Ksiazka ciekawa - nei spodziewałam się pokazania Kuronia z takiej strony

Ksiazka ciekawa - nei spodziewałam się pokazania Kuronia z takiej strony

Co kieruje ludźmi, że znajdują w sobie siłę do tak heroicznej walki? Dobrze znać tę historię. Nie wiedziałem, że Jacek Kuroń był tak ważny. Książka ma swoje lepsze i gorsze momenty. Nie znalazłem jednak w niej "tego czegoś".

Co kieruje ludźmi, że znajdują w sobie siłę do tak heroicznej walki? Dobrze znać tę historię. Nie wiedziałem, że Jacek Kuroń był tak ważny. Książka ma swoje lepsze i gorsze momenty. Nie znalazłem jednak w niej "tego czegoś".

Biografia ukierunkowana bardziej na działalność polityczną i społeczną Jacka Kuronia niż jego jako osobę. Zabrakło mi trochę tego bardziej prywatnego aspektu, próby odpowiedzi na pytanie jakim był człowiekiem, co go motywowało.

Biografia ukierunkowana bardziej na działalność polityczną i społeczną Jacka Kuronia niż jego jako osobę. Zabrakło mi trochę tego bardziej prywatnego aspektu, próby odpowiedzi na pytanie jakim był człowiekiem, co go motywowało.

Zastanawiałam się, czego oczekiwać po tej monografii, wszak znam już styl pisania i logikę wywodów jednej z autorek, których zawartość merytoryczna publikacji jest sporna. Wystarczy wspomnieć o takich książkach jak: My z Jedwabnego, Sendlerowa w ukryciu (vide: https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/03/komu-przeszkadzaja-zasugi-ireny.html).

Recenzje takich osób jak Adam Michnik, Agnieszka Holland nie były wiążące i decydujące o czymkolwiek. Obie dziennikarki od samego początku związane są z ''GW".
Publikację firmują dwa wydawnictwa: Agora i Czarne.

Konstrukcja pracy jest dobrze przemyślana, rozważania podzielono na 35 rozdziałów. Pierwsze dwa z nich odwołują się do najbliższych Jacka Kuronia: dziadka i ojca. Biografia napisana w sposób dość przejrzysty. Nie zgodzę się jednak z opinią, że autorki są obiektywne (choć nie pomijają trudnych momentów w życiorysie swojego bohatera),to niektóre kwestie są zwyczajnie przegadane. Irytować może nieznośna maniera Anny Bikont i Heleny Łuczywo w pouczaniu innych i narzucaniu nam własnego zdania.

Największa aktywność polityczna Jacka Kuronia przypada na lata 1962-1968, ale już w 1949 roku zapisuje się do Związku Młodzieży Polskiej, a w 1952 roku wstępuje do PZPR. Rok później zostaje relegowany z partii i organizacji. Od 1956 roku ponownie należy do PZPR.

W 1962 roku wespół z Karolem Modzelewskim zainicjował powstanie Politycznego Klubu przy ZSMP na UW. W następnym roku bohaterem książki zainteresuje się Służba Bezpieczeństwa. Sprawie nadano kryptonim ''Watra".

W 1968 roku Jacek Kuroń organizuje i uczestniczy w protestach, które przejdą do historii pod nazwą wydarzeń Marcowych (vide:https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/02/historia-marzec68.html)
Zostaje aresztowany, wolność przyjdzie mu uzyskać dopiero w 1971 roku. Represjonowany i atakowany przez władzę i samego Władysława Gomułkę, który nie szczędzi mu zniewag.

Stosunek do władzy przyszłego założyciela Komitetu Obrony Robotników jest jednoznaczny. W artykule Polityczna opozycja w Polsce, opowiada się za ruchem społecznego oporu w naszym kraju. Potępia rządzących, a system nazywa totalitarnym.

W 1974 roku Kuroń zostaje jedynym z sygnatariuszy Listu 59,podpisuje również List 14.

Po wydarzeniach radomskich z czerwca 1976 informuje włoskiego polityka, Enrica Berlinguera ( włoskiego polityka) o szykanach i represjach ze strony władz. Apeluje o interwencję. W tym samym roku zostaje jednym z twórców KOR-u, za rok współautorem Komitetu Samoobrony Społecznej KOR.

W 1980 roku jest doradcą Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ ,,Solidarność" regionu Gdańskiego.
Na chwilę przed wprowadzeniem stanu wojennego Jacek Kuroń sugeruje, że kryzys ekonomiczny zwalczyć może: autentyczny samorząd, niezawisłe sądownictwo i ograniczenie cenzury.
Apologeta ''gwiazdozbioru'' (środowiska skupionego wokół Andrzeja Gwiazdy),surowy recenzent Lecha Wałęsy. Krytycznie odnosi się do jego działań w czasie tzw. kryzysu bydgoskiego (marzec 1981).

Ponownie internowany w 1985 roku za udział w manifestacji ,,S". Uwolniony rok później na mocy amnestii politycznej.

Jacek Kuroń uczestniczy w Obradach Okrągłego Stołu po stronie opozycji solidarnościowej. W latach 1989, 1991, 1992 do 1993 sprawuje funkcję ministra pracy i polityki społecznej w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Hanny Suchockiej. Zwolennik reform Leszka Balcerowicza, założyciel Unii Demokratycznej i Unii Wolności.

Polityk odszedł do wieczności 17 kwietnia 2004 roku.

Zastanawiałam się, czego oczekiwać po tej monografii, wszak znam już styl pisania i logikę wywodów jednej z autorek, których zawartość merytoryczna publikacji jest sporna. Wystarczy wspomnieć o takich książkach jak: My z Jedwabnego, Sendlerowa w ukryciu (vide: https://ladymakbet33.blogspot.com/2020/03/komu-przeszkadzaja-zasugi-ireny.html).

Recenzje takich osób jak Adam...

Och, co to była za lektura!
840 stron pochłonęło mnie kompletnie przed bożym narodzeniem chyba dwa lata temu i nie było ze mnie żadnego pożytku w tym okresie. Skończyłem kilka godzin przed sylwestrem.
Bohater był mi bliski, w latach osiemdziesiątych wychowywałem się w domu, gdzie Solidarność byłą ciągle obecna, pamiętałem go jako ministra pracy, jak tłumaczył w telewizji co tydzień zachodzące zmiany, jak się przebrał w garnitur kandydując na prezydenta.
Niby wiedziałem wiele, a jednak historia życia Kuronia pokazana przez autorki zafascynowała mnie i wciągnęła. Świetnie napisana książka o wybitnym człowieku. Nienachalnie edukacyjna, pokazująca jak można angażować się dla dobra wspólnego, jak można zbłądzić i jak się odnaleźć, i wreszcie obrazująca szare, brudne, pełne beznadziei lata mojego dzieciństwa.
Polecam każdemu myślącemu czytelnikowi

Och, co to była za lektura!
840 stron pochłonęło mnie kompletnie przed bożym narodzeniem chyba dwa lata temu i nie było ze mnie żadnego pożytku w tym okresie. Skończyłem kilka godzin przed sylwestrem.
Bohater był mi bliski, w latach osiemdziesiątych wychowywałem się w domu, gdzie Solidarność byłą ciągle obecna, pamiętałem go jako ministra pracy, jak tłumaczył w telewizji...

Nie ma co się oszukiwać, jest to dużo czytania. Autorki jednak miały myśl przewodnią, ciekawy jezyk i pozostawiały ocenę czytającemu. Dzięki temu czyta się ją dobrze. Lekko nie da się jej czytać, bo opowiada losy człowieka w trudnych historycznie czach. Dla siebie z tej książki wzięłąm to, że cokoliwek robisz, musisz to robić z przekonania. Każde "ustawianie się", "dostosowywanie się" skońćzy się źle. Jacek Kuroń nie jest postacią jednoznaczną, ale nie można mu zarzucić, że robić coś z wyrachowania lub chęci zysku. Zdecydowany idealista. Obok biografii Jana Karskiego jedna z lepszych jakie czytałam.

Nie ma co się oszukiwać, jest to dużo czytania. Autorki jednak miały myśl przewodnią, ciekawy jezyk i pozostawiały ocenę czytającemu. Dzięki temu czyta się ją dobrze. Lekko nie da się jej czytać, bo opowiada losy człowieka w trudnych historycznie czach. Dla siebie z tej książki wzięłąm to, że cokoliwek robisz, musisz to robić z przekonania. Każde "ustawianie się",...

Po lekturze książki nadal nie polubiłam osoby Jacka Kuronia. Oczywiście wniósł kolosalny wkład pod obalenie komunizmu, ale książka rzetelnie opisuje również mroczne strony jego zbyt emocjonalnej osobowości. Znakomity i rozpolitykowany mówca, którego rodzina stała zawsze na drugim miejscu pomimo wielkiej miłości do Gajki - pierwszej żony.

Po lekturze książki nadal nie polubiłam osoby Jacka Kuronia. Oczywiście wniósł kolosalny wkład pod obalenie komunizmu, ale książka rzetelnie opisuje również mroczne strony jego zbyt emocjonalnej osobowości. Znakomity i rozpolitykowany mówca, którego rodzina stała zawsze na drugim miejscu pomimo wielkiej miłości do Gajki - pierwszej żony.

Nie da się dobrze zrozumieć współczesnego życia politycznego w Polsce bez wiedzy na temat "Solidarności", KOR-u, Stoczni Gdańskiej, Wałęsy, Kuronia i innych. Książka opisuje te tematy i nie jest to chwytliwy reportaż sensacyjny pt. "Obalyłem komunę", tylko wnikliwy reportaż historyczny, który i tak został "odchudzony" przez redaktorkę. To, że czasem można się zgubić w opowieści o tym, kto na kogo donosił, kto kogo popierał, kto się od kogo odłączył dowodzi tylko temu, jak skomplikowana była droga do wolności i że nie istnieje podział na komunistów i resztę.
Może budzić wątpliwość fakt, że książkę piszą osoby ze środowiska Kuronia, ale Domosławski też był od Kapuścińskiego. Kuroń przyznawał się do swoich błędów, więc żadnych sensacji tutaj nie ma. Z książki wyłania się obraz człowieka, którego chcielibyśmy mieć za premiera, prezydenta, papieża, cesarz, króla świata, ale chyba nie do końca za ojca (jest to napisane wprost i powiedziane przez syna).
Moja babcia płakała za "Solidarnością" jak wybory na prezydenta wygrał Kwaśniewski. Nie rozumiałam tego. A teraz już wiem, że dla niej i dla wielu innych to był dramat, kiedy po tym jak wreszcie komuna została obalona, wybory wygrali postkomuniści.
Można się popłakać na reportażu historycznym.
Chciałabym doczekać czasów, kiedy na tamte czasy spojrzy i o nich napisze ktoś, kto nie brał w tym udziału, kto nie uczestniczył w tamtych zdarzeniach. I zrobi to z takim szacunkiem dla materiału jak Bikont i Łuczywo.

Nie da się dobrze zrozumieć współczesnego życia politycznego w Polsce bez wiedzy na temat "Solidarności", KOR-u, Stoczni Gdańskiej, Wałęsy, Kuronia i innych. Książka opisuje te tematy i nie jest to chwytliwy reportaż sensacyjny pt. "Obalyłem komunę", tylko wnikliwy reportaż historyczny, który i tak został "odchudzony" przez redaktorkę. To, że czasem można się zgubić w...

Jacek Kuroń to fenomenalna postać, symbol lewicy komunistycznej. Dzisiaj zapomniany, chociaż jego poglądy wyprzedziły swoje czasy. Ta książka pozwala odkryć go na nowo. A od fragmentów poświęconych Gai Kuroń po prostu nie można się oderwać, opis ostatnich miesięcy jej życia złamie serce każdemu i mówi więcej o latach 80. niż niejedna rozprawa historyczna

Jacek Kuroń to fenomenalna postać, symbol lewicy komunistycznej. Dzisiaj zapomniany, chociaż jego poglądy wyprzedziły swoje czasy. Ta książka pozwala odkryć go na nowo. A od fragmentów poświęconych Gai Kuroń po prostu nie można się oderwać, opis ostatnich miesięcy jej życia złamie serce każdemu i mówi więcej o latach 80. niż niejedna rozprawa historyczna

Zaryzykuję stwierdzenie, że dla większości osób z mojego pokolenia, Jacek Kuroń kojarzy się z dżinsową kurtką, zachrypłym głosem i zasiłkiem dla bezrobotnych. Tymczasem odegrał on niewątpliwie wielką rolę w polskiej polityce drugiej połowy XX wieku.

Anna Bikont urodziła się 17 lipca 1954 roku w Warszawie. Jest absolwentką biologii i psychologii. Pracowała jako asystentka na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Od pierwszego do ostatniego numeru (1982–1989) pracowała w zespole „Tygodnika Mazowsze”, pisma podziemnej Solidarności. Współtworzyła też „Gazetę Wyborczą”, z którą związana jest do dzisiaj. Jest autorką i współautorką książek oraz zbiorów reportaży, za które otrzymała wiele literackich nagród. W 2017 roku otrzymała doktorat honoris causa uniwersytetu w Göteborgu.

Helena Łuczywo urodziła się 18 stycznia 1946 roku w Warszawie. Ukończyła w 1969 Wydział Ekonomii Politycznej na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiowała też anglistykę. Uczyła angielskiego w szkole, dopóki nie dostała zakazu pracy. Uczestniczka akcji pomocy robotnikom w Ursusie po strajkach w czerwcu 1976, współpracowniczka Komitetu Obrony Robotników, w 1977 roku zakładała i redagowała pismo „Robotnik”. W czasie legalnej Solidarności szefowa Agencji Solidarność. Ukrywała się w stanie wojennym, zakładała i redagowała „Tygodnik Mazowsze”, największe pismo podziemnej Solidarności (do 1989). Reprezentowała prasę związkową w czasie rozmów Okrągłego Stołu. W 1989 roku zakładała „Gazetę Wyborczą”, w której pełniła funkcję zastępczyni redaktora naczelnego.

Jacek Kuroń urodził się 3 marca 1934 we Lwowie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, na Wydziale Historycznym. W 1949–53 był członkiem ZMP, należał również do PZPR . W 1965 wspólnie z Karolem Modzelewskim opracował „List otwarty do członków PZPR”, a w 1975 był sygnatariuszem Listu 59. Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników. Od 1980 członek NSZZ „Solidarność”, doradca Krajowej Komisji Porozumiewawczej (członek Rady Programowo-Konsultacyjnej) i Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. W okresie PRL wielokrotnie więziony. W 1988 współtwórca Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. Uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu oraz w podzespole ds. reform politycznych. W latach 1989-2001 poseł na sejm RP. Dwukrotny minister pracy i polityki społecznej. W 1995 kandydował na urząd Prezydenta RP (9,23% głosów). W 1998 został odznaczony Orderem Orła Białego. Zmarł 17 czerwca 2004 w Warszawie.

Książka podzielona jest na trzydzieści pięć rozdziałów. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pierwsze dwa z nich, poświęcone są dziadkowi i ojcu bohatera tej biografii. Z początku wydawało mi się to mało interesujące. Jednak po przeczytaniu kilkuset stron tej lektury zrozumiałem, że był to konieczny zabieg, ponieważ były to osoby niezmiernie ważne dla Kuronia i które w dużym stopniu ukształtowały jego charakter. W kolejnych częściach autorki przedstawiły życie Jacka od narodzin, aż do jego śmierci.
Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/jacek-anna-bikont-helena-luczywo/

Zaryzykuję stwierdzenie, że dla większości osób z mojego pokolenia, Jacek Kuroń kojarzy się z dżinsową kurtką, zachrypłym głosem i zasiłkiem dla bezrobotnych. Tymczasem odegrał on niewątpliwie wielką rolę w polskiej polityce drugiej połowy XX wieku.

Anna Bikont urodziła się 17 lipca 1954 roku w Warszawie. Jest absolwentką biologii i psychologii. Pracowała jako asystentka...