Uwielbiam styl prozy Kaya, tym razem jednak z początku czułam się nieco zagubiona i przyznaję, zaczynałam wątpić, czy na tej książce mimo wszystko się nie zawiodę - owszem, podobała mi się atmosfera oraz subtelnie budowane relacje między bohaterami, lecz całość była odrobinę zbyt tajemnicza. Mniej więcej po jednej trzeciej książki udało mi się to ogarnąć i od tego momentu komfort czytania zdecydowanie się poprawił i już do końca mogłam zachwycać się piękną literaturą :)

Opis z okładki - jak to się często zdarza - zupełnie nie oddaje treści. Zresztą nawet nie zwróciłam na niego uwagi, kiedy kupowałam tę książkę. Są autorzy, których po prostu chcę mieć w swojej biblioteczce.

Tak sobie myślę, że można czytać "Ysabel" jako powieść z dreszczykiem, nieco dziwną, na pewno pokręconą. Przy takim jednak podejściu czytelnik nie odczuje satysfakcji - autor nie daje odpowiedzi wprost, nie wszystko wyjaśnia pozostawiając pole do refleksji. Szczególnie końcówka wydawała się niemal mistyczna i może odrobinę zbyt nierealna (o ile duchy w ogóle mogą być realne). W tej książce chodzi nie tylko o pomysł z wymieszaniem przeszłości z teraźniejszością czy wykorzystanie faktów historycznych do opowiedzenia historii kilku osób. Tropiąc zagadki można łatwo przeoczyć bogactwo tematów przeplatających się przez karty powieści.

Zdaję sobie sprawę, że sposób pisania autora nie każdemu będzie odpowiadać. Kay często korzysta z krótkich zdań, ulotnych sugestii, rzuca myśli bohaterów nie rozwijając ich i czasem ciężko jest uchwycić przesłanie. Pozostawia za to określone wrażenia, emocje, całkiem sporo emocji. Czytając mniej zastanawiałam się nad rozwiązaniem tajemnicy, a więcej bardziej uniwersalnymi pytaniami. Opisana w książce historia trojga ludzi, ich powracające przez przeszło dwa tysiące lat wcielenia, nierozerwalnie splecione losy. Nie trzeba tego czytać dosłownie - mogą być jedynie symbolami, wzorem, który powtarza się wciąż od nowa.

G.G. Kay zmusza do refleksji. Przypomina zdarzenia sprzed setek lat konfrontując je z hałaśliwą ignorancją dnia dzisiejszego. Czasem dobrze jest zatrzymać się nad taką myślą.

Dla mnie "Ysabel" opowiada również o rodzinie, więzach ją kształtujących, o tych wszystkich trudnych do uchwycenia drobiazgach. Nie lubię książek pisanych z perspektywy nastoletnich bohaterów, tym razem jednak to mi nie przeszkadzało.

"Ysabel" nie jest może najlepszą z książek Kaya, lecz podobnie jak one wszystkie, pozostawiła po sobie specyficzny nastrój - przyjemność z zakończonej podróży, melancholię, odrobinę smutku. Sporo refleksji.

Nawiązania do wydarzeń przedstawionych we "Fionavarskim gobelinie" były na tyle mało znaczące, że moim zdaniem nie powinny stanowić problemu dla kogoś, kto nie czytał tej trylogii.

Cała recenzja: http://nanikowy.blogspot.com/2014/07/ysabel.html

Uwielbiam styl prozy Kaya, tym razem jednak z początku czułam się nieco zagubiona i przyznaję, zaczynałam wątpić, czy na tej książce mimo wszystko się nie zawiodę - owszem, podobała mi się atmosfera oraz subtelnie budowane relacje między bohaterami, lecz całość była odrobinę zbyt tajemnicza. Mniej więcej po jednej trzeciej książki udało mi się to ogarnąć i od tego momentu...