Zawsze gdy siadam do literatury młodzieżowej, nie spodziewam się niczego więcej niż rozrywki z dość prostymi rozwiązaniami, schematycznie zarysowanymi postaciami i przewidywalną akcją. Minęły już czasy, gdy młodzieżówki mnie zaskakiwały i dawały coś więcej niż chwilę przyjemności. Co się więc stało, że skończyłam na kanapie z książką „Dzieci krwi i kości”?

Ta książka była po prostu wszędzie. Na moim Instagramie, na YouTubie, na Facebooku, wyskakiwała mi już nawet z lodówki. I wszyscy mówili, jak bardzo chcą ją przeczytać. „Ta książka to prawdziwy fenomen” („Entertainment Weekly”), „Jeden z najbardziej zjawiskowych debiutów w literaturze młodzieżowej” („Teen Vogue”) i wielkie zachwyty Marie Lu. Co miałam do stracenia? Musiałam więc sprawdzić, czy jest to prawdziwy fenomen, czy po prostu niewymagająca lektura, z którą spędzę kilka przyjemnych godzin.

Spędziłam z nią 3,5 godziny. I skończyłam ją w 3,5 godziny.

Kraina Orisza niegdyś tętniła magią, dziś może jedynie wylewać łzy nad pozbawionymi mocy magami, którzy stali się ofiarami krwawych prześladowań. Zélie straciła matkę, a jej rodzina żyje w ciągłym poczuciu zagrożenia. I nagle, w wyniku niespodziewanego splotu wydarzeń, siedemnastoletnia Zél staje przed wielką szansą przywrócenia poprzedniego porządku. I tu zaczyna się zabawa.

Adeyemi stworzyła zrozumiały nawet dla młodszych czytelników świat, wpuszczając jednocześnie do powieści młodzieżowych powiew świeżości. No bo mitologia grecka była, rzymska też, nordycka, chińska… ale afrykańskiej z lupą szukać. Przyjemnie było poczytać o czymś nowym, świeżym i po prostu innym. Dlaczego jednak przeczytałam książkę w tak krótkim czasie, pomijając oczywiście efekty kursu szybkiego czytania? Autorka wciąga nas w wir wydarzeń i pozwala odetchnąć jedynie na chwilę. Trzymając w ręce tę pięciusetstronicową książkę, mam wrażenie, że dziesięciu innych autorów samą akcję pierwszego tomu – bo należy pamiętać, że jest to trylogia – podzieliłoby na trzy tomy, a potem dopisało pięć kolejnych, każdy z perspektywy innej postaci, stanowiący historię innego bohatera, aż zaczęłoby się słynne odcinanie kuponów. Tutaj od razu widać, że Adeyemi nie zamierza sztucznie zapełniać książki.

Czytelnik ma wrażenie, że akcja wręcz płynie od jednego punktu do drugiego, a autorka tylko odhacza kolejne punkty na swojej liście. Jeśli taki styl utrzyma w całej trylogii, to czapki z głów, bo w „Dzieciach kości i krwi” nie ma miejsca na przypadki, a każdy szczegół jest nie tyle dopracowany, ile dopieszczony. Nie ma żadnych luk czy niedopowiedzeń. Ta książka to twardy fundament pod kolejne dwa tomy, które z pewnością zaskoczą, a nawet przeskoczą ten pierwszy.

Jedyne moje zastrzeżenia budzi wątek romantyczny. Jak wiadomo, w każdej młodzieżówce, o ile nie w każdej książce, taki występuje. Tutaj na szczęście nie jest on główną osią fabuły. Choć gdy się pojawia, jest według mnie dość natarczywy i w pewnym momencie niewiarygodny. Przemiana niektórych postaci zdaje się więc nieprawdopodobna i niepoparta żadnymi faktami.

Gdyby nie ten mały mankament, to pewnie moim zachwytom nie byłoby końca, a cała recenzja brzmiałaby jak pean rozmarzonej nastolatki. Odważę się jednak nazwać siebie dojrzałym czytelnikiem i jeśli ja spędziłam z tą książką niecałe cztery godziny i naprawdę dobrze się bawiłam, to z pewnością jest to lektura, która zachwyci niejednego czytelnika, porwie wielu i pokaże, że literatura młodzieżowa może powstać z kolan. Czy jest to fenomen? Trudno powiedzieć, ale na pewno jest to powiew świeżości w tym gatunku.

Kinga Kolenda