Lokiego przygód ciąg dalszy. Tym razem zamiast luźno powiązanych ze sobą opowiadań dostajemy coś na kształt powieści. Czy to wyszło Ćwiekowi na dobre? Raczej nie, ale parę pozytywów jest. Podoba mi się że Ćwiek czerpie pełnymi garściami ze wszystkich mitologii, religii i wierzeń (a w tej części pojawiły się nawet elementy rasowego horroru). Dowcip i poczucie humoru. Parę razy że tak powiem "śmiechłem". No i liczne nawiązania do świata filmu, muzyki i szeroko rozumianej popkultury. A co mi się nie podoba? Pewien dysonans jaki zauważyłem. Raz autor jest niezwykle brutalny, a zaraz lekki i przaśny, ale rzadko równocześnie tak by stworzyć efekt czarnego humoru. Wątek Lokiego w świecie elfów - wyjątkowo nudnawy. Forma powieści też chyba nie odpowiada Ćwiekowi, bo dalej czuje się jakby pisał opowiadania. Ciągle skacze po wątkach i miejscach zamiast skupić się dłużej na jednym. Wprowadza to chaos i pewne zmęczenie. Ostatecznie "Kłamca 3" pozostawia wrażenie literatury niższych lotów, jak co gorsze twory Pilipiuka (nomem omen bardzo podobne stylistycznie i tematycznie). Nawet Apokalipsa która prosiła się o napisanie z solidnym "pierdolnięciem" jest opisana dość pobieżnie i szczątkowo. Poprzednie dwie części Kłamcy wypadają lepiej dlatego że są lekkimi, bezpretensjonalnymi opowiadankami nastawionymi na rozrywkę czytelnika. Trzecia część sprawia wrażenie jakby rościła sobie pretensje do czegoś więcej, do większego rozmachu, jakby autor chciał a nie mógł, jakby zatrzymał się w pół drogi między luźnymi historyjkami, a próbą stworzenia prawdziwej powieści fantasy. Próbą niestety nieudaną.

Lokiego przygód ciąg dalszy. Tym razem zamiast luźno powiązanych ze sobą opowiadań dostajemy coś na kształt powieści. Czy to wyszło Ćwiekowi na dobre? Raczej nie, ale parę pozytywów jest. Podoba mi się że Ćwiek czerpie pełnymi garściami ze wszystkich mitologii, religii i wierzeń (a w tej części pojawiły się nawet elementy rasowego horroru). Dowcip i poczucie humoru. Parę...