Strażnik rzeczy zagubionych

Tytuł i fabuła brzmiały intrygująco. Książka mnie wciągnęła, ale spodziewałam się czegoś więcej po tak ciekawej zapowiedzi.

“Strażnik…” napisany jest bardzo prostym językiem, poprawnym, choć ewidentnie było widać aspiracje autorki do pisania prozą niemalże poetycką. Niestety, czegoś tu brakowało. Głębi? Między mną a opisywanymi miejscami i momentami zawsze była mniejsza lub większa bariera. Padwę, której ilustracji Ruth Hogan poświęciła tak dużo, obserwowałam raczej z odległości kilkudziesięciu metrów aniżeli od środka.

Brakowało też większego zgłębienia psychologii postaci. Wydaje się, że autorka próbowała to nakreślić, jednak jej głównym ku temu narzędziem był opis historii bohaterów. Ale gdzie charakter? Dodatkowo, wykreowanie Laury i Anthony’ego na zmartwionych i znużonych życiem dorosłych był dla mnie dość banalnym zabiegiem i, aż chce się rzec, książkowym cliché. Najbardziej zadowoliła mnie kreacja postaci Eunice – to ją poznałam i to do niej się zbliżyłam.

Warto wspomnieć jeszcze kwestię naiwnej fabuły. A może coś źle zrozumiałam? To Anthony pisał zawarte w książce opowiadania dotyczące zagubionych przedmiotów, prawda? Skoro były to zaledwie twory jego wyobraźni to dlaczego później okazywały się prawdą? Czy Anthony miał nadprzyrodzone zdolności? I dlaczego Therese była duchem? Według mnie właśnie te aspekty powieści odciągnęły autorkę od potencjału tej fabuły. Mogło być bardzo ciekawie. A wyszło wszystko i nic.

Więc czego się spodziewałam? Intrygujących zbiegów okoliczności – ale realnych! Szokujących, ale takich na granicy prawdopodobieństwa. Fascynujących historii. Niesamowitych charakterów. “Strażnik…” nie spełnił moich oczekiwań. Jednak prostota języka i ciągła akcja sprawiają, że to jest wciągająca książka – bez wysokich oczekiwań, żeby wyłączyć myślenie. Taka… na wakacje, na zapomnienie, na rozproszoną uwagę.

Tytuł i fabuła brzmiały intrygująco. Książka mnie wciągnęła, ale spodziewałam się czegoś więcej po tak ciekawej zapowiedzi.

“Strażnik…” napisany jest bardzo prostym językiem, poprawnym, choć ewidentnie było widać aspiracje autorki do pisania prozą niemalże poetycką. Niestety, czegoś tu brakowało. Głębi? Między mną a opisywanymi miejscami i momentami zawsze była mniejsza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawy pomysł na fabułę, ale niestety zrealizowany bardzo słabo.

W niektórych momentach powątpiewałam, czy ta książka przeszła przez ręce jakiegoś Edytora. Popełniane są rażące moje oko błędy, których można uniknąć, czytając pierwszy lepszy poradnik pisarski "Jak napisać opowiadanie".
Aby podeprzeć się jakimś przykładem. W momencie kiedy był już oczywisty powód zbieractwa Anthony'ego, bo były przedstawione i pokreślone wielokrotnie zdarzenia które do tego doprowadziły, autorka dobitnie tłumaczy nam jak małemu dziecku podkreślając po pięć razy, że tak, to właśnie dlatego zbiera te przedmioty. Zasada "Show don't Tell" ("Pokazuj zamiast tłumaczyć") leży i kwiczy. To nie był też jedyny przypadek dokładnie tego samego błędu.

Ciekawe pomysły, czyli szukanie właścicieli przedmiotów porzuconych na ulicy, przeplatane są najnudniejszą melodramą jaką można sobie wyobrazić.
Całowanie się z mężczyznami, kiedy jest się zakochanym w kimś innym, najścia eks męża w domu, nie wyznawanie miłości przez 15 lat zakochania... Najgłupsze, tanie bzdury.

Postacie są bardzo czarno-białe. Albo są dobre, albo nie mają dobrej myśli w swojej głowie. Nazbyt często osoby są po prostu "złe, bo tak, bo są rozpuszczone".
Mimo pozoru niewinności, można wyczuć małe, ukryte nienawiści do wielu grup osób. Pogarda do "leniwych" osób na zasiłku, do młodzieży, którą "tylko obchodzą pieniądze i status", do kobiet, które myślą inaczej niż główna bohaterka, do bogatych, do biednych, otyłych... Ta książka wzbudza we mnie dużo dziwnych uczyć.


I najważniejszy powód dla słabej oceny:
W książce często przeplatają się mikro-opowiadania długie na około trzy strony, które opowiadają o przedmiotach znalezionych.
Książkę odłożyłam bez zamiaru powrócenia do niej po scenie w której nauczyciel zgwałcił (najprawdopodobniej nieletnią) uczennice. Nie wiem jak to się znalazło w książce reklamowanej dla młodzieży.

Ciekawy pomysł na fabułę, ale niestety zrealizowany bardzo słabo.

W niektórych momentach powątpiewałam, czy ta książka przeszła przez ręce jakiegoś Edytora. Popełniane są rażące moje oko błędy, których można uniknąć, czytając pierwszy lepszy poradnik pisarski "Jak napisać opowiadanie".
Aby podeprzeć się jakimś przykładem. W momencie kiedy był już oczywisty powód...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Decyzja, żeby finalnie przeczytać książkę, która leżała na mojej półce niemal rok, była jedną ze świetnych czytelniczych decyzji - dawno nie spotkałam się z tak pozytywną, subtelną i poetycko napisaną powieścią. Przepiękne opisy przypomniały mi ciepłe lato, a bohaterowie (przyznaję, nieco chaotycznie przedstawieni) od razu wzbudzili moją sympatię. Ta powieść pachnie różanym ogrodem, pachnie jak dobra herbata i, jak było w moim przypadku, pociesza w trudnych chwilach.
Jedyne, czego mi brakowało, to bardziej dynamicznego rozwiązania wątków - zdawało mi się, że poszczególne elementy fabuły zostały przeciągnięte do samego końca, a o wielu z nich z chęcią dowiedziałabym się więcej niż zostało podane.
Mimo to, serdecznie polecam książkę i przyznaję, że zostanie ze mną na długo!

Decyzja, żeby finalnie przeczytać książkę, która leżała na mojej półce niemal rok, była jedną ze świetnych czytelniczych decyzji - dawno nie spotkałam się z tak pozytywną, subtelną i poetycko napisaną powieścią. Przepiękne opisy przypomniały mi ciepłe lato, a bohaterowie (przyznaję, nieco chaotycznie przedstawieni) od razu wzbudzili moją sympatię. Ta powieść pachnie różanym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Idealna na wieczór, po męczącym dniu pracy, na wieczór z kocem i herbatką. Bardzo przyjemnie się czyta. Ciepła, momentami zabawna, wzruszająca, ciekawa. Taki balsam na serduszko.

Idealna na wieczór, po męczącym dniu pracy, na wieczór z kocem i herbatką. Bardzo przyjemnie się czyta. Ciepła, momentami zabawna, wzruszająca, ciekawa. Taki balsam na serduszko.

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki przypominało siedzenie pod kocem w polarowej piżamie, z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach i filmem familijnym odpalonym na laptopie. Było ciepło i bezpiecznie.

I trochę nudno.

Laura, rozwódka próbująca się pozbierać, otrzymuje w spadku po pracodawcy (oraz przyjacielu) dom ze wszystkimi przynależnościami. W tym kolekcją najróżniejszych zgubionych rzeczy, znalezionych przez niego i skrupulatnie skatalogowanych. Na ostatnią prośbę zmarłego, Laura, wraz z dwójką pomocników (i mimo jednego humorzastego ducha) rozpoczyna proces zwracania zgub właścicielom.

Leżało przed Wami kiedyś smakowicie wyglądające ciastko... a Was nie bardzo kusiło, bo zjedliście już trzy? Właśnie tak czułam się podczas lektury. Wszystko niby bez zarzutu, mimo to zamiast eksplozji wspaniałego smaku przy każdym kęsie - echo zaledwie, niosące przyjemność, lecz nie bardzo przyciągające uwagę.

Kocyk miękki, czekolada przesłodka, a film dobry, tylko palec mnie świerzbi, by przełączyć na coś, gdzie flaki latają po ekranie. Winię moje czarne serduszko.

"Strażnik..." był przyzwoity i uroczy, ale dla mnie bez większej głębi. Niestety. Serdeczna historia, która przepłynęła mi przed oczami i o której zaraz zapomnę. No dobrze, może nie zapomnę, ale nic po niej we mnie nie zostanie. Poza wspomnieniem, że było uroczo. I przyjemnie. I co ja mam na obiad?

Znudził mnie głównie powolny rozwój historii. Większość czasu spędzamy śledząc bohaterów i czekając na nie wiadomo co, nawet z punktu widzenia fabuły. Ot, życie płynie (dwoma liniami czasowymi), relacje się nawiązują, a problemy pojawiają, by urozmaicić codzienność. Scenki ogólnie fajne, bardzo, nie przeczę, tylko w sumie mało angażujące.

I też niekoniecznie wymagające emocjonalnie. Książka postawiła ogień zaporowy przy pomocy słodyczy chwil codziennych, więc gorycz nie ma szans się przedrzeć. Jakiekolwiek dołki czy niepowodzenia są szybko zamiatane pod dywan, a my lecimy do kuchni parzyć herbatę. I piec ciasteczka.

Szczerze? "Strażnik rzeczy zagubionych" jest ciepły i uroczy i nieskomplikowany i może się spodobać. Moje małe czarne, serduszko ma jednak limity. Więc marudzi.

Czytanie tej książki przypominało siedzenie pod kocem w polarowej piżamie, z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach i filmem familijnym odpalonym na laptopie. Było ciepło i bezpiecznie.

I trochę nudno.

Laura, rozwódka próbująca się pozbierać, otrzymuje w spadku po pracodawcy (oraz przyjacielu) dom ze wszystkimi przynależnościami. W tym kolekcją najróżniejszych zgubionych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwie, a może i trzy historie przeplatane krótkimi opowiadaniami, nutka magii. Ciepła opowieść o sile prawdziwej przyjaźni i miłości.

Dwie, a może i trzy historie przeplatane krótkimi opowiadaniami, nutka magii. Ciepła opowieść o sile prawdziwej przyjaźni i miłości.

Pokaż mimo to

Trudno w to uwierzyć, ale ta powieść to DEBIUT.

Trudno w to uwierzyć, ale ta powieść to DEBIUT.

Pokaż mimo to

Autorka znalazła bardzo ciekawy wątek (tzn. rzeczy zagubione) i wysnuła na nim naprawdę ciepłą opowieść o miłości, przyjaźni i chęci podarowania zagubionych chwil tym, którzy je zgubili. Mamy tu całkiem ciekawe postacie, którym chcemy kibicować

Autorka znalazła bardzo ciekawy wątek (tzn. rzeczy zagubione) i wysnuła na nim naprawdę ciepłą opowieść o miłości, przyjaźni i chęci podarowania zagubionych chwil tym, którzy je zgubili. Mamy tu całkiem ciekawe postacie, którym chcemy kibicować

Pokaż mimo to

Bardzo wciąająca powieść, autorka wpadła na ciekawy pomysł, by połączyć losy bohaterów poprzez tytułowe "rzeczy zagubione". Dwie wady to zdecydowanie wątek paranormalny, który niestety w wielu momentach ocierał się o absurd i związek Laury - wątek niedopracowany i można odnieść wrażenie, że w jednym rozdziale boją się na siebie spojrzeć, a w następnym już są zakochani "po uszy".
Podsumowując jednak, to bardzo ciepła i lekka lektura, idealna na jesienne wieczory.

Bardzo wciąająca powieść, autorka wpadła na ciekawy pomysł, by połączyć losy bohaterów poprzez tytułowe "rzeczy zagubione". Dwie wady to zdecydowanie wątek paranormalny, który niestety w wielu momentach ocierał się o absurd i związek Laury - wątek niedopracowany i można odnieść wrażenie, że w jednym rozdziale boją się na siebie spojrzeć, a w następnym już są zakochani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niby lekka i przyjemna historia, ale jak dla mnie strata czasu, a wątek postaci zza światów zupełnie naiwny.

Niby lekka i przyjemna historia, ale jak dla mnie strata czasu, a wątek postaci zza światów zupełnie naiwny.

Pokaż mimo to