Wspaniała książka wymagająca nieustającego skupienia. Historie są proste i poruszające, śmieszne i interesujące, a w tle zarysowany jest obraz, który zapewne w pełni ujawni się w drugim tomie. Wiele lat ta książką leżała na półce i zaczynam żałować, że nie sięgnąłem po nią wcześniej.

Wspaniała książka wymagająca nieustającego skupienia. Historie są proste i poruszające, śmieszne i interesujące, a w tle zarysowany jest obraz, który zapewne w pełni ujawni się w drugim tomie. Wiele lat ta książką leżała na półce i zaczynam żałować, że nie sięgnąłem po nią wcześniej.

W ogrodach sułtana mieszka ciemnowłosa sierotka. Dziewczynka budzi powszechny przestrach. Młody książę, wiedziony przez ciekawość, odnajduje ją i zaczyna wsłuchiwać się w opowiadane przez nią historie.

Już chyba dawno żadna książka nie przyprawiła mnie o ból głowy. To udało się dopiero tomowi pierwszemu „Opowieści sieroty”, książki napisanej przepięknym stylem, której konstrukcja wymaga jednak pełnego skupienia w trakcie czytania. Inaczej, niestety, da się wyjątkowo łatwo pogubić w samej historii.
Teoretycznie głównymi bohaterami powieści jest tytułowa sierotka oraz młody książę, jednak tak po prawdzie, nie ma ich tu zbyt dużo. Stanowią przerywnik, główną rzeczywistość, prawdę i trzon. Opowieści zaś są baśniami, legendami, które mogą zwierać w sobie prawdę, ale nie muszą i to czytelnik samodzielnie musi uznać, czy traktuje je jako legendy świata przedstawionego, czy jako faktyczne wydarzenia.
Trudność polega na tym, że w tej powieści o szkatułkowej konstrukcji opowieść rodzi opowieść. Bohaterka coś opowiada, a następnie jej bohaterowie opowiadają kolejne historie sobie nawzajem, bohaterowie opowieści bohaterów opowiadają następne itd. To wszystko oczywiście łączy się ze sobą, tworząc jedną, pełną historię, jednak taka konstrukcja wymaga pełnego skupienia i pamiętania, kto, gdzie i w jakim momencie zaczął opowiadać którą opowieść. Na szczęście fragmenty książki podzielone są na naprawdę krótkie rozdziały i to troszeczkę ułatwia przyswajanie całości.
Styl autorki, Catherynne M. Valente, jest absolutnie przepiękny. Baśniowy i epicki, choć chwilami również żartobliwy, i to w bardzo współczesnym sensie. Jednocześnie autorka nie raz sięga po prostu do mitologii, innym razem bawi się absurdem (choć w akceptowalnym dla mnie stopniu: nie lubię go za bardzo),łączy różnorodne historie i wierzenia, tworząc swoją własną historię, co sprawia, że również nie jest najłatwiejszy. Mnie to nie przeszkadza, ale warto pamiętać o tym jeszcze przed lekturą.
Bohaterka opowiada na łamach tego tomu (jednego z dwóch) dwie opowieści. Przyznaję, że pierwsza podobała mi się dużo bardziej. Być może dlatego, że przy drugiej czułam już trochę zmęczenie samą formą. Pierwsza zaś rozpoczyna się od opowieści o księciu, który wyruszył na wyprawę i zabił gęś starej kobiety… a potem zaczęły się dziać rzeczy. Takie pełne magii, dziwnych stworzeń i najróżniejszych przygód.
Żałuję trochę, że tak niewiele jest tu tych teoretycznie głównych bohaterów, bo osobiście naprawdę ich polubiłam. Brakowało mi szczególnie jakiegoś podsumowania pod koniec opowieści, jakiejś puenty, która podsumowałaby ich linię czasową, ale podejrzewam, że to dostanę w drugim tomie, który już czeka na mnie na półce.
Chociaż pewnie jeszcze trochę sobie poczeka, bo nie oszukujmy się, czuje się po prostu trochę zmęczona prozą Valente. Niemniej, wszystkim zainteresowanym polecam sprawdzić, bo to kawałek ciekawej literatury, która po prostu zasługuje na uwagę.

W ogrodach sułtana mieszka ciemnowłosa sierotka. Dziewczynka budzi powszechny przestrach. Młody książę, wiedziony przez ciekawość, odnajduje ją i zaczyna wsłuchiwać się w opowiadane przez nią historie.

Już chyba dawno żadna książka nie przyprawiła mnie o ból głowy. To udało się dopiero tomowi pierwszemu „Opowieści sieroty”, książki napisanej przepięknym stylem, której...

Powrót do prozy Valente spowodował kolejną falę zachwytu jej stylem. Czerpię niewysłowioną przyjemność z lektury jej powieści i ubolewam, że tak niewiele ich u nas wydano.
Ale książki Valente czyta się trochę dla samego języka, mniej dla fabuły (która jest równie interesująca) i jestem świadoma tego, że nie każdemu ten kwiecisty, pełen epitetów język się spodoba. U mnie piękno jej stylu opowiadania powodowało napływ łez do oczu.
Kocham, będę polecać i będę wracać do tych opowieści. Dużo w tych historiach mistyki, fantastycznych stworzeń, wierzeń i emocji oraz piękna klamra domykająca dwie części zawarte w pierwszym tomie. Powieść szkatułkowa w niecodziennej odsłonie.

Powrót do prozy Valente spowodował kolejną falę zachwytu jej stylem. Czerpię niewysłowioną przyjemność z lektury jej powieści i ubolewam, że tak niewiele ich u nas wydano.
Ale książki Valente czyta się trochę dla samego języka, mniej dla fabuły (która jest równie interesująca) i jestem świadoma tego, że nie każdemu ten kwiecisty, pełen epitetów język się spodoba. U mnie...

Catherynne M. Valente to mistrzyni neobaśni.

Trudno nazwać to, co tworzy 'współczesnymi baśniami', ponieważ ten termin odnosi się bardziej to tworów pokroju "Nigdziebądź" Neila Gaimana, w których pośród wieżowców, pociągów i elektroniki wciąż rozgrywają się wydarzenia niczym z baśni.

Neobaśń Valente to sprytnie utkana historia, spleciona z wątków i archetypów znanych nam z dzieł braci Grimm, Peraulta, czy rosyjskich baśni o żar-ptakach, Kościejach i dzielnych Iwanach; osadzona w świecie równie fantastycznym, jak rozgrywające się w nim wydarzenia.

Jednakże tym, co odróżnia Valente od zwykłej bajarki, są niezwykły spryt i misterium, jakimi się wykazuje, przy budowaniu opowieści.

Valente wyposaża czytelnika w algorytm baśniowy niczym z "Morfologii bajki" Proppa, po czym nagle bierze gwałtowny zakręt dotarłszy do któregoś z kolei "if".

Wydaje nam się, że oto właśnie księżniczka zostanie uratowana z wieży, że oto właśnie zwierzę przemienione w człowieka odnajdzie, po latach tułaczki, swoją ukochaną i będą żyli długo i szczęśliwie. Mściwa, zła królowa praktykująca nekromancję powinna rzucić klątwę na miasto, które nią wzgardziło.

Tymczasem księżniczka okazuje się być potworem, który pragnie tylko spokoju i własnego miejsca na świecie. Zaklęty kochanek nie zyskuje happyendu u boku ukochanej. Ukochana odnalazła bowiem w życiu cel ważniejszy od miłości. Królowa natomiast odchodzi pokornie i przyłącza się do wybranego przez siebie zakonu, odnajdując w nim szczęście, mimo niedopełnienia zemsty.

Trzeba przyznać, że neobaśń z "Opowieści sieroty" jest odrobinę trudna do zgryzienia. To szkatułka pełna szufladek. Gdy otwiera się jedną, jej zawartość jest niepełna i należy odtworzyć drugą, trzecią, siódmą, a potem znów pierwszą, śledząc zawiłą nić historii opowiadaną dziesiątkami ust.

Valente jednak utrzymuje pewien baśniowy realizm, który choć jest słodko-gorzki, to jednak pozwala na eskapizm, na oderwanie się od naszej smutnej rzeczywistości. Tak, bohaterka nie okazała się wybrańcem i straciła ponad dekadę na tułaczce, ale koniec końców odnalazła swój cel. Tak, kochanek nie odzyskał swojej prawdziwej miłości, ale powrócił w rodzinne strony w skórze, która była dla niego wygodniejszą.

Nie wszystko kończy się szczęśliwie, ale w każdym zakończeniu bajarka pozostawia na tyle słodyczy i nadziei, że nie czujemy bólu rozstania czy żałoby po śmierci Gwiazdy.

Ostatecznie, nikt nie wie, dokąd odchodzą. Może pewnego dnia także Manikarnika obudzą się z wiecznego snu, a ich gwiazdy zapłoną nowym życiem.

Catherynne M. Valente to mistrzyni neobaśni.

Trudno nazwać to, co tworzy 'współczesnymi baśniami', ponieważ ten termin odnosi się bardziej to tworów pokroju "Nigdziebądź" Neila Gaimana, w których pośród wieżowców, pociągów i elektroniki wciąż rozgrywają się wydarzenia niczym z baśni.

Neobaśń Valente to sprytnie utkana historia, spleciona z wątków i archetypów znanych nam...

Wypożyczyłam od razu oba tomy z biblioteki i nie żałuję. Jestem tą książką oczarowana. Powieść szkatułkowa w baśniowej konwencji. Tu wszystko się ze sobą przeplata. Czytałam z mamą prawie na wyścigi - kiedy jedna odkładała tomik, sięgała po niego druga. Miło było podzielić się wrażeniami.

Wypożyczyłam od razu oba tomy z biblioteki i nie żałuję. Jestem tą książką oczarowana. Powieść szkatułkowa w baśniowej konwencji. Tu wszystko się ze sobą przeplata. Czytałam z mamą prawie na wyścigi - kiedy jedna odkładała tomik, sięgała po niego druga. Miło było podzielić się wrażeniami.

Magiczna.

Jestem tą książką absolutnie zachwycona. Jest wspaniale oryginalna, pięknie napisana, splątana opowieściami w opowieściach, które nawiązują do siebie albo łącza się ze sobą w niespodziewanych momentach i z zaskakującą płynnością.

Mogłam się od niej oderwać, rzecz w tym, że nie chciałam. Uśmiechałam się do tej książki jak do pięknego krajobrazu, po prostu cieszyłam się nią - i to właśnie zachwyca w niej najbardziej, ta radość. Coś pięknego.



Tłumaczenie, niestety, kulało miejscami, zwłaszcza w drugiej połowie. Notorycznie brakujące spacje w otoczeniu myślników, nadmiarowe przecinki, niekonsekwencja w tłumaczeniu imienia. Dało się zrozumieć, aczkolwiek drażniło to trochę.

Magiczna.

Jestem tą książką absolutnie zachwycona. Jest wspaniale oryginalna, pięknie napisana, splątana opowieściami w opowieściach, które nawiązują do siebie albo łącza się ze sobą w niespodziewanych momentach i z zaskakującą płynnością.

Mogłam się od niej oderwać, rzecz w tym, że nie chciałam. Uśmiechałam się do tej książki jak do pięknego krajobrazu, po prostu...

Opowieści dziwnej treści. Doczytałem coś do sto trzydziestej strony i uznałem, że wystarczy. Nie to że zagmatwane, albo że trudny język (choć tu jest śmiesznie o czym za chwilę) czy coś innego specjalnie utrudniającego czytanie. Po prostu odechciało mi się. Uznałem, że szkoda życia na coś co mnie w ogóle nie obchodzi, jest nijakie, nie wykazuje jakiegoś sensu. Logika niektórych opowieści jest zerowa, nawet nie za bardzo starałem się śledzić fabułę bo tam nie wynikało nic z niczego. Czyli baśniowa koncepcja świata, myśleć nie trzeba. Daje to treściową pustkę, ujętą dla niepoznaki w formę rozdętą, przeładowaną metaforyką, często nieudaną, pozbawioną sensu. U Valente wszystko musi byś jak coś innego. Wojownik nie może być po prostu szybki. Musi być szybki jak wilk, wilk musi być silny jak byk, byk, wielki jak góra a góra milcząca jak otchłań. I na dodatek ten wilk to nie może być po prostu wilk. To musi być wilk o lśniącej sierści. Bo wiadomo, wilki o zmatowiałej sierści tak szybkie nie są. Takie rzeczy to za dużo dla mojej wyobraźni. Po przeczytaniu takiego konceptu, mózg przestaje śledzić opowieść autorki a podsuwa mi watahę siedzącą na polanie posrebrzonej światłem księżyca, okrągłego jak bochen chlebowy wypieczony z wielkopolskiej pszenicy, żętej sierpami błyszczącymi jak wypolerowany miecz piastowskiego drużynnika na chwilę przed wyprawą na germańskiego oprawcę. Przed każdym wilkiem, matowym jak z dawna nieużywany talerz cynowy z wiana trzeciej zony czwartego syna hrabiego marchii Dolne Kąty Zaraz Za Lasem, stoi słoiczek z żelem. Z żelem o barwie wody siarkowego jeziora o spokojnej toni, prześwietlanej promieniami lipcowego słońca w popołudniowej porze. I każdy z tych wilków, z namaszczeniem i zrozumieniem powagi sytuacji, nakłada błyszczącą substancję niewielkimi porcjami i doprowadza futro do lśnienia przy pomocy zajęczego omyka. I mózg mój biedny, sterroryzowany żelowymi asocjacjami, podsuwa Grease w wilczej obsadzie i widzę jak wilk z twarzą Travolty, odziany w skórzaną kurtkę, zamiata parkiet wilczą wersją Olivii i puszystym, pysznym ogonem.
Ergo mamy tu pretensjonalny styl dwunastoletniej dziewczynki, próbującej pisać tak, jak według niej powinna pisać duża dziewczynka.

Fakt, że przy lekturze odrobinę się pośmiałem z niezamierzonych śmieszności.

Tu i ówdzie problemy na froncie prac translatorsko-redakcyjnych. Zdarzają się zdania pisane po polskiemu.

Okrutne marnowanie papieru.
2/10

Opowieści dziwnej treści. Doczytałem coś do sto trzydziestej strony i uznałem, że wystarczy. Nie to że zagmatwane, albo że trudny język (choć tu jest śmiesznie o czym za chwilę) czy coś innego specjalnie utrudniającego czytanie. Po prostu odechciało mi się. Uznałem, że szkoda życia na coś co mnie w ogóle nie obchodzi, jest nijakie, nie wykazuje jakiegoś sensu. Logika...

Czysta poezja!
szkatułka z czerwonej laki

potęga wyobraźni, czyli to co w człowieczeństwie najlepsze
autorka zrywa gwiazdy i wkłada je między strony

polecam wszystkim "nie z tego świata"!

Czysta poezja!
szkatułka z czerwonej laki

potęga wyobraźni, czyli to co w człowieczeństwie najlepsze
autorka zrywa gwiazdy i wkłada je między strony

polecam wszystkim "nie z tego świata"!

Niebywale skomplikowana, multiszufladkowa kompozycja. Bohaterka snuje opowieść o postaciach opowiadających o jeszcze innych osobach które z kolei przytaczają losy następnych... Można się pogubić? No właśnie.

Niebywale skomplikowana, multiszufladkowa kompozycja. Bohaterka snuje opowieść o postaciach opowiadających o jeszcze innych osobach które z kolei przytaczają losy następnych... Można się pogubić? No właśnie.

Piękna opowieść pisana na podobieństwo "Baśni z tysiąca i jednej nocy". Wspaniałe opowieści snute przez dziewczynkę, którą wszyscy uważają za demona.

Wciągająca, czarująca i pełna samych wspaniałości opowieść.
Żałuję, że leżała na mojej półce tak długo nie czytana.

Gorąco polecam i chętnie upoluje drugi tom.

Piękna opowieść pisana na podobieństwo "Baśni z tysiąca i jednej nocy". Wspaniałe opowieści snute przez dziewczynkę, którą wszyscy uważają za demona.

Wciągająca, czarująca i pełna samych wspaniałości opowieść.
Żałuję, że leżała na mojej półce tak długo nie czytana.

Gorąco polecam i chętnie upoluje drugi tom.