Wszyscy jesteśmy dziećmi... dobrze przeczytaliście, tak dziećmi. Bo dla naszych rodziców zawsze jesteśmy dziećmi...nawet mając po 30 - 40 lat. Tak właśnie nazywają nas nasi "staruszkowie". Mają szczęście Ci którzy "zasłużyli" już na miano syna, czy też córki. Takie coś z ust rodzica to już prawdziwa nobilitacja. Czy kiedyś kończy się dla nas ta udręka, niefartownie wyartykułowana np. w obecności rówieśników? Czego musimy dokonać aby nasz kochany rodzic odciął pępowinkę i pozwolił nam własnoręcznie chwycić koło sterowe naszego własnego życia? Nie wiem jak u Was, drodzy czytelnicy kształtują się odpowiedzi na te z pozoru proste pytania, ale dziś postanowiłam Wam troszkę pomóc. A właściwie zrobiła to Olga Rudnicka w najnowszej książce "Byle do przodu", a ja zaintrygowana, dogłębnie przestudiowałam jej treść. Prawda, że sugestywny tytuł? Pozwólcie, zatem, że podzielę się przemyśleniami.
Czytając tę powieść "wskoczycie" pewnie i zdecydowanie w buty pary głównych bohaterów, rodzeństwa. Jeśli dobrze mniemam to te buty okażą się w waszym rozmiarze, bo pewnie akurat jesteście na takim etapie życia, macie go świeżo w pamięci, lub właśnie Wam o nim przypomniałam. Bo przecież przez to się przechodzi jak przez ząbkowanie... wracamy zatem do meritum.

Maria i Piotr to młodzi ludzie , którzy dopiero stawiają kroki w poważnym dorosłym życiu i próbują rozwinąć skrzydła w biznesowym świecie. Nie dane im jednak dokonać dzieła samodzielnie, gdyż ojciec Stanisław z wielką i nagłą chęcią wspiera ich w tym, aby idea nie umarła. Fajnie? Niekoniecznie. Rozkminiamy zatem.
Pożyczka - świetna rzecz. Biznes plan - przyda się. Lokal za free - coś tu zaczyna nieładnie pachnieć... Kontrola, przywiązanie, dług do spłacenia ...jakie jeszcze skojarzenia cisną się na usta? Nie wiem co Wam właśnie przyszło do głowy, ale zapewniam, że z grubsza biorąc, takie właśnie dylematy zaprzątają myśli Marii i Piotra.

Nasi bohaterowie co rusz zdają się pytać, czy rodzice zawsze muszą się wtrącać, choćby mimowolnie w nasze życie? Czy ich pomoc nie może być taka jakby bardziej nieinwazyjna i zdalna? Czy mama i tata nie mają własnego życia, tym bardziej, że ich drogi rozeszły się już 18 lat temu... No właśnie... tylko co my tak naprawdę wiemy o teraźniejszym życiu naszych rodziców? I o zgrozo... jakie to będzie miało konsekwencje dla nas? Czy to, że oni wtrącają się w naszą egzystencję, daje nam mandat do odwdzięczenia się tym samym?

"Ojciec i tak zrobi to, co będzie chciał. Jak zawsze zresztą. Miał swoje życie, a oni swoje."*

Z tyłu głów naszych bohaterów uporczywie pulsuje myśl, że ojciec nigdy nie dał niczego ot tak, oraz świadomość, że od matki niczego też się nie dowiedzą, bo to kolejna beneficjentka milionów ojca w rodzinie. Więc co tym razem chce kupić ojciec za swoje pieniądze, bo niewątpliwym jest fakt, że do tego właśnie służą bilety narodowego banku polskiego?

"Dorota siedziała za kierownicą opla należącego do Hanki. Uzgodniły, że jako kierowca bezwypadkowy przejmie tymczasowo stery."**

Hanka Kropicka, rodzicielka naszej pary bohaterów czynnie angażuje się w wyjaśnienie pobudek, którymi kieruje się jej były mąż. Robi to oczywiście na swój własny sposób i do składu amunicji, jakim sama jest, wprowadza jeszcze żywy dynamit, mianowicie przyjaciółkę Dorotę. Ten duet to dodatkowa porcja zapewniająca niekontrolowane wybuchy śmiechu.

Gwarantuję, że nasi bohaterowie sięgną po szerokie spektrum instrumentów, legalnych i tych niekoniecznie, aby dowiedzieć się czy mogą spać spokojnie. Zapewniam Was , drodzy czytelnicy, że mocno wsiąknięcie w lekturę, skosztujecie solidnej dawki humoru, umiejętnie i konsekwentnie serwowanej przez autorkę. A na deser oczywiście idealnie wkomponowana dawka czarnego humoru, dzięki której pojmiecie, że czaami trupy wypadają nie tylko z szafy. Reasumując książkę czyta się fantastycznie, choć z fantastyką nie ma nic wspólnego, to takie odcedzone samo życie.

https://ukatji.blogspot.com

Wszyscy jesteśmy dziećmi... dobrze przeczytaliście, tak dziećmi. Bo dla naszych rodziców zawsze jesteśmy dziećmi...nawet mając po 30 - 40 lat. Tak właśnie nazywają nas nasi "staruszkowie". Mają szczęście Ci którzy "zasłużyli" już na miano syna, czy też córki. Takie coś z ust rodzica to już prawdziwa nobilitacja. Czy kiedyś kończy się dla nas ta udręka, niefartownie...