"O bardzo ludzkiej bogini"
Główną bohaterką opowieści jest Kirke, córka Heliosa i wnuczka Okeanosa. Dziewczyna już od pierwszych chwil swojego istnienia czuje, że nie będzie jej łatwo. Na dworze towarzyszą jej wyzwiska, drwiny i ogólna niechęć. Nimfa odbiega wyglądem od swojej siostry, czy kuzynek, ma też głos śmiertelniczki – co dla jej ojca stanowi dużą obrazę. Ponadto nie wykazuje żadnych szczególnych zdolności, jest nijaka i przeciętna w gronie istot idealnych. Ratunkiem od nudy i cierpienia jest dla niej brat, ale po pewnym czasie ją opuszcza. Kirke próbuje zapełnić pustkę zauroczeniem człowiekiem – jednak i w tym wypadku nie jest dane jej szczęście. Po jakimś czasie odkrywa u siebie niespotykane zdolności, ale zazdrość doprowadza do jej upadku. Dziewczyna w ramach kary zostaje zesłana na bezludną wyspę – Ajaję. Ale tam nie jest już wzgardzoną córką Heliosa, a silną i determinowaną czarownicą. Od tego momentu historia Kirke staje się prostą linią w narracji – dowiadujemy się, w jaki sposób działają jej umiejętności, kto odwiedza miejsce wygnania, a także jakie ma wobec niej zamiary. Od tej prostej linii pędzącej naprzód odchodzą małe strzałeczki – to losy wielkich postaci mitologii greckiej, które poznajemy tak naprawdę przypadkiem – są to wydarzenia przez czarodziejkę zasłyszane lub poznane po fakcie. I tym samym, oprócz poznawania historii Kirkę mamy okazję przeczytać o wojnie trojańskiej z punktu widzenia Odyseusza, pojawia się Jazon z Medeą, Dedal z Ikarem czy Minotaur i Ariadna. Losy innych postaci, albo związane są z mieszkanką wyspy w ścisły sposób, albo otrzymujemy dodatkowe informacje od Hermesa – częstego gościa Kirke.

Czytałam mitologię Parandowskiego wiele razy, mam do niej ogromny szacunek (chociaż ta książka raczej mnie nienawidzi) dlatego z radością przystąpiłam do lektury „Kirke”. Nie nastawiałam się na arcydzieło, opinie były bardzo podzielone, jak już wspomniałam na początku, a samą Kirkę kojarzyłam głównie z „Odysei”. Byłam mile zaskoczona już na początku lektury, ponieważ styl pisania Miller jest lekki, bardzo przystępny, bez zbędnych ozdobników – szybko przypomniały mi się mity i podania poznawane jeszcze w szkole. Świetnie skonstruowana główna bohaterka nie jest postacią jednoznaczną, trudno oceniać ją przez pryzmat jej zachowań, przeżywa ona sporą przemianę wewnętrzną, która została wyraźnie pokazana w opisowej warstwie tekstu. Gdybym miała krótko określić, o czym jest ta powieść użyłabym właśnie słowa przemiana. To historia o dojrzewania człowieka, jego kształtowaniu się poprzez doświadczenia go spotykające. I chociaż Kirke to nimfa to wielu czytelników bez problemu odniesie się do niektórych jej emocji, czy przeżyć. Jej odczucia i wyrzuty sumienia, które nieustannie powracają, czynią ją postacią bardziej ludzką niż obecny tu Odyseusz - niezwykły śmiertelnik. Wątek metamorfozy nie nudzi bo toczy się on bezpośrednio na tle mitologicznym – z łatwością będziemy łączyć fakty i przypominać sobie detale historii znanych z podań. Mozolny rozwój historii może odstręczać, jednak dla mnie jest ogromnym plusem – nie jest to książka na jeden raz, dzięki temu mam czas na refleksję i więcej przyjemności z czytania. Zdecydowanie polecam ją tym, którzy zafascynowani są mitologią, ale także czytelnikom lubiącym niebanalne opowieści o mocnych charakterach uwikłanych w wiele przeciwności losu.

https://zakazanelektury.wordpress.com/2018/07/22/madeline-miller-kirke/

"O bardzo ludzkiej bogini"
Główną bohaterką opowieści jest Kirke, córka Heliosa i wnuczka Okeanosa. Dziewczyna już od pierwszych chwil swojego istnienia czuje, że nie będzie jej łatwo. Na dworze towarzyszą jej wyzwiska, drwiny i ogólna niechęć. Nimfa odbiega wyglądem od swojej siostry, czy kuzynek, ma też głos śmiertelniczki – co dla jej ojca stanowi dużą obrazę. Ponadto...