Ostrze

"Ostrze" Abercrombiego to bardzo mozolny wstęp do jednej z najciekawszych serii fantasy spod znaku intrygi i miecza. Autora polubią z pewnością fani Martina, czy naszego rodzimego Wegnera choć trzeba wyraźnie zaznaczyć, że rozmach u Joe jest zdecydowanie mniejszy. Nie samym rozmachem jednak książka żyje, a szereg zalet sprawia, że mamy do czynienia z rzemiosłem bardzo udanym.

Początkowo można zauważyć, że dzieje się naprawdę bardzo mało jak na tytuł z założenia poświęcony nieskrępowanej rozrywce. Większość powieści stanowi właściwie ekspozycja bohaterów oraz sytuacji politycznej. Autor poświęcił cały tom na nakreślenie pewnego zarysu fabularnego, który rozwija skrzydła dopiero w kolejnych częściach. Mamy więc snucie spisków i tajemnice w tajemnicach, którym akcja ustępuje miejsca. Nie oznacza to - o czym więcej za chwilę - że "Ostrze" jest dziełem nudnym, jednakże musicie podejść do lektury z takim nastawieniem, iż nie odkryje ona przed Wami zbyt wielu kart.

Kilka słów o świecie przedstawionym: właściwie nie otrzymujemy nic nadzwyczajnego ani specjalnie oryginalnego. Mamy wzmianki o dzikich ludach z lodowej Północy, jest imperium w którym tętni cywilizacja oraz życie, a jeszcze z innej strony mamy kolejnych najeźdźców tym razem z krainy pustyni i spiekoty. Wobec tego Abercrombie bazuje na pewnych utartych standardach fantasy, jednakże jego umiejętności pisarskie sprawiają, iż trudno zarzucić mu brak warsztatu. Pomimo powielania pewnych klisz, czyni to w sposób nie powodujący szczególnego znużenia.

Coś co może wyróżniać tę powieść, jak i zasadniczo całą serię, to niewielki udział magii w uniwersum. Owszem napotkamy pewne wzmianki, rysuje się wokół niej jakaś nić fabularna, natomiast zasadniczo stanowi dalekie tło, które nie przeszkadza toczyć się historiom ludzi oraz świata. Bo to właśnie ten najbardziej przyziemny element treści - bohaterowie - są prawdziwą perełką niniejszej lektury. Nie ma sensu, bym opisywał tutaj każdą z nich osobna, zwracam jednakże uwagę iż Abercrombie tworzy bardzo żywe, autentyczne postaci z charakterem, dzięki czemu nawet pewne ograniczenie świata przedstawionego, czy mozolne tempo lektury nie jest w stanie nas od niej odstręczyć. Wręcz przeciwnie - pozwala skupić się na bohaterach oraz dialogach, które to wtórują poziomowi przedstawionych nam protagonistów. Pojawia się ich względnie dużo, przy czym każda otrzymuje proporcjonalną ilość w powieści, przez co można odnieść wrażenie, iż książka zasadniczo nie posiada jednego czy dwóch kluczowych bohaterów, lecz jest mozaiką ich relacji oraz celów.

Autor nie stroni również od bardziej brutalnych i drastycznych opisów. Książkę charakteryzuje momentami dość mocny język okraszony scenami tortur, walk i mordów. Wszystko jest bardzo dobrze wyważone, Abercrombie jest po prostu świetnym pisarzem i nie popada w pułapki skrajności ani niedomówień. Ton historii utrzymany jest w mrocznym charakterze, jednakże bez przesadnego epatowania przemocą czy bluzgami, przez co z książki bija czysta autentyczność.

Jeżeli tak mają wyglądać mozolne pierwsze tomy wprowadzające w serię, to tylko chcieć takich więcej. Abercombie udowadnia, że w utartym już sztafażu fantasy można znaleźć swoją niszę i stworzyć przekonującą opowieść dzięki odpowiedniemu literackiemu warsztatowi.

"Ostrze" Abercrombiego to bardzo mozolny wstęp do jednej z najciekawszych serii fantasy spod znaku intrygi i miecza. Autora polubią z pewnością fani Martina, czy naszego rodzimego Wegnera choć trzeba wyraźnie zaznaczyć, że rozmach u Joe jest zdecydowanie mniejszy. Nie samym rozmachem jednak książka żyje, a szereg zalet sprawia, że mamy do czynienia z rzemiosłem bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek dość średniawy, jednak później jest coraz lepiej. Polecam

Początek dość średniawy, jednak później jest coraz lepiej. Polecam

Pokaż mimo to

Dobra fantastyka, ale nie czuję się jeszcze całkowicie wciągnięta w cykl

Dobra fantastyka, ale nie czuję się jeszcze całkowicie wciągnięta w cykl

Pokaż mimo to

Zaciekawiła mnie na tyle, aby sięgnąć po kolejny tom, a to już coś!
Tak jak lubię Gloktę, tak irytuje mnie Jezal, którego śmiało mogłabym usunąć z całej powieści, ale ja w większości powieści/filmów czuję jakąś awersję do głównego bohatera.

Natomiast często zachwycałam się językiem, atmosferą i opisami - byłby z tego przepiękny, bardzo obrazowy film!

Zaciekawiła mnie na tyle, aby sięgnąć po kolejny tom, a to już coś!
Tak jak lubię Gloktę, tak irytuje mnie Jezal, którego śmiało mogłabym usunąć z całej powieści, ale ja w większości powieści/filmów czuję jakąś awersję do głównego bohatera.

Natomiast często zachwycałam się językiem, atmosferą i opisami - byłby z tego przepiękny, bardzo obrazowy film!

Pokaż mimo to

Dobra książka, zdecydowanie dla dorosłego czytelnika. Moim ulubionym bohaterem pierwszej części tej trylogii jest Logen. Logen jest barbarzyńcą, weteranem wielu bitew, czempionem, dzikusem z Północy, okrytym złą sławą Krwawą Dziewiątką. Ale Logen to nie tylko maszyna do zabijania - jest bystrym, przebiegłym dowódcą.
Moim zdaniem najlepsze fragmenty książki to te, w których Logen masakruje swoich wrogów. Zwłaszcza końcowe strony, gdy wpada w ten swój szał bojowy, w którym gołymi rękami przerabia ich twarze na mielonkę.
Jest również inkwizytor Glokta - człowiek przebiegły, bezwzględny, bezlitosny. Jego codziennym zajęciem jest wyciąganie zeznań przy pomocy tortur (które niekoniecznie są zgodne z prawdą, ważne, żeby spełniały oczekiwania przełożonych Glokty), i jest w tym tak skuteczny, jak Logen na polu bitwy.
Podoba mi się styl Abercrombie'go - treściwe dialogi, monologi wewnętrzne Glokty, krwawe jatki, mocny język, cięte riposty - nie zmarnował ani jednej strony.
W połowie książki zauważalne jest spowolnienie akcji, gdy Logen trafia do miasta. I chyba jest to zabieg celowy - Logen nie ma tam co robić, nie może wykorzystać swoich umiejętności, nie może nawet nosić broni. Snuje się bez celu po ulicach wzbudzając swoją aparycją odrazę w przechodniach. Na "szczęście" - ku uciesze czytelnika - szybko wpada w kłopoty i akcja znowu pędzi na złamanie karku.
Polecam.

Dobra książka, zdecydowanie dla dorosłego czytelnika. Moim ulubionym bohaterem pierwszej części tej trylogii jest Logen. Logen jest barbarzyńcą, weteranem wielu bitew, czempionem, dzikusem z Północy, okrytym złą sławą Krwawą Dziewiątką. Ale Logen to nie tylko maszyna do zabijania - jest bystrym, przebiegłym dowódcą.
Moim zdaniem najlepsze fragmenty książki to te, w których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trylogia Pierwszego Prawa (spokojnie nie będzie spoilerów, po prostu mam tendencje do postrzegania historii stanowiących jedną całość... cóż, całościowo) to nie jest coś dla ludzi lubiących odnajdywać w literaturze pozytywne wzorce zachowań, to nie jest historia dla młodzieży, to nie są książki dla osób o słabych nerwach. No i świetnie. Ale skoro już wiemy dla kogo, to nie jest, to może nareszcie dowiemy się, czy dla kogoś w ogóle? Hmm... dla fanów fantastyki, jeśli akurat tak się składa, że nie dotyczy ich żadne z powyższych, dla ludzi, którzy mają po dziurki w nosie powiastek zawierających przekaz dydaktyczny; napisałabym, że dla fanów Gry o Tron, ale bohaterowie Abercrombie'go prześcigają martinowski w nikczemności i nie potrafię stwierdzić, czy fani GoT temu przyklasną, czy uznają, że autor posunął się o włos za daleko.

Była chwila, że niewiele brakowało, a dałabym sobie z tą serią spokój. Jest to (nie modnie ostatnio) historia przede wszystkim o facetach. I to nie takich miłych i sympatycznych, bo choć na zmianę zyskują i tracą przy bliższym poznaniu – głównie dlatego, że zostali wykreowani w ten sposób, że czytelnik jest mile zaskoczony, gdy nie zachowują się jak kompletne świnie, ale że nie zdarza się to zbyt często, nie bardzo ma szansę się do nich przekonać – nie sposób nie docenić tego, jak pełnokrwistymi postaciami są, nie sposób jednak również przegapić faktu, że niewątpliwie pozostają [!!! uwaga brzydkie słowo, dzieci zasłońcie ślepka 🥺 !!!] skurwielami (przepraszam, jakoś nie przyszło mi akurat do głowy bardziej elokwentne, równie dobrze oddające naturę rzeczy określenie).

Z tego też względu, jakkolwiek namiętnie sprzeciwiam się dzieleniu literatury na "męską" i "kobiecą", byłam bliska uznaniu, że może jednak istnieje jakaś zbieżność między narządami płciowymi a podobaniem się (albo nie) poszczególnych książek, że może historie o typach zajmujących się zawodowo wojaczką, przesłuchaniami z użyciem tortur, albo robieniem wokół siebie rabanu i popadaniem w coraz większe samouwielbienie, mi (osóbce jakże subtelnej [ironia]) mogą nie przypaść do gustu. Ale, że jestem uparta, postanowiłam dać pozycji jeszcze trochę czasu, czytałam dalej i w końcu wpadłam. Może śmierć żadnego z bohaterów by mnie nie zmartwiła (ba, w przypadku niektórych, może nawet by ucieszyła), ale chociaż na ogół czytam książki dla postaci, w tym przypadku to fabuła minie porwała – knowania, intrygi, pojedynki, seks, mordobicia i inne atrakcje – a wszystko to okraszone sardonicznym humorem, tak charakterystycznym dla Abercrombiego.

Bohaterowie
🔹 główni:

Jezal – zadowolony z siebie szlachcic, pewny, że wszystko mu się należy z tytułu urodzenia; leń, hulaka, snob, narcyz. Przygotowuje się do turnieju szermierczego (ma talent, gorzej z chęciami do dania z siebie czegoś więcej), w którym zwycięstwo zapewni mu prestiż i kilka dodatkowych punktów u ojca, na którego jest utrzymaniu/który wspiera go finansowo. Na przestrzeni trzech tomów trochę się zmienia, można by powiedzieć, że dojrzewa, ale nie wiem, czy to dobrze, w byciu beznadziejnym był przynajmniej zabawny.

Logen – wojownik, znużony życiem i swoją profesją. Z braku lepszych pomysłów i perspektyw dołącza do lekko pomylonego maga, szykującego się do wyprawy, której celu woli nie znać. Chyba moja ulubiona postać spośród głównych bohaterów, znielubiłam go dopiero w trzecim tomie ;)

Glokta – inkwizytor (z tym że w tym uniwersum nie bardzo ma to coś wspólnego z religią, jak w którymś miejscu zostało to ładnie powiedziane, postaciom dalszoplanowym przyświeca "wiara w napychanie kabzy"), zajmuje się "przesłuchaniami" i załatwianiem (ciemnych) sprawek dla Arcylektora (przełożonego inkwizycji). Niegdyś wybitny szermierz i świetnie zapowiadający się młody żołnierz, teraz paskudnie okaleczony wrak człowieka; jego ulubione powiedzenie to: "Najpierw ktoś robi to nam, potem my robimy to innym, a na koniec rozkazujemy, żeby ktoś inny to robił.". Postać, której nie lubię najbardziej ze wszystkich (do tego stopnia, że mam ochotę napisać ff, w którym spotyka go coś bardzo nieprzyjemnego), chociaż nie sposób nie docenić co niektórych odzywek i przemyśleń bohatera.

🔹 znaczący POV i inni odgrywający, co ważniejszą rolę:

Ferro – zbiegła niewolnica spragniona zemsty na swoich oprawcach. Moja ulubiona postać, żałuje, że jest jej znacznie mniej niż trójki powyższych.

West – zwycięzca poprzedniego turnieju szermierczego; nisko urodzony, przez co musiał naprawdę ciężko zapracować na swoją obecną pozycję w armii, a i tak nadal nie do końca akceptowany w wyższych kręgach; kolega/przyjaciel Jezala, kiedyś przyjaźnił się również z Gloktą.

Wilczarz i spółka – drużyna Logena po utracie wodza spragniona wywrzeć zemstę na szykującym się do podboju Unii (kraju Jezala i Glokty) królu Północy.

Ardee West – siostra Westa, alkoholiczka, jak w pierwszym tomie jeszcze ją lubiłam (robiła na mnie wrażenie inteligentnej kobiety pozbawionej perspektyw i szansy sprawdzenia się z powodu płci i urodzenia), tak z czasem zaczęłam szczerze nią gardzić. Z Jezalem mają się ku sobie.

🔹 Postacie Abercrombiego nie są szare na sposób martinowski, po przeczytaniu kilku książek Abercrombiego odnoszę wręcz wrażenie, że w GoT jednak istnieje choć nie oczywisty podział na "dobrych" i "złych", u Abercrombiego (przynajmniej w tej trylogii): po pierwsze postacie zmieniają się raczej na gorsze, niż na lepsze, a jeśli nawet, nie pozostaje to bez konsekwencji, po drugie w trylogii Pierwszego Prawa w sumie można uświadczyć może pół pozytywnej postaci, a i na to nie wiem, czy ze wszystkich się zbierze. Poza tym Abercrombie jest nawet w pewien sposób okrutniejszy od Martina: u Martina trup ściele się gęsto i zbiera żniwa w każdym obozie, u Abercrombiego skurwysyństwo sprawia, że żyjesz, masz się niezgorzej i do tego dostajesz awans/niespodziewanie przeskakujesz o kilka szczebli na drabinie społecznej.

Ocena i drobne uwagi:
Tom 1 - 8/10
Zastanawiam się tylko jak to możliwe, żeby kobieta nawet wysportowana, zaprawiona w trudach wojaczki itd. miała dość siły, żeby wciągnąć uwieszonego skraju dachu mężczyznę ponad przeciętnych rozmiarów.

Tom 2 - 7,5/10
Dotknięty lekkim przebiegiem syndromu drugiego tomu.

Tom 3 - 8/10
Może to arogancja człowieka spragnionego, żeby ktoś w wielkim świecie zauważył niedużą plamkę na mapie, w której przyszło mu żyć, ale odnoszę wrażenie, że dla pewnych wydarzeń z tego tomu polska historia mogła stanowić niejaką inspirację.

Trylogia Pierwszego Prawa (spokojnie nie będzie spoilerów, po prostu mam tendencje do postrzegania historii stanowiących jedną całość... cóż, całościowo) to nie jest coś dla ludzi lubiących odnajdywać w literaturze pozytywne wzorce zachowań, to nie jest historia dla młodzieży, to nie są książki dla osób o słabych nerwach. No i świetnie. Ale skoro już wiemy dla kogo, to nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rok, tyle czekał Abercrombie na półce, abym ponownie po niego sięgnęła. Nie chodzi o to, że za pierwszym razem mi się nie spodobało. Coś po prostu nie zaiskrzyło, ale styl autora, już po pierwszych rozdziałach bardzo przypadł mi do gustu. I wtedy wiedziałam, że to nie jest czas na tę książkę. Ale po roku, stało się. Znów sięgnęłam po Ostrze i zaskoczyło! Pierwszy tom Trylogii Pierwszego Prawa rozpoczyna się powoli. To taki typowy slow-burning, ale bez nudy. Dzieje się już od samego początku, kiedy to w bardzo trudnym położeniu poznajemy pierwszego z bohaterów- Logena Dziewięciopalcego, barbarzyńcę z dalekiej Północy. Walczy on o życie w dzikich i zimnych ostępach, po rozgromieniu jego drużyny. Z kolejnym rozdziałem poznajemy inkwizytora Sanda dan Gloktę, który bez skrupułów wyrywa zęby i obcina członki oskarżonym w swojej pracowni. Po kilku dalszych stronach poznajemy Jezela, młodzieńca pięknego i pysznego, który pragnie być bogaty i w sumie, to nie chce robić nic innego. Marzy mu się ciepła i bezpieczna posadka i żona z górą pieniędzy. Oczekuje poklasku i szacunku od każdego, kto mu się napatoczy. Ta trójka dziwnym zbiegiem okoliczności będzie miała ze sobą wiele wspólnego. Joe Abercrombie pisząc Ostrze, korzystał ze znanych nam fantastycznych klisz. Bo mamy tu: przygodę, intrygi, dalekie i bliskie królestwa, widmo wojny i trochę magii. Ubrał to jednak w ładne ciuszki i sprezentował czytelnikowi ciekawą historię, z jeszcze ciekawszymi bohaterami. Bo to bohaterowie są najjaśniejszym elementem tego tomu. Przypominają trochę tych martinowskich, nie biali, nie czarni, a szarzy, aż miło i źli do szpiku kości. Każdy z nich robił złe rzeczy i stara się o nich zapomnieć. Ale wiadomo jak to jest, przeszłość lubi wracać i czasem dać o sobie znać. Ostrze, to zdecydowanie mroczna i nieprzyjemna powieść. Autor lubi się pastwić nad swoimi bohaterami. A my, pomimo tego, że są źli nie potrafimy ich nie lubić. 5/5 jest w mojej topce tego roku <3 Polecam fanom Martina, Lyncha i Lawrenca

Rok, tyle czekał Abercrombie na półce, abym ponownie po niego sięgnęła. Nie chodzi o to, że za pierwszym razem mi się nie spodobało. Coś po prostu nie zaiskrzyło, ale styl autora, już po pierwszych rozdziałach bardzo przypadł mi do gustu. I wtedy wiedziałam, że to nie jest czas na tę książkę. Ale po roku, stało się. Znów sięgnęłam po Ostrze i zaskoczyło! Pierwszy tom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może nie jest to fantastyka na miarę „Gry o tron” ale świetnie się ją czyta. „Ostrze” to księga pierwsza trylogii pod tytułem „Pierwsze Prawo.” Splatają się w niej losy postaci z dwóch światów toczących ze sobą nieustanną walkę, czyli dzikiej Północy z Południem zwanym także Unią. Mamy tu wszystko czego wymagałoby się od dobrej fantasy – szczypta magii i nierealności, barwne a niejednokrotnie krwawe losy bohaterów, zróżnicowana narracja na wysokim poziomie, liczne pojedynki i wartka akcja oraz niebanalna fabuła, która z każdą kolejną stroną wciąga w swój poplątany świat a nawet historia miłosna. Podsumowując książka warta przeczytania, jednak pozostawiająca pewien niedosyt i ochotę na więcej czego mam nadzieję uświadczyć w kolejnym tomie. Polecam. Osiem gwiazdek.

Może nie jest to fantastyka na miarę „Gry o tron” ale świetnie się ją czyta. „Ostrze” to księga pierwsza trylogii pod tytułem „Pierwsze Prawo.” Splatają się w niej losy postaci z dwóch światów toczących ze sobą nieustanną walkę, czyli dzikiej Północy z Południem zwanym także Unią. Mamy tu wszystko czego wymagałoby się od dobrej fantasy – szczypta magii i nierealności,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tytuł ten jest wprowadzeniem do trylogii Pierwszego Prawa.Dowiemy się z niej , że nadciąga wojana , kto z kim będzie walczył i dlaczego. Mamy tu przedstawioną historię trzech głównych postaci Barzabrzyńcy z połnocy Logena, kapitana Luthara i inkwizytora Glokte ( który mi osobiście najbardziej się spodobał a zwłaszcza jego przemyślenia w trakcie dialogów) oraz parę pobocznych postaci , które być może odegrają jakieś kluczowe role. Mimo pewnych skojarzeń z Władcą Pierścieni czy Grą o tron tutuł ten bardzo fajnie się czyta. Zwłaszcza jeżeli popatrzymy na fakt , że dostajemy tu 670 stron do przeczytania z których poznamy ogólnie naszych bohaterów , przyznam że mi osobiście brakowało trochę dokładniejszego przybliżenia historii z ich życia , tak ciut ciut więcej:)Mimo że nie każda postać mi się podobała np.Luthar ten mi wogóle jakoś nie przypadł do gustu , mimo to postacie są mocnym punktem książki.Szkoda że autor nie postanowił umieścić na końcu książki mapy świata było by to napewno fajne rozwiązanie. Zapewna większa akcja i walka będzie w następnym tomie , więc plus dla autora , że książka nie nudzi czytelnika tylko fajnie wprowadza w ten świat. Mi osobiście się podobało i już zabieram się za drugi tom.

Tytuł ten jest wprowadzeniem do trylogii Pierwszego Prawa.Dowiemy się z niej , że nadciąga wojana , kto z kim będzie walczył i dlaczego. Mamy tu przedstawioną historię trzech głównych postaci Barzabrzyńcy z połnocy Logena, kapitana Luthara i inkwizytora Glokte ( który mi osobiście najbardziej się spodobał a zwłaszcza jego przemyślenia w trakcie dialogów) oraz parę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

8,5/10

8,5/10

Pokaż mimo to