Książka zwróciła moją uwagę z powodu odniesienia się do Tajlandii. Ciekawie opowiedziana historia kilku osób, które na swój sposób znalazły się w tzw. dołku. Dla każdego z nich wyjazd był pewną odskocznią, którą przeżywali na swój sposób. Autorka ciekawie i obrazowo opowiada o miejscach, które zwiedzają główni bohaterowie. Polecam.

Książka zwróciła moją uwagę z powodu odniesienia się do Tajlandii. Ciekawie opowiedziana historia kilku osób, które na swój sposób znalazły się w tzw. dołku. Dla każdego z nich wyjazd był pewną odskocznią, którą przeżywali na swój sposób. Autorka ciekawie i obrazowo opowiada o miejscach, które zwiedzają główni bohaterowie. Polecam.

Dobrze się czyta. Niby lekka a jednak zmusza do zastanowienia, do chwili refleksji nad tym co jest ważne i istotne w życiu. Czy warto pędzić w wyścigu szczurów?

Dobrze się czyta. Niby lekka a jednak zmusza do zastanowienia, do chwili refleksji nad tym co jest ważne i istotne w życiu. Czy warto pędzić w wyścigu szczurów?

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś więcej. Historia przedstawiona w książce mało wciągająca, brakowało mi elementów zaskoczenia i dokładniejszych opisów przemiany, jaka dokonała się w głównej bohaterce. Mimo to książkę przeczytałam szybko - głównie z powodu tego że nie jest zbyt długa oraz przystępnej czcionki, która nie męczyła oka. Nie powiem, że polecam tę powieść, ale na nudny wieczór się nadaje.

Po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś więcej. Historia przedstawiona w książce mało wciągająca, brakowało mi elementów zaskoczenia i dokładniejszych opisów przemiany, jaka dokonała się w głównej bohaterce. Mimo to książkę przeczytałam szybko - głównie z powodu tego że nie jest zbyt długa oraz przystępnej czcionki, która nie męczyła oka. Nie powiem, że polecam tę...

Ta książka jest tak średnia, że nawet nie mam ochoty o niej pisać.

Ani ciekawa, ani zabawna, ani wciągająca

Bohaterowie płascy i nijacy. Bez charakteru, bezbarwni, bez polotu , bez sensu.

Historia nudna

Ta książka nie zainteresowała mnie ani trochę, ani razu nie wciągnęła mnie ta historia.

Nie polecam, dla mnie po prostu stracony czas

Ta książka jest tak średnia, że nawet nie mam ochoty o niej pisać.

Ani ciekawa, ani zabawna, ani wciągająca

Bohaterowie płascy i nijacy. Bez charakteru, bezbarwni, bez polotu , bez sensu.

Historia nudna

Ta książka nie zainteresowała mnie ani trochę, ani razu nie wciągnęła mnie ta historia.

Nie polecam, dla mnie po prostu stracony czas

Nie czytałam recenzji tej powieści. Nikt mi jej nie polecał. Sięgnęłam po nią kierując się dwoma kryteriami. Po pierwsze odpowiadała wymogom jednego z wyzwań (tytuł rozpoczynający się od słowa Dziewczyna). Po drugie zaintrygowała mnie okładka. Barwna z tajemniczą dziewczyną. Równie interesującą jak sam tytuł. Zapowiadała powieść z podróżą i przygodą w tle. Nie pomyliłam się. Jest podróż i troje bohaterów, którzy spotykają się po latach, by właśnie ta podróż stała się możliwa.
Powieść Pani Agnieszki Walczak-Chojeckiej dobitnie uświadamia nam, iż nie warto tkwić w toksycznych relacjach zawodowych, wypalonych uczuciowo związkach. Może być też panaceum na dotykające nas ograniczenia. Pozwala nam podróżować z książką do miejsc, które być może nawet nie znalazłyby miejsca w naszych wakacyjnych planach, podróżować w tym szczególnym czasie, gdy wyjazdy turystyczne nie są możliwe.

Nie czytałam recenzji tej powieści. Nikt mi jej nie polecał. Sięgnęłam po nią kierując się dwoma kryteriami. Po pierwsze odpowiadała wymogom jednego z wyzwań (tytuł rozpoczynający się od słowa Dziewczyna). Po drugie zaintrygowała mnie okładka. Barwna z tajemniczą dziewczyną. Równie interesującą jak sam tytuł. Zapowiadała powieść z podróżą i przygodą w tle. Nie pomyliłam...

Przeczytałam, nie zapamiętałam, znaczy średnia :) Kojarzę, że był tam nawet jakiś potencjał w przeobrażeniu się bohaterki, ale autorka to spłaszczyła. Szkoda.

Przeczytałam, nie zapamiętałam, znaczy średnia :) Kojarzę, że był tam nawet jakiś potencjał w przeobrażeniu się bohaterki, ale autorka to spłaszczyła. Szkoda.

Twórczość autorstwa Pani Agnieszki Walczak-Chojeckiej miło wspominam, gdyż to była pierwsza podarowana książka pt. '' Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia'' z autografem od debiutującej wówczas pisarki.

Główną bohaterką w tej oto opisywanej powieści jest Joanna, która to poświęciła 10 lat pracy w międzynarodowej korporacji farmaceutycznej. Utraciła pracę, ale mimo wszystko potrafiła udowodnić, że nie ma dla niej rzeczy niemożliwej w dobie, gdy ciężko jest zdobyć pracę i walczyć o nią każdego dnia. To typ kobiety walczącej, odważnej, analizującej sytuacje, które ją dotyczą i mają dla niej obecnie znaczenie. Od Joanny wypływa ciepło, serdeczność, szacunek do rodziny, którą tak bardzo mocno kocha i liczy się z ich zdaniem. Joanna stanowiła dla mnie zagadkę. To trudny przeciwnik do odgadnięcia i rozszyfrowania pod względem zawodowym.

Możemy, przyglądnąć się z bliska jak wygląda praca w wielkich korporacjach, a w tym pogoń za pieniędzmi, sukcesem, który tak do końca nie daje poczucia spełnienia.

Odkryjemy w tej oto powieści dostrzegania wśród wielu problemów występujących u młodych i zagubionych ludzi, którzy sami nie wiedzą, czego chcą od życia.

Ujęła mnie osobiście tutaj doskonale przeprowadzona przez autorkę obserwacja ludzi pracujących w tego oto firmach, którzy ciężko pracują na sukces kosztem własnych prywatnych marzeń o założeniu rodziny.

Cieszę się, że mogłam uczestniczyć w życiu Joanny na czele z jej znajomymi i sympatyczną rodziną.

Książka ta składa się z ośmiu rozdziałów, które zostały skonstruowane pomysłowo.

Nie zabraknie również w tej oto powieści poczucia humoru oraz odpowiednio zastosowanej w tekstach kultury słowa.

Walorem szczególnym, który utkwił mi szczególnie w pamięci to uchwycenie opisów związanych z opisem spotkania Joasi w Zakopanem z rodzicami, sympatyczne przeprowadzane rozmowy z bratem, gdyż są to tereny sercu bliskie mi osobiście.

W tej niezwykle napisanej powieści każdy z Czytelników znajdzie coś dla siebie.

Polecam przeczytać tę książkę.

Twórczość autorstwa Pani Agnieszki Walczak-Chojeckiej miło wspominam, gdyż to była pierwsza podarowana książka pt. '' Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia'' z autografem od debiutującej wówczas pisarki.

Główną bohaterką w tej oto opisywanej powieści jest Joanna, która to poświęciła 10 lat pracy w międzynarodowej korporacji farmaceutycznej. Utraciła pracę, ale...

Bardzo wciągająca.

Bardzo wciągająca.

Książka opowiada o losach Joanny, która odnosiła sukcesy w korporacji farmaceutycznej i niespodziewanie została zwolniona. Jak się później okazało przyczyniła się do tego jej najlepsza koleżanka z pracy. Wcześniej Joanna pomogła dziewczynie dostać pracę w tej korporacji. No cóż... Któż z nas nie wie, że korporacje rządzą się swoimi zasadami, w której jedna brzmi "po trupach do celu" byle tylko wspinać się po szczeblach drabiny stanowisk.

Czytelnik może przekonać się, jak Joanna przeżywa stratę pracy i jak uświadamia sobie, że nie ma męża ani dzieci. Za to ma nowoczesny apartament i BMW w garażu.
Wszystko pięknie, ładnie. Bo temat ciekawy, od strony psychologicznej też nie jest źle. Natomiast język narracji - jest nudny i męczący. Ledwo przebrnęłam do połowy książki. Opisy Tajlandii były ciekawe, ale tylko dlatego, że nigdy tam nie byłam i mogłam nieco się dowiedzieć na jej temat.
Akcja toczy się jak ślimak i niestety ocena 2 to maksimum, jakie mogę dać. Nie polecam.

Książka opowiada o losach Joanny, która odnosiła sukcesy w korporacji farmaceutycznej i niespodziewanie została zwolniona. Jak się później okazało przyczyniła się do tego jej najlepsza koleżanka z pracy. Wcześniej Joanna pomogła dziewczynie dostać pracę w tej korporacji. No cóż... Któż z nas nie wie, że korporacje rządzą się swoimi zasadami, w której jedna brzmi "po...

"Bywają opowieści, które zaczynają się dopiero tam, gdzie się kończą"

Książka niby ok, ale nie miała "tego czegoś", co sprawiłoby, że zapadłaby w pamięć. Dopiero na końcu zrobiło się ciekawie. Szkoda, że dopiero na końcu...

"Bywają opowieści, które zaczynają się dopiero tam, gdzie się kończą"

Książka niby ok, ale nie miała "tego czegoś", co sprawiłoby, że zapadłaby w pamięć. Dopiero na końcu zrobiło się ciekawie. Szkoda, że dopiero na końcu...