To historia agresywnego marketingu, wielkich pieniędzy, potyczek prawnych, a wszystko to kosztem ludzkiego życia, które w tym bezwzględnym świecie nie ma żadnego znaczenia. A jednocześnie książka nie jest emocjonalnym "wyciskaczem łez". Narracja jest bardzo rzeczowa, zwięzła i zdystansowana.

Przyznać trzeba, że "Zabić ból" to reportaż dobrze napisany, przejrzysty, pomimo, że dotyczy tematyki farmaceutycznej i prawnej, operujący zrozumiałym dla czytelnika językiem. A jednocześnie czegoś mi w im zabrakło. Być może dlatego, że lubię rozbudowane, bardzo szczegółowe reportaże, mam tu poczucie jedynie pewnego prześlizgnięcia się po temacie. Dlatego uważam, że może być on dobry jako wprowadzenie dla czytelników, którzy jeszcze nie wgłębiali się w temat lub takich, którzy nie są nim bardziej zainteresowani. Dla mnie to jednak trochę za mało.

"Zabić ból. Imperium oszustwa i kulisy epidemii opiatowej w USA" to kolejna pozycja o epidemii nadużywania leków opioidowych w Stanach Zjednoczonych.
Temat to niezwykle ważki, bo w kraju tym społeczne, prawne i finansowe skutki tej epidemii są olbrzymie, a obecnie grozi ona również innym częściom świata, w tym Europie.

Kilka lat temu czytałam "Dreamland. Opiatową epidemię...

"Sobowtórka" to kolejny lżejszy wakacyjny przerywnik pomiędzy bardziej wymagającymi lekturami.

Mamy tu zatem thriller psychologiczny - opowieść o niemal identycznych bliźniaczkach, zabójstwie, ukradzionej tożsamości. Nie musimy rozwiązywać zagadki kryminalnej, nie musimy dowiadywać się kto zabił, to jest jasne od początku. Autorkę i czytelnika bardziej interesuje to, co dzieje się pomiędzy bohaterami, a dzieje się bardzo dużo. Tym bardziej, że nie mamy tu długich, psychologicznych rozważań, zaś akcja pędzi na łeb na szyję i co raz obfituje w nieprzewidziane zwroty. Nie zaznamy tu nudy, opowieść zaczyna się bowiem od zbrodni, po której następuje wielopiętrowa intryga i psychologiczna rozgrywka pomiędzy bohaterami trzymająca nas w napięciu aż do samego finału.
A wszystko to opisane sprawnie i przyciągające uwagę czytelnika, bo w końcu o to w takiej literaturze chodzi.

Ciekawym zabiegiem jest podział struktury powieści na części, w których opowieść prowadzona jest punktu widzenia poszczególnych bohaterów. Dzięki temu możemy zajrzeć w ich emocje, myśli i motywacje. Są to zresztą nieraz postacie dość odstręczające, budzące niechęć czytelnika.
Można oczywiście zastanawiać się nad psychologiczną wiarygodnością bohaterów, można kwestionować realizm zdarzeń, tylko po co?

Dostajemy bowiem niezwykle wciągającą lekturę z dynamiczną akcją, wyrazistymi bohaterami i ciekawą intrygą, która ma za zadanie dostarczyć nam rozrywki i z tego zadania doskonale się wywiązuje.

Natomiast niezwykle ważnym tematem, który porusza książka, a o którym wciąż mówi się niewiele, jest zjawisko gaslightingu czyli manipulacji emocjonalnej ofiarą, poprzez wprowadzenie jej w stan dezorientacji, podważanie tego, co widziała, słyszała, zapamiętała. To okrutna i przerażająca praktyka, związana z przemocą psychiczną, znęcaniem się w związku lub innej sferze życia. Duży plus dla autorki za to, że o takiej formie znęcania się pisze.

Debiutancka powieść Sarah Bonner to jedna z tych książek, które pochłania się w dwa letnie, ciepłe wieczory. Po prostu niezła rozrywka, kiedy ma się ochotę na coś wciągającego.

"Sobowtórka" to kolejny lżejszy wakacyjny przerywnik pomiędzy bardziej wymagającymi lekturami.

Mamy tu zatem thriller psychologiczny - opowieść o niemal identycznych bliźniaczkach, zabójstwie, ukradzionej tożsamości. Nie musimy rozwiązywać zagadki kryminalnej, nie musimy dowiadywać się kto zabił, to jest jasne od początku. Autorkę i czytelnika bardziej interesuje to, co...