Historia wymyślona przez autora miała spory potencjał na to, żeby zostać porządną pozycją fantasy. Niestety nie została wystarczająco dopracowana w szczegółach, przez co otrzymaliśmy powieść raczej przeciętną.
Przedstawiony świat jest mało przekonujący i niezbyt skomplikowany. Oto mamy Unię, czyli coś na kształt związku królestw, jedyną ojczyznę ludzi cywilizowanych, która zaledwie 10 lat wcześniej pokonała w wojnie półdziki kraj na północy kontynentu. Natomiast na gorącym południu mamy nie mniej barbarzyńską nację, kompletnie różniącą się kulturowo od oświeconej Unii. Poza tym mamy wymienionych kilka pozostałych krain, ale są one tak mało znane bohaterom powieści, jakby znajdowały się w innym systemie słonecznym, a nie na tej samej planecie.
Od zwycięstwa w wojnie samą Unię toczy rozkład pod postacią pychy, pogardy, korupcji i brudnej walki o wpływy w państwie prowadzonej przez arystokrację rządzącą związkiem. I podczas gdy państwa z północy i południa rosną w siłę korzystając ze zdobyczy naukowych i pomocy magów, to opisani decydenci Unii zdają się żyć w jakiejś szklanej bańce uznający naukę, za coś niepotrzebnego, a magię uważający za legendarną sztukę, która być może kiedyś istniała, ale nie wiadomo czy aby na pewno i do czego mogła służyć. Natomiast o tym, że wrogi kraj za miedzą znów dysponuje dobrze wyszkoloną armią i potężną flotą wiedzieć nie chce nikt w całym królestwie jakby to, co poza własną ojczyzną było czarną plamą na mapie nie wartą poznania.
Niewiele lepiej jest z bohaterami pierwszo i drugoplanowymi. Są postacie świetnie przedstawione i opisane, jak inkwizytor Glokta, ale są również bohaterowie, których działanie bywa mało racjonalne lub wręcz nielogiczne, a absurdalność ich działań służy niekiedy autorowi żeby jakoś przejść do następnej zaplanowanej sceny.
Bo jak wspomniałem na początku, historia nie jest zbyt dopracowana, a jej poszczególne części są ze sobą grubymi nićmi szyte tak, jakby autor miał w głowie ogólny kształt fabuły, ale zabrakło mu pomysłów na jej płynne poprowadzenie. I wtedy właśnie idzie na skróty i ucieka w nierozumne efekciarstwo. A Kiedy rozum śpi, budzą się demony mające tutaj postać nieracjonalnego zachowania bohaterów głównych lub pobocznych, nie przystającego do sytuacji, w jakich się znaleźli. Lub może zachowujących się tak, a nie inaczej dlatego, że w daną sytuację zostali wpisani na siłę po to, aby można było popchnąć opowieść do przodu lub nadać rozdziałowi odpowiedniego napięcia.
Pomimo tych mankamentów i ku mojemu zdumieniu, książkę czytało mi się z pewnym zainteresowaniem. Nie miałem ochoty skończyć jej w połowie, jak czasem robię w przypadku bardziej naciąganych powieści, za to znajdowałem prawdziwą przyjemność w czytaniu tych części książki, które zostały napisane w sposób bardziej sprawny; niemniej po kolejne tomy tej historii nie mam zamiaru sięgać.

Historia wymyślona przez autora miała spory potencjał na to, żeby zostać porządną pozycją fantasy. Niestety nie została wystarczająco dopracowana w szczegółach, przez co otrzymaliśmy powieść raczej przeciętną.
Przedstawiony świat jest mało przekonujący i niezbyt skomplikowany. Oto mamy Unię, czyli coś na kształt związku królestw, jedyną ojczyznę ludzi cywilizowanych, która...