Pierwsze, co przychodzi do głowy, to stwierdzenie, że arogancja i pycha Amerykanów nie mają granic.
„Krucjata Bourne’a" to kawał świetnej sensacji, pochłaniającej od pierwszej do ostatniej kartki, a jest tego prawie sześćset stron drobnego druku. Za sprawą jednak niesamowicie barwnej narracji Ludluma czyta się lekko, a rodzaj literatury sprawia, że czytelnik nie do końca musi zagryzać wargi do krwi, jakiś happy end będzie na pewno. Co prawda chwilami nie do końca chce się wierzyć w każde wydarzenie tutaj opisane, ale dla dobra akcji mogłam na to przymknąć oko. I dodatkowa gwiazdka za umieszczenie akcji w Azji- autor naprawdę świetnie poradził sobie z opisami Chińczyków czy ulic Hongkongu. Ponieważ zaś ostatnio bardzo ciekawią mnie tamte okolice, ocenę podniosłam.
Czytało mi się więc „Krucjatę…" świetnie, jednak nie zdobyłabym się na lekturę nawet dwóch tytułów Ludluma pod rząd, pewien nastrój, napięcie i schematy zbyt mnie męczą, ale w odstępach bardzo cenię sobie taką rozrywkę.

Pierwsze, co przychodzi do głowy, to stwierdzenie, że arogancja i pycha Amerykanów nie mają granic.
„Krucjata Bourne’a" to kawał świetnej sensacji, pochłaniającej od pierwszej do ostatniej kartki, a jest tego prawie sześćset stron drobnego druku. Za sprawą jednak niesamowicie barwnej narracji Ludluma czyta się lekko, a rodzaj literatury sprawia, że czytelnik nie do końca...