Przyszło Wam kiedyś do głowy, że drzewa mają swój świat? Że czują, słyszą, rozumieją i mogą rozmawiać z ludźmi? Taka właśnie jest zielona bohaterka tej książki.

Tytułowa mirabelka rośnie sobie na pewnym warszawskim podwórku i towarzyszy mieszkającym przy jej ulicy ludziom. Może też z nimi rozmawiać, ale jest jeden warunek - muszą to być dzieci, bo dorośli nie rozumieją mowy drzew. Pierwszą przyjaciółką mirabelki jest Dorka, która wraz z rodzicami mieszka niedaleko i przychodzi do mamy mirabelki po owoce. Przy okazji ucina sobie pogawędki z małym drzewkiem, które dzięki innym rosnącym w różnych miejscach innym drzewom dużo wie o świecie ludzi, choć nie wszystko rozumie. Mirabelka obserwuje relację rozwijającą się między Dorką i Chaimem, którzy wyraźnie mają się ku sobie. Uczestniczy w najważniejszych wydarzeniach ich życia. Towarzyszy im i ich rodzinom w strasznych czasach wojny, kiedy znany jej świat nagle zmienia się nie do poznania, piękne kamienice otacza mur getta, a życie ludzi zależy od humoru niemieckich okupantów. Wraz z Dorką i Chaimem kraje jej się serce, kiedy widzi, jak maleńki Noamek zostaje zabrany przez Irenę Sendlerową. Czas mija, znani mirabelce ludzie znikają tam, gdzie prawie wszyscy Żydzi, a Warszawa zmienia się w kupę gruzów. Po wojnie zaś pojawiają się Lusia i Staszek, nowe pokolenie, które odbudowuje stolicę i rozpoczyna w niej nowe życie. Mirabelka zyskuje córeczkę, która wyrasta dzielnie z pestki pochodzącej z jednego z jej owoców i historia zatacza koło. Kolejne drzewko towarzyszy mieszkańcom warszawskiej dzielnicy.

Wzrastanie mirabelkowych drzewek świetnie pokazuje upływ czasu. Zmieniają się pory roku, mijają lata, ludzie dorastają i zmieniają się, a drzewko wciąż jest i im towarzyszy. Wędrujemy wraz z bohaterami od wojny przez kolejne lata, wskakujemy do PRL-u i podążamy aż do współczesności. Genialnie opisane, ani jednego zbędnego zdania, wszystko przemyślane i dopracowane.

Czeka na Was cały wachlarz emocji, które przeżywają nie tylko ludzie, ale także mirabelka.

Opowieść o wojnie z perspektywy drzewa pozwala z dystansem spojrzeć na ten koszmar, w którym przyszło walczyć o przetrwanie tak wielu ludziom. Autor opisuje wszystko prostym językiem, a krótkie wyjaśnienia wybranych pojęć wkłada w "usta" mirabelki. Dzięki temu książkę mogą czytać również młodsze dzieci, choć warto, aby była to wspólna lektura z kimś starszym, kto pomoże zrozumieć dziecku trudniejsze fragmenty.

Koniecznie przeczytajcie, naprawdę warto poznać tę historię i zatopić się w drzewiastym kontinuum.

Przyszło Wam kiedyś do głowy, że drzewa mają swój świat? Że czują, słyszą, rozumieją i mogą rozmawiać z ludźmi? Taka właśnie jest zielona bohaterka tej książki.

Tytułowa mirabelka rośnie sobie na pewnym warszawskim podwórku i towarzyszy mieszkającym przy jej ulicy ludziom. Może też z nimi rozmawiać, ale jest jeden warunek - muszą to być dzieci, bo dorośli nie rozumieją...

Przepiękna, niezwykła i bardzo wzruszająca historia opowiedziana z perspektywy drzewa. To, co ono czuje, to co widzi, to, o czym do nas szumi. Z ogromnym przejęciem przekazuje nam i kolejnym pokoleniom drzew opowieść o mieszkańcach swojej ulicy, o ich radościach, smutkach, o wojnie, o życiu w getcie i o tym, co czeka na końcu tej drogi i tych rozmyślań. Jak potoczy się dalej życie, jakie będą kolejne lata, co przyniesie los i przeznaczenie.
Ta historia urzeka swoją prostotą, magią, słodyczą i zapachem mirabelkowych wspomnień. Została wzbogacona o wspaniałe ilustracje, które przenoszą nas w przeszłość i dają wielką nadzieję. Na zmiany, na lepsze czasy, na ludzką dobroć i życzliwość.
Przeczytajcie tę niesamowitą opowieść.

Przepiękna, niezwykła i bardzo wzruszająca historia opowiedziana z perspektywy drzewa. To, co ono czuje, to co widzi, to, o czym do nas szumi. Z ogromnym przejęciem przekazuje nam i kolejnym pokoleniom drzew opowieść o mieszkańcach swojej ulicy, o ich radościach, smutkach, o wojnie, o życiu w getcie i o tym, co czeka na końcu tej drogi i tych rozmyślań. Jak potoczy się...

Przepięknie napisana i zilustrowana historia. Oczywiście, że płakałam, bo nie da się nie płakać, jak człowiek chodzi Andersa i pamięta, że Muranów stoi na getcie. Ja nie umiem.
Ale też nie da się nie uśmiechać i z nadzieją patrzeć w przyszłość. Bo już prawie styczeń, w lutym przyroda zaczyna się budzić, niebawem będzie mi dane dotykać mojej mirabelki.
Polecam każdemu - młodemu, staremu, choć jeśli chcecie przeczytać z dzieckiem/dziecku, warto najpierw może ogarnąć nawiązania. I w kontekście tej lektury przyjechać do Warszawy.

Przepięknie napisana i zilustrowana historia. Oczywiście, że płakałam, bo nie da się nie płakać, jak człowiek chodzi Andersa i pamięta, że Muranów stoi na getcie. Ja nie umiem.
Ale też nie da się nie uśmiechać i z nadzieją patrzeć w przyszłość. Bo już prawie styczeń, w lutym przyroda zaczyna się budzić, niebawem będzie mi dane dotykać mojej mirabelki.
Polecam każdemu -...

Bardzo piękna książka. Opowiedziana z perspektywy drzew pozwala na zachowanie dystansu, wydaje mi się, że bardzo ważnego dla młodego czytelnika, jednak nadal przejmująca.

Bardzo piękna książka. Opowiedziana z perspektywy drzew pozwala na zachowanie dystansu, wydaje mi się, że bardzo ważnego dla młodego czytelnika, jednak nadal przejmująca.

Fajna książka. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Ładne ilustracje. Szybko się czyta. Polecam

Urokliwa opowieść o sile miłości, przywiązania (do drugiego człowieka, jak i do kraju) i propagująca harmonię z przyrodą.
Porusza trudne tematy, ale zdecydowanie może trafić do najmłodszych.

Urokliwa opowieść o sile miłości, przywiązania (do drugiego człowieka, jak i do kraju) i propagująca harmonię z przyrodą.
Porusza trudne tematy, ale zdecydowanie może trafić do najmłodszych.

Taką literaturę dziecięcą uwielbiam. Wzruszająca, piękna, momentami wywołująca uśmiech, a innym razem powodująca, że łzy stają w oczach. Historia kilku pokoleń, na których wojna odcisnęła piętno, opowiedziana z perspektywy drzewa mirabelkowego. Książka dla młodszych i starszych - każdy wyniesie z niej wiele dobrego.

Taką literaturę dziecięcą uwielbiam. Wzruszająca, piękna, momentami wywołująca uśmiech, a innym razem powodująca, że łzy stają w oczach. Historia kilku pokoleń, na których wojna odcisnęła piętno, opowiedziana z perspektywy drzewa mirabelkowego. Książka dla młodszych i starszych - każdy wyniesie z niej wiele dobrego.

Nieopodal domku mojego dziadka stała taka właśnie mirabelka... Ah, wspomnienia wróciły jak bumerang. Przepiękna książka lit. dziecięcej.

Nieopodal domku mojego dziadka stała taka właśnie mirabelka... Ah, wspomnienia wróciły jak bumerang. Przepiękna książka lit. dziecięcej.

Brak mi słów... Przepiękna!

Brak mi słów... Przepiękna!

Opowieść o wojnie z perspektywy drzewa. Książka piękna, wzruszająca, czasem straszna i przygnębiająca. Polecam

Opowieść o wojnie z perspektywy drzewa. Książka piękna, wzruszająca, czasem straszna i przygnębiająca. Polecam