Od jakiegoś czasu słyszałam już, że książka jest wybitna, świetna, książka roku. No i nagrodzona Man Booker Prize 2017. Natrafiałam na recenzje, aż po jednej z nich (Krótka Przerwa na YT) zapałałam chęcią przeczytania i kupiłam e-booka (na szczęście w promocyjnej cenie).
Ta. Rozumiem, że nagroda to za dziwną/inną/niezwykłą konstrukcję? To teraz tak będzie, że zachęceni tą nagrodą (i pragnący swojej) inni pisarze też będą wydziwiać? I zamiast opowiedzieć ciekawą historię, skupiać się będą na ciekawej (wg nich) formie? Nie treścią będą zadziwiać czytelnika, a formą? To tak, jak ze sztukami Szekspira – nie ma szans, żeby w teatrze zobaczyć normalną inscenizację, ze strojami z epoki itp., tylko im większe udziwnienie, przeniesienie sztuki w inne czasy, tym fajniej? O tempora, o mores…
Gdyby nie film wspomnianej wyżej Krótkiej Przerwy, nie miałabym pojęcia, co to „bardo” – z książki się tego nie dowiedziałam, nie pada to słowo tam zresztą ani razu. Nie skumałabym też, pewnie gdzieś do połowy, że rozmawiający ze sobą (w dziwny zresztą sposób, a jakże) panowie to duchy. I najprawdopodobniej pier*** książkę w kąt, nie tracąc czasu na jej czytanie, choć czytnika szkoda.
O czym to jest? Banda duchów wmawia sobie, że są chorzy, a nie martwi i nie chce odejść w zaświaty, czekając… nie wiadomo na co. Do tego grona dołącza chłopiec – zmarły syn prezydenta Lincolna, Willie. Lincoln odwiedza synka jeszcze po pogrzebie, nie mogąc pogodzić się z jego śmiercią i to jest wydarzeniem nowym w świecie wspomnianych wcześniej duchów. Willie niejako dowiaduje się od ojca, że jest martwy, a nie chory, oznajmia to pozostałym duchom, a te, większość z nich, trafiają wreszcie do zaświatów.
Wow, no rzeczywiście opowieść na miarę nagrody. Poza rozmowami duchów są jeszcze fragmenty listów, artykułów itp. opisujących moment śmierci syna prezydenta, jego zachowanie w trakcie pogrzebu, klika słów związanych z wojną. Może to autentyczne fragmenty, nie wiem, nie sprawdzałam, ale jeśli tak, tym gorzej dla autora, bo stanowią ze 40% książki, a jedyne, co autor zrobił, to ukształtował je tak, że nie czytając podpisów można odnieść wrażenie ciągłości. Jednak chwilowe.
Do tego wszystkiego język jest dziewiętnastowieczny. Taki szczegół.
Ach, no i mamy rzymską numerację rozdziałów, co zapewne również wpływa na wybitność tej książki, zwłaszcza u czytelnika amerykańskiego…
Cóż, niejednokrotnie już się przekonałam, że jestem najwyraźniej za głupia do czytania nagrodzonych książek, bo nie robią na mnie wrażenia.
Wolę dziwność w treści, nie w języku i formie. Wolę docenić wyobraźnię autora i świat, który jest w stanie wykreować i zaprosić mnie do niego, niż czytać coś takiego. Znam inne tytuły, niedocenione niemal wcale, które są o wiele bardziej wybitne. Może nie zrozumiałam tej książki, ale jeśli tak, to chętnie poczytam opinie innych i wyjaśnienia DLACZEGO to jest wybitne. Nie tylko przymiotniki, że świetne, wspaniałe, zaskakujące czy co tam jeszcze, ale uzasadnienia? Pewnie się jednak nie dowiem.

Od jakiegoś czasu słyszałam już, że książka jest wybitna, świetna, książka roku. No i nagrodzona Man Booker Prize 2017. Natrafiałam na recenzje, aż po jednej z nich (Krótka Przerwa na YT) zapałałam chęcią przeczytania i kupiłam e-booka (na szczęście w promocyjnej cenie).
Ta. Rozumiem, że nagroda to za dziwną/inną/niezwykłą konstrukcję? To teraz tak będzie, że zachęceni tą...