Naszą narratorkę – drzewko Mirabelkę – poznajemy, gdy kwietniowym stroi się kwieciem. Lubi słuchać muzyki dobywającej się z najbliższej kamienicy, uwielbia rozmawiać z dziećmi bawiącymi się w jej cieniu i mocno ubolewa, gdy dorastają i przestają z nią wesoło konwersować. Mimo to Mirabelka nigdy nie opuszcza swoich sąsiadów w potrzebie i zawsze mogą oni powierzyć jej swoje sekrety, szczególnie w ciężkich czasach. Jest źródłem radości, miejscem spotkań, mirabelkowym źródłem wspaniałego kompotu. Zarazem jest świadkiem historii tak dramatycznych i miłośnie pięknych, że Hollywood może tylko zapłakać nad swoją przeciętnością.

Mirabelka wdzięcznie przybliża nam mieszkańców przedwojennych warszawskich Nalewek: pana Izaaka i jego skrzypce, braci Alfusów i ich fabryczkę strojów karnawałowych, kota Maćka, Dorkę wraz z rodzicami oraz jej ukochanego Chaima z rodziną, a także postać kobiety o spokojnych oczach, przybywającej z pomocą dzieciom – Ireny Sendlerowej.

Mirabelka, jako ważny świadek historii i życia, edukuje w sposób dobry i mądry najbardziej wymagających czytelników, czyli dzieci. Dorosłym otwiera oczy i wyciska z nich łzy. Jako milczący, lecz solidarny świadek historii wrasta w pamięć o dawnym mieście i odważnie twierdzi: „Nie chcę na to wszystko patrzeć. Ale przecież muszę patrzeć, to są moi ludzie”.

Historia przenosi nas do warszawskiej rzeczywistości, kiedy jeszcze za krzesełko w parku trzeba było płacić, a z czasem do wojennej codzienności, komunistycznej pustki, a w końcu do betonowej współczesności. Mijają kolejne pokolenia Mirabelek i ludzi, ale Ojczyzna zdaje się być tam, gdzie Mirabelka. Towarzyszymy jej w tej podróży przez lata, a nawet kontynenty. I choć mirabelki nigdzie nie smakują tak słodko jak w Polsce, Mirabelka staje się definicją domu i korzeni dla tych, których wojna rozrzuciła po świecie. Bo jak wiadomo, słodycz w owocach nasyca się ludzką miłością.

Powstanie tej książki, tak ważnego strażnika słów i wspomnień, jest składową kilku ważnych faktów. Autor książki wychował się na podwórku sąsiadującym z naszą bohaterką Mirabelką i miał szczęście smakować jej owoców. Cezary Harasimowicz – zainspirowany reportażem pani Hanny Krall o fabryczce strojów karnawałowych oraz natchniony historiami o pojawiających się duchach, a także o mirabelce, która przetrwała i odbyła podróż za wielką wodę – postanowił przypomnieć, że pod obecną Warszawą jest drugie miasto i są duchy przeszłości.

Niech was nie zmyli ten delikatny, bajkowy wygląd „Mirabelki”. Nasza Mirabelka ma nam wiele do przekazania. O wojnie, miłości i bezduszności ludzi, a także życiu zamkniętym w pestce. Obiecuję, że ilustracje zabiorą was w wędrówkę do dawnego świata, a historia pozostawi ze ściśniętym z emocji, ale pełnym sercem.

Gdy spotkasz na spacerze Mirabelkę, przywitaj się ładnie. Niech zapamięta i ciebie.

Anna Gajewska