Strażnik rzeczy zagubionych

Sympatyczna książka. Jak pani Kasia ze spożywczego, która niewiele wnosi do mojego życia.

Sympatyczna książka. Jak pani Kasia ze spożywczego, która niewiele wnosi do mojego życia.

Pokaż mimo to

Polały się łzy, targały mną emocje. Kilkakrotnie musiałam na chwilę odłożyć książkę, żeby się opanować. Strażnik Rzeczy Zagubionych Ruth Hogan to taka powieść troszkę w starym stylu: obyczajowa, wielowątkowa (chociaż pięknie łącząca się w całość), słodko-gorzka, życiowa: autorka nie boi się złamanych serc i trudnych prawd. W magiczny sposób dotyka ogroma problemow. Naprawde trudno uwierzyć, że to debiut. Jeśli (a mam taką nadzieję) sięgniecie po tę książkę, nie zrażajcie się powolnym początkiem: to atut tej książki: nie jest ona lekka i łatwa, jest prawdziwa i głęboka, a kiedy już zakochacie się w historii Laury oraz Eunice, nawet się nie obejrzycie, kiedy przewrócicie ostatnią stronę.
Wszystko ma swój początek w dniu śmierci ukochanej pisarza Anthonyego Peardew, kiedy to gubi otrzymany od niej medalik i jako swojego rodzaju pokutę, zaczyna zbierać i katalogować wszystkie znalezione przedmioty. Tego samego dnia Eunice otrzymuje swoją wymarzoną pracę i z miejsca zakochuje się w swoim nowym szefie, wiedząc, że ich związek nie ma szans.
Losy wszystkich bohaterów, choć w różnych strefach czasowych, przeplatają się we wzruszający i zabawny sposób (prawie płakałam ze śmiechu przy opisach rękopisów powieści jednej z bohaterek). Gdy Anthony przekazuje swoje „dziedzictwo” w postaci między innymi gabinetu wypełnionego po brzegi zgubionymi rzeczami, rozwódka, która zajmowała się domem pisarza- Laura ma za zadanie zrobić co w jej mocy, by jak najwięcej osób odzyskało swoje skarby. Jednocześnie zaprzyjaźnia się z przezabawną, dotkniętą zespołem Downa sąsiadką Sunshine, która przejawia niesamowite zdolności widzenia więcej, niż inni i która w niezrozumiały sposób zdaje się wiedzieć o zgubach więcej, niż można przypuszczać. Powieść zdecydowanie dla wszystkich wrażliwych dusz, które lubią troszkę pochlipać nosem. Do tych, którzy już czytali tę powieść: czyja historia Was ujęła najmocniej? Ja nie mogę przestać myśleć o Marvinie i jego parasolkach...

Polały się łzy, targały mną emocje. Kilkakrotnie musiałam na chwilę odłożyć książkę, żeby się opanować. Strażnik Rzeczy Zagubionych Ruth Hogan to taka powieść troszkę w starym stylu: obyczajowa, wielowątkowa (chociaż pięknie łącząca się w całość), słodko-gorzka, życiowa: autorka nie boi się złamanych serc i trudnych prawd. W magiczny sposób dotyka ogroma problemow. Naprawde...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym miała opisać tę powieść jednym przymiotnikiem powiedziałabym, że jest mdła. Niby pomysł ciekawy, ale czegoś zabrakło. Nie wciągnęło mnie.
Denerwujące jest przeplatanie się wielu historii osadzonych w różnym czasie. Mamy tutaj historię Laury i Freddy’ego (lata współczesne) oraz historię Bombera i Eunice (okres od kilkudziesięciu lat wstecz do dzisiaj), które przeplatają się z krótkimi historiami wyjaśniającymi jak doszło do zgubienia niektórych przedmiotów. Nie mogłam się przez to jakoś wczuć w całą historię, bo skakałam od jednej historii do drugiej. Na początku miałam wrażenie chaosu, ale w miarę czytania jakoś do tego przywykłam, a na końcu pewne elementy łącza się z całkiem miły sposób.
Nie lubię łączenia wydarzeń, które wyglądają jak realne z elementami nadprzyrodzonymi, a tutaj takie się pojawiły. Nie przemawia do mnie jakiś nadzwyczajny kontakt ze zmarłymi. Odpada. Przez to ‘rozmawianie’ ze zmarłymi bardzo stracił w moich oczach wątek Laury i Freddy’ego i dużo bardziej przypadła mi do gustu historia Eunice i Bombera. Tę ostatnią dwójkę łączyła wyjątkowa relacja, która kończy się w bardzo wzruszający sposób. I właśnie dzięki tej części powieści daję ‘Strażnikowi’ cztery gwiazdki, a nie mniej. Całość jest dla mnie trochę nudna, momentami dziecinnie naiwna i trochę na siłę optymistyczna. Plus dla Sunshine i jej zespołu, ale ogólnie lekkie rozczarowanie.

Gdybym miała opisać tę powieść jednym przymiotnikiem powiedziałabym, że jest mdła. Niby pomysł ciekawy, ale czegoś zabrakło. Nie wciągnęło mnie.
Denerwujące jest przeplatanie się wielu historii osadzonych w różnym czasie. Mamy tutaj historię Laury i Freddy’ego (lata współczesne) oraz historię Bombera i Eunice (okres od kilkudziesięciu lat wstecz do dzisiaj), które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę przesłodzona, ale mimo wszystko bardzo przyjemne czytadło, przez które wręcz się płynie!

Trochę przesłodzona, ale mimo wszystko bardzo przyjemne czytadło, przez które wręcz się płynie!

Pokaż mimo to

Niestety ta książka mnie nie ujęła.... Potencjał był, ale wykonanie takie trochę trącące tanim powieścidłem... I te pretensjonalne nawiązania do św. Antoniego z Padwy i św. Teresy.. Nie moja bajka...

Niestety ta książka mnie nie ujęła.... Potencjał był, ale wykonanie takie trochę trącące tanim powieścidłem... I te pretensjonalne nawiązania do św. Antoniego z Padwy i św. Teresy.. Nie moja bajka...

Pokaż mimo to

Świetna historia, choć odniosłam wrażenie, że opisana trochę zbyt powierzchownie, bez zagłębiania się w szczegóły. Niemniej jednak czytało mi się ją bardzo dobrze i z zaciekawieniem. Śliczna okładka stanowi dopełnienie całości.

Świetna historia, choć odniosłam wrażenie, że opisana trochę zbyt powierzchownie, bez zagłębiania się w szczegóły. Niemniej jednak czytało mi się ją bardzo dobrze i z zaciekawieniem. Śliczna okładka stanowi dopełnienie całości.

Pokaż mimo to

Cudowna! Z niecierpliwością czekam na tłumaczenia pozostałych dwóch powieści R. Hogan.

Cudowna! Z niecierpliwością czekam na tłumaczenia pozostałych dwóch powieści R. Hogan.

Pokaż mimo to

Ruth Hogan stworzyła powieść, którą najchętniej określiłabym jako uroczą. Może dlatego, że swoim magicznym nastrojem trochę przypominała mi francuski film "Amelia", a może z powodu jej pozytywnego przesłania. Całość przypomina kolorowy naszyjnik składający się z różnobarwnych koralików- mamy tu historię głównego bohatera,pisarza Anthony'ego, który jest tytułowym strażnikiem rzeczy zagubionych, jego asystentki, która dziedziczy po nim dom wraz z kolekcją owych rzeczy oraz opowieść sprzed lat o wydawcy książek i jego przyjaciółce- a wszystkie one splatają się w jeden naszyjnik, przeplatany jeszcze fragmentami opowiadań Anthony'ego inspirowanymi zgubionymi przedmiotami. Wszystko ze sobą idealnie współgra i wprawia czytelnika w nostalgiczny nastrój. To książka o miłości, przyjaźni, magii tkwiącej w z pozoru zwyczajnych przedmiotach i mocy przypadku, który zamyka sprawy, które wydają się beznadziejnie stracone. Sporo tu humoru, szczególnie w partiach związanych z Sunshine, dziewczyną, która "ma własny zespół"- jak o sobie mówi- zespół Downa, ale ma też magiczną umiejętność odczytywania tajemnic zamkniętych w rzeczach zagubionych. Naprawdę cudowna lektura dla każdego.

Ruth Hogan stworzyła powieść, którą najchętniej określiłabym jako uroczą. Może dlatego, że swoim magicznym nastrojem trochę przypominała mi francuski film "Amelia", a może z powodu jej pozytywnego przesłania. Całość przypomina kolorowy naszyjnik składający się z różnobarwnych koralików- mamy tu historię głównego bohatera,pisarza Anthony'ego, który jest tytułowym strażnikiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ładna okładka nie zawsze skrywa piękne wnętrze. Dlatego nie należy oceniać książki po okładce. Książka Ruth Hogan ma niebywale piękną okładkę. Co do wnętrza uczucia mam mieszane. Początkowo wydawało mi się, że cała treść jest odrobinę bez sensu i denerwowało mnie, że dużą część treści stanowią krótkie opowiadania - takie zapychacze jakby autorka nie miała pomysłu jak zapełnić te 300 stron. Później zmieniłam co do nich nastawienie, ale nadal nie do końca mi pasują. Obie, prowadzone jednocześnie, historie są ładne, zgrabne a nawet wzruszające, ale trochę bez fajerwerków.

Ładna okładka nie zawsze skrywa piękne wnętrze. Dlatego nie należy oceniać książki po okładce. Książka Ruth Hogan ma niebywale piękną okładkę. Co do wnętrza uczucia mam mieszane. Początkowo wydawało mi się, że cała treść jest odrobinę bez sensu i denerwowało mnie, że dużą część treści stanowią krótkie opowiadania - takie zapychacze jakby autorka nie miała pomysłu jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest ciężka do określenia. Nie jest to obyczajówka, nie jest romans, nie jest w żaden sposób fantastyką ani literaturą psychologiczną. Może jest tym wszystkim po trochu? Czytało się naprawdę przyjemnie, szybko i z zaciekawieniem. Wszystko toczyło się spokojnie, ale stanowczo i ku konkretnemu rozwinięciu. Bardzo trafny rys bohaterów, opis ich myśli i działań, ale też trochę niedomówień, trochę swobody w interpretowaniu faktów zostało dla czytelnika. Ja tą pozycję połknęłam szybko i jestem zdania, że warto na nią poświęcić swój czas :)

Książka jest ciężka do określenia. Nie jest to obyczajówka, nie jest romans, nie jest w żaden sposób fantastyką ani literaturą psychologiczną. Może jest tym wszystkim po trochu? Czytało się naprawdę przyjemnie, szybko i z zaciekawieniem. Wszystko toczyło się spokojnie, ale stanowczo i ku konkretnemu rozwinięciu. Bardzo trafny rys bohaterów, opis ich myśli i działań, ale też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to