To, co oszałamia w Perveriadzie, to bogactwo języka i treści, niespotykane w kryminałach. I tu od razu pytanie – czy to jest jeszcze kryminał? Z jednej strony śledztwo w sprawie morderstwa autora portretów z końca XVII wieku napędza fabułę, z drugiej wydaje się, że autor używa go jako wabika do wprowadzenia czytelnika, trochę podstępem, w obrazoburczy świat, gdzie bohaterowie prowadzą wyrafinowane gry, dyskutują o filozofii, rozkoszują się modą i architekturą, od czasu do czasu delektując się używkami i uprawiając w tej scenerii seks z nie mniejszym zacięciem estetycznym.

Bogactwo języka to gratka dla czytelników, oczekujących w tej kwestii zdecydowanie więcej, niż dają Dan Brown czy Rem Mróz. Styl na najwyższym poziomie, zapewniający gładkość czytania, który jednocześnie potrafi przykuć uwagę świeżymi metaforami, zgrabnymi akapitami o sarkastycznym morale i sentencjami jak „Nie zaprasza się moralisty na salony” (każdy rozdział otwiera cytat, będący wypowiedzią jednego z bohaterów).

Narracja prowadzona jest wielowątkowo i obfituje w zwroty akcji, ale jakże odmienne od standardów z powieści kryminalnych, w których widać szkołę kreatywnego pisania zgodnie z szablonem. Tego nie da się przewidzieć, a jednocześnie wydaje się to takie logiczne. Ta nieszablonowość dała mi poczucie świeżości, czułam się jak w odświeżającej kąpieli, podczas której intensywnie rozmyślałam nad zagadką podaną na tacy przez Larfę d’Arras…

Bohaterowie są konsekwentnie obnażani, choć do końca pozostają niejednoznaczni. Co ciekawe, nie odczuwałam z tego powodu dyskomfortu, bo postaci są świetnie nakreślone, a ich motywacja spójna. Trójka głównych bohaterów to: Herro – kreator mody w sile wieku; Larfa d’Arras - tajemnicza arystokratka, jego femme fatale (centralna postać); Stella Jacobsen –konserwatorka sztuki, na zlecenie Herro zgłębiająca historię obrazów, które przyczyniły się do śmierci ich autora. Na drugim planie: Miriam - żona Herro, eks-modelka z ambicjami literackimi; Leger – detektyw, były alkoholik (chyba jedyna pozytywna postać); Cognos – druh Herro, szef wydawnictwa, pod którego przykrywką działa jako handlarz kokainą. Wszyscy mają w książce wiele do powiedzenia. Wyraziste są też postaci trzeciego planu i epizodyczne jak zdeprawowany starzec Derek czy prawnik (nie pamiętam nazwiska) o urodzie gestapowca.

Perveriada to książka odważna, ale nie z powodu ukazania perwersji i zepsucia, jaką są przesiąknięci bohaterowie, czyli tego, co rzuca się w oczy, bo jest na pierwszym planie. Jest odważna z powodu wymagań stawianych czytelnikowi. Są tacy, których fabuła uniesie, zanurzą się w tej wielowarstwowości, licznych odniesieniach, mrugnięciach okiem do czytelnika i nawet polubią Larfę d’Arras. Będą i tacy, których przedstawiony świat zaszokuje, a język w niektórych momentach przystopuje, bo jednak trudne słowa - te nazwy materiałów z pokazów mody, te pojęcia filozoficzne i te aforyzmy o malarstwie...

Książka w swojej kategorii, o ile taka istnieje, to arcydzieło. Dlaczego więc dałam dziewięć gwiazdek, nie dziesięć? Bo nie jest to książka o życiu, lecz tylko rozrywka, wyrafinowana i fenomenalna, ale jednak tylko rozrywka.

To, co oszałamia w Perveriadzie, to bogactwo języka i treści, niespotykane w kryminałach. I tu od razu pytanie – czy to jest jeszcze kryminał? Z jednej strony śledztwo w sprawie morderstwa autora portretów z końca XVII wieku napędza fabułę, z drugiej wydaje się, że autor używa go jako wabika do wprowadzenia czytelnika, trochę podstępem, w obrazoburczy świat, gdzie...