Ostrze

Książka z polecenia, spełniła moje oczekiwania – chciałam epickiego fantasy i je otrzymałam.
Myślałam, że po zachwytach nad Wiedźminem Sapkowskiego, książkami z Cyklu Inkwizytorskiego Piekary czy Komornik Gołkowskiego (oczywiście między innymi), ciężko będzie znaleźć serię, która dorówna, a w tym przypadku nawet przewyższy ww. pozycje.

Największym plusem Ostrza z pewnością są bohaterowie, a tu ich nie brakuje. Mimo, że jest ich wielu każdego poznajemy stopniowo, spotykamy tu postaci m.in. byłego mistrza miecza i bohatera wojennego Glokte (obecnie inkwizytora i cierpiącego kalekę), Logena zwanego krwawą dziewiątką, brutalnego wojownika północy czy Jezala uosobienie egoizmu, wojownika arystokratę, który tylko kombinuje jakby tu się za bardzo nie napracować jednocześnie zdobywając sławę. Wśród bohaterów wyróżniają się również major West, plebejusz, który swoją pozycję w wojsku zdobył wyłącznie dzięki swoim umiejętnościom, Ferro – zbiegła niewolnica, przebiegła wojowniczka i utalentowana łuczniczka, a także legendarny mag Bayaz, który sieje ogromne zamieszanie, przez co robi się tylko ciekawiej.

Jak widać bohaterów jest ogrom, jednak są na tyle charakterystyczni, że wszyscy zostają w pamięci.

Książka liczy 700 stron, mimo to czytałam ją szybko a na koniec nie mogłam się nadziwić, że przez całą lekturę nie znalazłam ani jednego fragmentu, który by mnie znudził.

Polecam ją nie tylko fanom fantasy, ale również osobom ceniącym w książkach ukryte przesłania, momenty skłaniające do refleksji a także fragmenty przedstawiające życie w dość brutalny, gorzki, ale jakże rzeczywisty sposób.

Na koniec ogłoszę, która z postaci Ostrza najbardziej przypadła mi do gustu – jest to: Sand dan Glokta, postać tragiczna, której ironia i wewnętrzne monologi to petarda 🧨 😁

Książka z polecenia, spełniła moje oczekiwania – chciałam epickiego fantasy i je otrzymałam.
Myślałam, że po zachwytach nad Wiedźminem Sapkowskiego, książkami z Cyklu Inkwizytorskiego Piekary czy Komornik Gołkowskiego (oczywiście między innymi), ciężko będzie znaleźć serię, która dorówna, a w tym przypadku nawet przewyższy ww. pozycje.

Największym plusem Ostrza z pewnością...

Doskonała propozycja dla nowicjuszy w dziedzinie fantasy - wątki pozarzeczywiste nie przytłaczają narracji, a stworzone przez autora postaci i wydarzenia przeplatają się spójnie i ciągle trzymają w napięciu, tak że trudno się oderwać. Główni bohaterowie są do tego stopnia niejednoznacznie dobrzy lub źli, że naprawdę trudno im nie kibicować, współczuć, podziwiać ich i czasem nawet zazdrościć, choć w gruncie rzeczy naprawdę nie ma czego ;-)

Doskonała propozycja dla nowicjuszy w dziedzinie fantasy - wątki pozarzeczywiste nie przytłaczają narracji, a stworzone przez autora postaci i wydarzenia przeplatają się spójnie i ciągle trzymają w napięciu, tak że trudno się oderwać. Główni bohaterowie są do tego stopnia niejednoznacznie dobrzy lub źli, że naprawdę trudno im nie kibicować, współczuć, podziwiać ich i czasem...

Miałem ochotę na epickie fantasy i otrzymałem epickie fantasy. Abercrombie garściami czerpie od największych, jednocześnie pamiętając o tym, aby dodać coś od siebie. I tworzy naprawdę wielowątkową historię z oryginalnymi i charakternymi bohaterami. Dobre czytadło na urlop i nie tylko.

Miałem ochotę na epickie fantasy i otrzymałem epickie fantasy. Abercrombie garściami czerpie od największych, jednocześnie pamiętając o tym, aby dodać coś od siebie. I tworzy naprawdę wielowątkową historię z oryginalnymi i charakternymi bohaterami. Dobre czytadło na urlop i nie tylko.

Dla mnie Joe Abercrombie był objawieniem. Nie sądziłem by po Wiedźminie Sapkowskiego cokolwiek w fantasy mogło w takim stopniu zawładnąć moją wyobraźnią. A teraz Krwawy-dziewięć to moja ulubiona postać ever.
Autor cudownie obraca znaną konwencję np: Logen, barbarzyńca w typie Conana jest jednak zupełnie inny, niż można by się spodziewać. A jeśli Bayaz - taka "prawdziwa" wersja Gandalfa, to Jezal musiałby być prześmiewczą wersją Aragorna :).
Miód.

Dla mnie Joe Abercrombie był objawieniem. Nie sądziłem by po Wiedźminie Sapkowskiego cokolwiek w fantasy mogło w takim stopniu zawładnąć moją wyobraźnią. A teraz Krwawy-dziewięć to moja ulubiona postać ever.
Autor cudownie obraca znaną konwencję np: Logen, barbarzyńca w typie Conana jest jednak zupełnie inny, niż można by się spodziewać. A jeśli Bayaz - taka "prawdziwa"...

Wgryzałam się powoli ,ale gdy już historia mnie zassała ciężko było się oderwać. To pierwsze podejście do tego autora, ale już wiem , że nie ostatnie. Fani twórczości J. Abercrombie zaciekawili mnie na tyle swymi pochlebnymi słowami ,iż postanowiłam sięgnąć po serie "Pierwsze prawo " . Postacie nietuzinkowe, tak mam już swych faworytów. Tu nic nie jest tylko białe, albo tylko czarne i to chyba podoba mi się najbardziej. Lubię być zaskakiwana. Bez wahania sięgam po kolejny tom serii.

Wgryzałam się powoli ,ale gdy już historia mnie zassała ciężko było się oderwać. To pierwsze podejście do tego autora, ale już wiem , że nie ostatnie. Fani twórczości J. Abercrombie zaciekawili mnie na tyle swymi pochlebnymi słowami ,iż postanowiłam sięgnąć po serie "Pierwsze prawo " . Postacie nietuzinkowe, tak mam już swych faworytów. Tu nic nie jest tylko białe, albo...

Zachęcony entuzjastycznymi recenzjami, zdecydowałem się w końcu sięgnąć po trylogię Pierwszego Prawa i, mimo wysokich oczekiwań, nie zawiodłem się.

Samo Ostrze stanowi bardzo solidne rozpoczęcie cyklu, stopniowo wprowadzając czytelnika w wykreowany przez autora świat. Od razu wypada zaznaczyć, że choć Pierwsze Prawo to zdecydowanie fantasy spod znaku grimdark, to Abercrombie od samego początku zręcznie unika pułapek tego podgatunku. Nie uświadczymy tu żenującego patosu, śmiertelnej powagi, ani skoncentrowanej, gęstej esencji mroku zalewającej czytelnika ostateczną czernią lodowatej, kosmicznej próżni. Nie. Świat przedstawiony jest brutalny i chropawy, ale przy tym całkiem realistyczny. Owszem, z każdego niemal rozdziału wylewa się cynizm, a heroizm i czyste intencje są tu w zasadzie niespotykane, ale lektura nie męczy i nie wpędza w depresję. I tak, nie wszyscy bohaterowie przeżyją, ale czytelnik nie musi obawiać się bezsensownej rzezi, w której przepadną wszystkie ulubione postacie.

Skoro już o postaciach mowa, to są one bez wątpienia najmocniejszą stroną nie tylko Samego Ostrza, ale całej trylogii. Nie będę zbyt oryginalny – moim ulubieńcem z miejsca stał się kaleki inkwizytor Glokta, ale inni bohaterowie, choć może mniej zniuansowani, też dają radę. Oczywiście, jak na grimdark przystało, nie ma wśród nich herosów bez skazy i zmazy, wszyscy mają jakieś ułomności, a wielu z nich dokonuje czynów całkowicie odrażających. Równocześnie jednak nikt – lub też prawie nikt – nie wydaje się być zepsuty do szpiku kości. Ba, od czasu do czasu którejś z postaci zdarza się nawet zrobić coś dobrego.

Trochę się nachwaliłem, bo i jest za co, ale wypada też wspomnieć, że Samo Ostrze ma pewne wady. Przede wszystkim, patrząc obiektywnie, w tej powieści dzieje się zaskakująco mało, biorąc pod uwagę jej objętość. Abercrombie doskonale to maskuje swoją skoncentrowaną na poszczególnych postaciach narracją, ale pod kątem fabularnym Samo Ostrze jest jednak stosunkowo ubogie. Drugi mój zarzut można uznać za czepianie się, ale jednak mnie to irytowało. Mianowicie, jest boleśnie oczywiste, że autor nie ma pojęcia o technice walki bronią białą (względnie ma pojęcie, ale postanowił je zignorować). Nie stanowiłoby to wielkiego problemu, gdyby nie to, że walk jest w tej powieści dużo, a jednym z istotnych elementów fabularnych jest turniej szermierczy.

Kończąc tę przydługa opinię, chciałbym jeszcze dodać, że cała trylogia Pierwszego Prawa to nie jest jakieś wielkie pisarstwo, które zabierałoby czytelnika na intelektualne wyżyny i otwierało nowe horyzonty. Ale nie zawsze jest to potrzebne. Samo Ostrze, i konsekwentnie cała trylogia, to bardzo dobre, wciągające czytadło, które z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim miłośnikom fantastyki, w szczególności tym, którzy chcieliby odpocząć od klasycznego fantasy heroicznego.

Zachęcony entuzjastycznymi recenzjami, zdecydowałem się w końcu sięgnąć po trylogię Pierwszego Prawa i, mimo wysokich oczekiwań, nie zawiodłem się.

Samo Ostrze stanowi bardzo solidne rozpoczęcie cyklu, stopniowo wprowadzając czytelnika w wykreowany przez autora świat. Od razu wypada zaznaczyć, że choć Pierwsze Prawo to zdecydowanie fantasy spod znaku grimdark, to...

Cały cykl jest cudowny. Świetnie zarysowani bohaterowie, którzy w żadnym calu nie są czarno biali. Marzy mi się kontynuacja tego cyklu.

Cały cykl jest cudowny. Świetnie zarysowani bohaterowie, którzy w żadnym calu nie są czarno biali. Marzy mi się kontynuacja tego cyklu.

Największym plusem "Ostrza" są bohaterowie: pełnokrwiste, żywe, barwne postacie, które albo zachwycają, albo bawią do łez, którym współczujemy i razem z nimi przeżywamy ich przygody. Inkwizytor Glokta - wg mnie jedna z najlepiej wykreowanych postaci w fantasy EVER !!! Postać konsekwentna, psychologicznie bardzo złożona, inteligentna, a przy czym obrzydliwa i wstrętna. Sceny z jego udziałem czytało się zapartym tchem.
Minusem jest ciut za wolne prowadzenie fabuły - ale to dopiero pierwszy tom cyklu, więc pewnie potem sie rozkręci. Mimo wolnego tempa akcji, czytało się bardzo dobrze, bo książka jest świetnie napisana, warsztatowo genialna (jak dla mnie). Dialogi - cudowne, ciut gorzej ze scenami akcyjnymi.
Dla fanów grimdark!

Największym plusem "Ostrza" są bohaterowie: pełnokrwiste, żywe, barwne postacie, które albo zachwycają, albo bawią do łez, którym współczujemy i razem z nimi przeżywamy ich przygody. Inkwizytor Glokta - wg mnie jedna z najlepiej wykreowanych postaci w fantasy EVER !!! Postać konsekwentna, psychologicznie bardzo złożona, inteligentna, a przy czym obrzydliwa i wstrętna. Sceny...

Rozpoczynając lekturę troszkę się obawiałem, że hype na trylogię może być klasycznym przykładem bycia średniej jakości klasykiem gatunku. Jakże pozytywnie się zaskoczyłem! "Ostrze" jest powieścią dynamiczną, ciekawą, zabawną oraz, co zaskakujące, bardzo realistyczną. Pozycja nie nudzi zbędnymi, niepotrzebnie rozciągniętymi opisami (czego osobiście nie znoszę). Bohaterowie są bardzo ciekawi, każdy jest zbudowany bardzo indywidualnie. Dodatkowo ten świat przedstawiony... Czyta się to świetnie, książka ma swoje przywary, jednak spokojnie zasługuje na plecenie.

Rozpoczynając lekturę troszkę się obawiałem, że hype na trylogię może być klasycznym przykładem bycia średniej jakości klasykiem gatunku. Jakże pozytywnie się zaskoczyłem! "Ostrze" jest powieścią dynamiczną, ciekawą, zabawną oraz, co zaskakujące, bardzo realistyczną. Pozycja nie nudzi zbędnymi, niepotrzebnie rozciągniętymi opisami (czego osobiście nie znoszę). Bohaterowie...

Rewelacja

Rewelacja