Cóż, Scrutona trzeba znać, jesli chce sie być inteligentnym konserwatystą o imponującej erudycji. Więc jesli lewackie mody Cię nie pociągają, czytaj Scrutona! Piękno jest jednym z atrybutów boskich, transcendentaliów, więc twa wiedza sie nie zdezaktualizuje.

Cóż, Scrutona trzeba znać, jesli chce sie być inteligentnym konserwatystą o imponującej erudycji. Więc jesli lewackie mody Cię nie pociągają, czytaj Scrutona! Piękno jest jednym z atrybutów boskich, transcendentaliów, więc twa wiedza sie nie zdezaktualizuje.

Bardzo dobrze przedstawiony temat.
Piękno niczym (nomen omen) piękny brylant obracany w świetle i przedstawiany jest z wielu perspektyw, od życia codziennego, przez naturę, architekturę sztukę, Boga, po erotyzm. Każda z nich starała wnieść coś nowego do dyskusji, jak również poinstruować czytelnika jak nie wpaść w kicz, brzydotę, awangardową desakralizację, czy pornografię.
Zadane zostały bardzo ważne, w moim odczuciu pytania, którymi autor – pomimo nie dostarczenia definitywnych odpowiedzi – stara się obalić obecnie panujący postmodernistyczny paradygmat. Piękno zdaniem autora nie znajduje się wyłącznie „w oku obserwatora (Hume) lecz ma podstawę w głębszym dążeniu człowieka i związane jest z klasyczną triadą: Prawda, Dobro i Piękno.
A jeśli chodzi o wydanie to zgadzam się z przedmówcami: ta naklejka przywodzi na myśl jakieś przewodniki dla ćwierćinteligentów.

Bardzo dobrze przedstawiony temat.
Piękno niczym (nomen omen) piękny brylant obracany w świetle i przedstawiany jest z wielu perspektyw, od życia codziennego, przez naturę, architekturę sztukę, Boga, po erotyzm. Każda z nich starała wnieść coś nowego do dyskusji, jak również poinstruować czytelnika jak nie wpaść w kicz, brzydotę, awangardową desakralizację, czy...

“Piękno” to chyba jedno z takich spowszedniałych słów i terminów, nad którymi jeżeli się zatrzyma, trochę je “poobraca” i się im przyjrzy, to dojdzie się do wniosku, że używa się ich zbyt często i w stosunku do rzeczy, które na to określenie nie zasługują. Jest w pięknie pewien nieodłączny element sacrum, czegoś, co odbiorcę przerasta, a co jednocześnie jest podatne na zbezczeszczenie. Piękno nas porusza, ale w sposób odmienny od rzeczy w prosty sposób “podniecających” lub “rozpustnych”, zbyt banalnych i bezpośrednich. Analiza piękna zawarta w książce Rogera Scrutona dotyka rozmaitych obszarów, które z odczuwaniem piękna się kojarzą - takich, jak powiązania piękna z dobrem, subiektywności poczucia piękna (czy rzeczywiście “beauty lies in the eyes of the beholder”?),rodzajów czerpanej przez ludzi przyjemności, “ciężaru” interpretacji dzieł (czy leży on na autorze, czy na odbiorcy?),piękna naturalnego, umiejętności zauważenia związków odczuwania piękna z naszymi doświadczeniami i przeżywanymi emocjami. Sporo miejsca przeznacza też na wyrażenie obecnie dość kontrowersyjnych opinii na takie tematy, jak zjawisko kiczu, pornografii, postmodernistycznej - no właśnie... sztuki? - i temu, skąd jego zdaniem bierze się chęć nie tyle do szukania piękna w rzeczach uważanych za brzydkie, co celowego odzierania z piękna elementów, które przez lata za piękne (z różnych względów - także tych związanych z sacrum) były uważane.

Najciekawsze - bo najbardziej osobiste - były dla mnie rozważania na temat powiązania piękna odczuwanego z danego dzieła i wiedzy, jaką się o rozmaitych rzeczach “o” i “wokół” danego obrazu posiada. Podobnie zainteresowało mnie podkreślenie elementu “kontemplacji” obiektu, który prowadzi do czerpania intencjonalnej przyjemności z obcowania z jakimś jednostkowym przedmiotem, dla niego samego, w jego formie - spotęgowanej przez wiedzę i poświęconą danemu przedmiotowi uwagę. Takie "transakcyjne" podejście zawiera się na przykład we fragmencie z rozdziału "Bezinteresowna przyjemność":

"Przyjemność, jaką znajduję w pięknie, przypomina zatem dar, ofiarowywany przeze mnie danemu przedmiotowi, który z kolei jest darem dla mnie. W tym aspekcie przypomina ona przyjemność, jakiej ludzie doświadczają w gronie przyjaciół. Podobnie jak przyjemność czerpana z przyjaźni, przyjemność czerpana z piękna związana jest z ciekawością: łączy się z chęcią rozumienia przedmiotu i oceny tego, co się w nim znajduje."

Interesującym zjawiskiem jest tu kontrast, jaki zachodzi między oprawą tej książki, a jej zawartością. Wbrew odpychającej “naklejce” na okładce, książka nie daje odpowiedzi na pytanie “czym jest piękno” - przedstawia za to różne do tego pytania podejścia, zmieniające się na przestrzeni wieków i przemijających po sobie nurtów filozoficznych. Jest to o tyle zabawne, że sam autor wyraźnie mówi o tym w podsumowaniu, że tej odpowiedzi nie udzielił, a mimo to sugestia, że odpowiedź na to pytanie wewnątrz książki się znajdzie głośno straszy nas z okładki. Oprawa tej książki w ogóle jest karygodna i zniechęcająca - dlaczego wydawcy roszczą sobie prawo do tak zuchwałego kwantyfikatora, jak "wszystko, co trzeba wiedzieć"? Na szczęście zawartość, choć w kilku miejscach kontrowersyjna, jest już dużo bardziej przyciągająca - a fakt, że nie daje jasnych, wyłuszczonych i jedynych słusznych odpowiedzi jest moim zdaniem zaletą tej książki, a nie jej wadą.

“Piękno” to chyba jedno z takich spowszedniałych słów i terminów, nad którymi jeżeli się zatrzyma, trochę je “poobraca” i się im przyjrzy, to dojdzie się do wniosku, że używa się ich zbyt często i w stosunku do rzeczy, które na to określenie nie zasługują. Jest w pięknie pewien nieodłączny element sacrum, czegoś, co odbiorcę przerasta, a co jednocześnie jest podatne na...

Uważam, że to bardzo wartościowa książka. Autor posiada bardzo silne i wyrobione poglądy na tematy, które porusza. Można się z nim oczywiście nie zgadzać – w wielu miejscach założenia, z których Scruton wyprowadza ciągi myślowe, są wątpliwe i podważalne – natomiast lektura ta bardzo wiele wnosi do rozważań estetycznych i całkiem nieźle ukazuje najważniejsze fundamenty myśli konserwatywnej. Polecam lekturę dla poszerzenia intelektualnych perspektyw.

Uważam, że to bardzo wartościowa książka. Autor posiada bardzo silne i wyrobione poglądy na tematy, które porusza. Można się z nim oczywiście nie zgadzać – w wielu miejscach założenia, z których Scruton wyprowadza ciągi myślowe, są wątpliwe i podważalne – natomiast lektura ta bardzo wiele wnosi do rozważań estetycznych i całkiem nieźle ukazuje najważniejsze fundamenty myśli...

Tekst na okładce "WSZYSTKO, CO TRZEBA WIEDZIEĆ!" odstręcza, przywodząc na myśl jakieś Przewodniki inteligenta czy inną kolorową prasę. Ten detal w połączeniu z taką sobie okładką, może budzić obawy. W dodatku patronat Radia TOK FM potwierdza skojarzenia z dodatkiem do Polityki i grupą docelową czytelników. I na cechach zewnętrznych moje zastrzeżenia kończą się ostatecznie, po otwarciu jest już tylko dobrze a nawet bardzo dobrze. Na szczęście lekturę wybierałem sugerując się tematem i nazwiskiem autora, który jest cenionym konserwatywnym myślicielem, a także wielkim znawcą muzyki i sztuki w ogóle. Mało tego, nawet w tej pozycji zdarzyły mu się niepochlebne wypowiedzi na temat egalitaryzmu ;) Co prawda na zadane na okładce pytanie "Czym jest piękno?" nie uzyskamy odpowiedzi, gdyż wygląda na to, że nie jest ona możliwa w stopniu wyczerpującym temat, ale dowiemy się na jego temat bardzo wiele. Najpierw od strony filozoficznej i psychologicznej, poznając między innymi stosunek piękna do prawdy i dobra, a także jak jest ono odbierane przez człowieka. Później, omawiając jego przejawy w naturze, życiu codziennym i różnych formach sztuki, także dowiemy się jak je odróżnić od kiczu (to akurat autor wyjaśnia dość dokładnie). I dlaczego, choć jest oczywistym, że piękno nie jest czymś subiektywnym, to jednak nie potrafimy jasno określić jego uniwersalnych kryteriów. Wszystko napisane jest przystępnie dla laika, choć jest to lektura wymagająca nieco wysiłku. Rzeczywiście jest to świetne "krótkie wprowadzenie" w temat.

Tekst na okładce "WSZYSTKO, CO TRZEBA WIEDZIEĆ!" odstręcza, przywodząc na myśl jakieś Przewodniki inteligenta czy inną kolorową prasę. Ten detal w połączeniu z taką sobie okładką, może budzić obawy. W dodatku patronat Radia TOK FM potwierdza skojarzenia z dodatkiem do Polityki i grupą docelową czytelników. I na cechach zewnętrznych moje zastrzeżenia kończą się ostatecznie,...