Dawno już nie miałem takiego kłopotu z oceną przeczytanej książki.
Z grubsza wiedziałem, czego mogę się spodziewać po autorze, dlatego mimo trudnego początku dzielnie brnąłem do końca.
Cenię Saramonowicza za umiejętność błyskotliwej, lapidarnej oceny rzeczywistości i za ironiczne, sarkastyczne poczucie humoru. Nie mógł mnie zatem zaskoczyć fakt, że pokazany przez niego tytułowy Pokraj to w istocie metaforyczne państwo łączące wszystkie polskie szaleństwa z różnych epok, w którym bez względu na epokę czy ustrój i tak rządzą zaściankowość i wszelkiej maści kompleksy.
Szkoda, że to zasadnicze przesłanie kryje się za tak miałką, infantylną, a miejscami wręcz głupawą fabułą. I nie do końca rekompensują to świetne (chwilami) dialogi.
Osobnym problemem jest język tej powieści. "Co za bełkot" - to moja pierwsza reakcja. Na szczęście można się z tym oswoić i dalej czytało mi się już coraz lepiej. Co by nie powiedzieć - Saramonowicz po mistrzowsku bawi się słowem - to już nawet nie jest żonglerka, to ekwilibrystyka. Ponadto wykonał tu tak potężną robotę w zakresie słowotwórstwa, że Gombrowicz z Witkacym byliby z niego dumni.
Przeczytałem, podobało mi się, jestem zadowolony.
Czy poleciłbym? Nie wiem. Na pewno nie wszystkim.

Dawno już nie miałem takiego kłopotu z oceną przeczytanej książki.
Z grubsza wiedziałem, czego mogę się spodziewać po autorze, dlatego mimo trudnego początku dzielnie brnąłem do końca.
Cenię Saramonowicza za umiejętność błyskotliwej, lapidarnej oceny rzeczywistości i za ironiczne, sarkastyczne poczucie humoru. Nie mógł mnie zatem zaskoczyć fakt, że pokazany przez niego...