Po czym poznać że książka była naprawdę dobra? Czy są do tego w ogóle jakieś wskaźniki?

Oczywiście możemy zaklasyfikować ją do „bardzo dobrej”, „dobrej” czy „złej”, ocenić w skali od 1 do 10. Są też inne narzędzia, służące wyrażenia naszej subiektywej oceny. Otóż w moim przypadku najlepszą skalą jest to czy książka wciągnęła mnie tak ze zapomniałam o bożym świecie czy może męczyłam się z nią, a każda strona dłużyła się w nieskończoność.

W przypadku „Współlokatorów” Beth O’Leary miałam wątpliwości jak to też będzie. Nie jestem fanką komedii romantycznych, ale ta ksiazka dziwnie mnie przyciągała. Spodziewałam się lekkiej, przyjemnej książki na wieczór ale to co dostałam prezszło moje oczekiwania. Ale od początku.

Mamy Tiffy i Leona, którzy dzielą mieszkanie, ba dzielą nawet jedno łóżko, problem w tym ze ta para nigdy się nie spotkała. Tiffy zakończyła właśnie burzliwy związek i desperacko szuka mieszkania w korzystnej cenie. Znajduje ogłoszenie Leona, mezcZyzna szuka współlokatora, który będzie z nim dzielił łożko i co wygodne nigdy nie będą wchodzić w sobie w drogę. Układ idealny. Współlokatorzy wkrótce zaczynają w błahych sprawach komunikować się za pomocą samoprzylepnych karteczek. Co jednak jeśli karteczki staną się zarzewiem przyjaźni, a może nawet czegoś więcej ? Co się stanie kiedy bohaterowie wreszcie się spotkają?

Ksiazka „Współlokatorzy to debiut brytyjskiej autorki eth O’Leary. Ale wcale nie ma się wrażenia jakby autorka dopiero rozpoczynała swoją karierę pisarską. Jej styl jest niezwykle barwny, klimat który stworzyła w tym pokręconym, dowcipnym ale i inteligentnym romansie jest niezwykły. Sam pomysł na książkę jest genialny, niby prosty, ale to tylko pozory. Dodatkowo przystępny, dostosowany do czytelnika język, który pozwala płynąc przez tą historię, bez zbędnego ociągania. Współlokatorzy to komedia romantyczna. Autorka zastosowała podział książki na narrację pierwszoosobowa naprzemienną pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Pozwoliło to poznać ich dwa zupełnie odmienne temperamenty, odczucia i myśli w różnych sytuacjach. Tym samym zyskiwaliśmy pełny obraz.

Książka jak już wspomniałam jest niesamowicie wciągająca. Przyznam że dawno nie mogłam aż tak oderwać się od czytanej pozycji. Straciłam pół nocy ponieważ nie mogłam tak zwyczajnie zostawić tej historii, bo przy niej nie można się nudzić

Ogromną zaletą jest to że nie jest to przesłodzona, naiwna komedia, oczywiście jest to ksiązka o miłości, ale nie można powiedzieć by była banalna czy przewidywalna . Z pozoru zdaje się nam że jest to lekka historia, owszem perypetie pary współlokatorów są niezwykle zabawne, jednak pod warstwą żartów i problemów dnia codziennego w książce poruszone zostają zdecydowanie bardziej poważne tematy takie jak manipulacja, kontrola i uzależnienie mocjonalne.
Niczego bym nie zmieniła wszystkiego jest idealne. Dużo humoru, mnóstwo uczuć, trochę problemów, odrobina strachu, szczypta komplikacji i cała masa pozytywnych emocji.

Dużym plusem są bohaterowie. Są świetnie dopracowani, charyzmatyczni i każdy czymś się wyróżnia. Głównych bohaterów nie można nie lubić, zwłaszcza Tiffy, który natychmiast zaskarbiła sobie moją sympatie . Ich humor i świetne dialogi wywołały uśmiech na mojej twarzy. Mają problemy jak wszyscy, borykają się z trudną sytuacją materialną, przeszkadza im podniesiona deska w łazience, zajadą smutki, mają skomlikowane relacje rodzinne, ale i wikłają się w trudne związki, maja swoje plany i marzenia, lęki i wady, ale przez to zyskują tylko na autentyczności. Ta para to ludzie z krwi i kości. Oprócz tego że autorka świetnie nakreslila nam ich nietuzinkową relację, możemy wniknąć w ich światy, znajdziemy się w hospicjum, wśród ludzi, którzy u schyłku życia pragna spotkać miłość, popracujemy w wydawnictwie, gdzie dla niektórych utrudnianie pracy innym staje się metodą na sukces, a także odwiedzimy więzienie i sprawdzimy czy łatwo jest się pogodzić z niesprawiedliwością. Bohaterowie drugoplanowi swietnie dopełniają całą historię. Zakończenie jest niezbyt zaskakujące, ale głęboko ukryta dusza romantyczki na takie właśnie liczyła.

Współlokatorzy oprócz świetnego humoru i zachwycającej historii to książka o tym jak ciężko pozbyć się zakorzenionego strachu, o tym jak miłość potrafi być wyniszczająca ale przede wszystkim o tym ze powinniśmy mieć oczy szeroko otwarte bo nigdy nie wiadomo gdzie i kiedy zapuka do nas szczęscie. O sile przyjaźni i potędze miłości.

Nie przesadzę jeśli powiem ze ta książka naprawdę zasługuje by znaleźć się na liście bestselerów, bo w tym roku jeszcze czegoś tak dobrego nie czytałam. Jestem pewna ze zdobędzie przede serca mnóstwa czytelników na całym swiecie. Moje już ma. A wiec jeśli szukacie czegoś naprawdę dobrego, to bierzcie się za „Współlokatorów”, ja bawiłam się świetnie przy tej ksiazce.

Po czym poznać że książka była naprawdę dobra? Czy są do tego w ogóle jakieś wskaźniki?

Oczywiście możemy zaklasyfikować ją do „bardzo dobrej”, „dobrej” czy „złej”, ocenić w skali od 1 do 10. Są też inne narzędzia, służące wyrażenia naszej subiektywej oceny. Otóż w moim przypadku najlepszą skalą jest to czy książka wciągnęła mnie tak ze zapomniałam o bożym świecie czy...