Schemat goni schemat, przewidywalność do bólu ( no, trochę zaskoczenia, takiego minimalnego, było pod koniec), wyraźny podział na czarne i białe charaktery, przede wszystkim jednak bzdurna, idiotyczna wręcz fabuła, z elementami tak nieprawdopodobnymi, nieścisłymi i naciąganymi, że można się zdziwić, dlaczego nie zrezygnowałam z czytania tej książki wcześniej. Próbuję znaleźć wytłumaczenie i chyba wiem dlaczego. Powieści Sandry Brown dobrze się czyta, romanse są trochę bajkowe, przypominające marzenia nastolatek o tym jedynym, silnym, prawym mężczyźnie, który obroni nas przed wszelkimi niegodziwościami świata. Przy czym akcja biegnie bardzo szybko, obfituje w niesamowite zwroty, dobro, chociaż nie zawsze widoczne gołym okiem, zawsze zwycięża, a zło zostaje ukarane. Prosty, niewymyślny szablon, który przyciąga. Na tym chyba polega fenomen Sandry Brown dla mnie. Bo wciąż sięgam po każdą jej nową powieść, mimo że wiem, co dostanę. Może coś zostało we mnie z młodej, romantycznej dziewczyny, może lubię bajki z happy endem, w których sprawiedliwość wygrywa. Niech tam się dzieje co chce, niech następna książka będzie równie głupia jak ta, ja i tak ją przeczytam.

Schemat goni schemat, przewidywalność do bólu ( no, trochę zaskoczenia, takiego minimalnego, było pod koniec), wyraźny podział na czarne i białe charaktery, przede wszystkim jednak bzdurna, idiotyczna wręcz fabuła, z elementami tak nieprawdopodobnymi, nieścisłymi i naciąganymi, że można się zdziwić, dlaczego nie zrezygnowałam z czytania tej książki wcześniej. Próbuję...