„Adeptka” to drugi tom debiutanckiego cyklu Rachel E. Carter pt. „Czarny Mag”. Po dwóch częściach tej serii przez cały czas mam w głowie słowo „banalna” i choć rozumiem, że autorka jest świeżynką w świecie wydawniczym, jestem na nią trochę zła. Za jej brak oryginalności, kreatywności i tego czegoś, co autor przekazuje w książce, sprawiając, że czytelnik odczuwa „cokolwiek”, odkładając przeczytaną pozycję na półkę. Ja po przeczytaniu tej książki nie czułam nic. Jest to kolejna „młodzieżówka”, jakich wiele. Krótkotrwała i niezobowiązująca odskocznia. Dlatego chcąc być wobec niej sprawiedliwa, w takich kategoriach będę ją oceniać.

W tomie tym autorka znacznie rozbudowuje fabułę. Oczywiście nie spodziewajcie się świata stworzonego na podobieństwo „Wiedźmina” czy „Gry o tron”, ale w porównaniu z pierwszym tomem jest nieco lepiej. Zaczynamy w końcu poznawać ten świat z mapki z przodu książki, gdyż adepci z drugiego, trzeciego, czwartego i piątego roku ćwiczą swoje umiejętności magiczne podczas semestralnych praktyk, na które posyłani są w różne części Jeraru. Warto wspomnieć, że drugi tom różni się od pierwszego pod względem czasu akcji. W pierwszym towarzyszyliśmy bohaterom tylko przez jeden rok szkolny, natomiast drugi obejmuje cztery kolejne lata, które Ryiah wraz z przyjaciółmi spędza, szkoląc się w Akademii. Pojawiają się również nowe postacie, które wnoszą do powieści świeżość i oddech. Niemniej książka skupia się głównie na Ryiah. Jej próby zostania elitarnym magiem bojowym przeplatane są dziwną relacją z Darrenem i sytuacjami, które mają pełnić rolę zwrotów akcji.

Jak pewnie się domyślacie, nie przepadam za główną bohaterką. Cały czas dostrzegam w jej postaci jakieś braki. Za mało inteligentna, nie tak silna jak inni, nie dość potężna, jakby autorka chciała. Nawet nie mogę powiedzieć, że jest ładna, bo choć książę Darren ma do niej słabość, czego doprawdy nie rozumiem, to autorka nie stwarza wokół niej aury bycia pożądaną. Jestem tym faktem trochę zasmucona, ponieważ uwielbiam, gdy narratorką jest kobieta, co pozwala mi lepiej wczuć się w fabułę. Tym razem jednak nie potrafiłam tego zrobić, gdyż Ryiah jest postacią wręcz przezroczystą, niewyróżniającą się niczym szczególnym. I choć jako niepoprawna optymistka do końca czekałam na jakiś przebłysk inteligencji, siły i mocy, to muszę was zawieść: niczego takiego nie zauważyłam.

Trochę przychylniej patrzę za to na Darrena, który jest przynajmniej „jakiś”. Kreacja jego postaci podobała mi się znacznie bardziej. Od początku autorka budowała wokół niego aurę tajemniczości, potęgi i władzy, z nutą delikatności w sercu. Jego postać trochę kojarzy mi się z ananasem: z wierzchu twardy, a w środku pyszny i mięciutki... Jedyne, co mi w nim przeszkadzało, to dziwna i niewytłumaczalna słabość do Ryiah. I nie chodzi mi o to, że nie chciałam ich widzieć razem, bo przez całą książkę im kibicowałam, ale denerwowało mnie, że nie do końca rozumiem, co go w niej tak naprawdę pociąga, gdyż ja w niej niczego takiego nie dostrzegłam.

Nie jestem też do końca zadowolona z postaci drugoplanowych, które były moim zdaniem za mało rozbudowane i stanowiły raczej tło poczynań głównych bohaterów, co trochę umniejszyło ich znaczenie.

Nie chcę jednak, byście myśleli, że tylko krytykuję, dlatego napiszę teraz coś pozytywnego na temat tej książki. Nie jest tak, że Rachel E. Carter stworzyła złą powieść. Seria ta ma bowiem swoich fanów i ja to rozumiem. Książkę przyjemnie się czyta i można oderwać się na chwilę od otaczającej rzeczywistości, a zatem spełnia swoje zadanie. Myślę, że wielu osobom może się podobać. Możliwe też, że mankamenty, które dostrzegam w pewnych postaciach, komuś innemu nie będą przeszkadzać, czego bardzo zazdroszczę. Chodzi mi o to, że nie jest to pozycja bardzo zła, ale też nie bardzo dobra. Jest po prostu dobra.

Nie tracę jednak nadziei. Tak to już ze mną jest, że jak coś zacznę, to doprowadzam do końca i tak się pewnie stanie z tą serią. Daję autorce kredyt zaufania, licząc po cichu, że wykiełkuje z tego coś pięknego. A czytelnikom pragnę powiedzieć, by nie brali mojej szczerości jako czegoś pewnego i rzeczywistego. Pewne rzeczy się zmieniają w zależności od perspektywy. Dla mnie książka jest zwyczajnie dobra, a dla was?

Karolina Wierna