Nasza wspólna tajemnica. Abramowicz, po reportażach o odchodzących z posługi siostrach zakonnych, znów dotyka tematu duchowieństwa i znów pokazuje, jak silny potrafi być rozdźwięk pomiędzy deklaracjami, a ich praktyczną realizacją. To żadna tajemnica, że księża katoliccy są istotami seksualnymi, a więc mają seksualne potrzeby i preferencje. Wszyscy słyszeli o przypadkach, gdzie księża te potrzeby realizują, a niejednokrotnie z tych działań rodzą się dzieci. Scenariusze bywają różne, ale najczęściej matki i dzieci są w takich sytuacjach pozostawione same sobie, opłacane lub nie, w olbrzymiej większości pokrzywdzone. Czemu tak się dzieje? Bo kościół od wieków utrzymuje celibat, celowo ignorując ludzką (czysto biologiczną, ale i emocjonalną) stronę bycia księdzem. Profesor Tomasz Polak stwierdza, że „księża są skrzywieni, bo ich życie seksualne zostało oddzielone od wartości. Nie czują, że robią krzywdę - dodaje - bo sami są skrzywdzeni”. Autorka w swojej książce przedstawia kilka reportaży o dzieciach księży, które mówiąc szczerze w kontekście innych reportaży literackich i telewizyjnych oraz filmów niczym nie zaskakują i jakoś szczególnie nie poruszają, przeplata je swoistym kalendarium, w którym dotyka głównie celibatu i problemu systemowego dyskredytowania i dyskryminowania kobiet (wcale niewywiedzionego z nauk Jezusa), a w drugiej połowie książki przygląda się celibatowi w kontekście historyczno-społecznym, spętleniu narodu i katolicyzmu w polskim dyskursie oraz opisuje badania dotyczące stosunku młodych Polek i Polaków do nakazu wstrzymywania się od pożycia seksualnego księży oraz jawnego mówienia o dzieciach ze związków kobiet z księżmi. To co wydaje mi się niesamowicie ważne, to to, że w 100-lecie nie tylko niepodległości Polski, ale i 100-lecie praw wyborczych kobiet Abramowicz tak mocno akcentuje, że kościół jako instytucja na przestrzeni wielu wieków utrzymywał i utrzymuje krzywdzące w stosunku do kobiet stanowisko, w którym są one podległe mężczyźnie: ojcu, bratu, mężowi, księdzu, czyli symbolicznym bogom. Niestety. PS. Najmniej w całej książce podoba mi się tytuł. Rozumiem potrzebę dosłowności, zwłaszcza w kontekście uwznioślających określeń z umiłowaniem używanych przez duchowieństwo, jednak tu dosłowność jest zbyt dosłowna.

Nasza wspólna tajemnica. Abramowicz, po reportażach o odchodzących z posługi siostrach zakonnych, znów dotyka tematu duchowieństwa i znów pokazuje, jak silny potrafi być rozdźwięk pomiędzy deklaracjami, a ich praktyczną realizacją. To żadna tajemnica, że księża katoliccy są istotami seksualnymi, a więc mają seksualne potrzeby i preferencje. Wszyscy słyszeli o przypadkach,...