„Strażnik rzeczy zagubionych” Ruth Hogan miał być sentymentalną, wzruszającą opowieścią dla fanów filmu „La la land”. Nie ukrywam, że takie porównanie zachęciło mnie do sięgnięcia po tę książkę. I choć może fabuła nie jest idealna, to posmak niezwykłości, słodyczy i goryczy życia kojarzony z musicalem z Emmą Stone i u Hogan czuć bardzo wyraźnie. Tam, gdzie rozśpiewani ludzie tańczą spontanicznie na ulicach, być może trafił kiedyś tytułowy strażnik rzeczy zagubionych. Dość łatwo sobie wyobrazić, że podnosi on z ziemi żółtą wstążkę należącą do filmowej bohaterki…

Sam pomysł autorki na fabułę jest bajkowy, a jednocześnie całkiem zwyczajny – ot, dziwak, który sam kiedyś zgubił coś ważnego, zaczyna kolekcjonować inne porzucone drobiazgi w nadziei, że uda mu się znaleźć ich właścicieli. Chyba wszyscy uwielbiamy takich pozytywnych wariatów... Aby misja była kontynuowana nawet po śmierci tego uroczego szaleńca, przekazuje on katalog rzeczy zagubionych swojej asystentce Laurze. W tym miejscu opowieść nabiera nieco bardziej realnych cech. Laura jest bowiem rozwiedzioną, samotną kobietą, która niczego w życiu nie osiągnęła i nie spełniła dotąd swoich marzeń. Właściwie sama przypomina żywy zagubiony przedmiot. A jednak to ona ma odnaleźć właścicieli rzeczy kolekcjonowanych przez jej pracodawcę…

Na potrzeby opowiadanej historii autorka stworzyła urzekających bohaterów. Każdy z nich wnosi do powieści coś nowego, jakiś mały fragment zagubionej lub zapomnianej opowieści. Raz znajdujemy się z nimi w czasach współczesnych, by zaraz przenieść się do przeszłości. Ciekawym zabiegiem było też wprowadzenie historii ludzi związanych z przedmiotami, z którymi zetknęła się Laura lub jej przyjaciele. Autorka jest trochę jak mityczna Tkaczka, która z przypadkowych nici symbolizujących ludzkie egzystencje tka jedno wielkie dzieło – pełne ciepła, magii codzienności i przeświadczenia, że wszystko czemuś służy.

„Strażnika...” czyta się trochę jak pamiętnik bliskiej nam osoby. Widzimy w losach bohaterów wiele decyzji, które często sami musimy podejmować. Niekiedy jednymi świadkami tych wyborów są banalne przedmioty, które mogą jednak stanowić wielki skarb, jak ulubiona bransoletka nieżyjącej matki dla jej córki. Łatwo więc ulec czarowi historii Ruth Hogan… Wszyscy mamy przecież takie przedmioty, których znaczenie określa nie ich wartość materialna, ale pamięć o ważnych osobach lub wydarzeniach.

„Strażnik rzeczy zagubionych” paradoksalnie uczy więc przywiązania nie do rzeczy materialnych, ale do prawdziwych, żywych ludzi. Stanowi gloryfikację pamięci i szacunku dla historii człowieka, który kocha, czuje i czasami coś gubi, musi więc tylko odnaleźć strażnika zagubionych przedmiotów... Albo samemu się nim stać, by odnajdować innych. A kto wie, może i przy okazji samego siebie.

Anna Cybulska