wiedza o sztuce kąpieli leśnych, o rodowodzie tego nurtu i metodach oraz technikach ich zazywania. dla mnie teman bardzo na topie.

wiedza o sztuce kąpieli leśnych, o rodowodzie tego nurtu i metodach oraz technikach ich zazywania. dla mnie teman bardzo na topie.

Lekka pop-książeczka ze świetnymi zdjęciami. Szybko się czyta, jest absolutnie dla każdego. Szkoda, że do badań brak konkretnych przypisów, ale skoro ma być to książka dla każdego, to taka forma jest przyswajalna. Może zwróci uwagę przeciętnego człowieka na korzyści wynikające z kąpieli leśnych. Mówić można przecież dużo na ten temat, ale warto też znać argumenty, których ta książka dostarcza. Dla spragnionych wiedzy polecam wykłady dr Katarzyny Simonienko na YT. Książka może być dobrym wstępem do tematu.
Plus za wyjaśnienie kilku japońskich pojęć. To też może być przyczynek do dalszych poszukiwań.

Lekka pop-książeczka ze świetnymi zdjęciami. Szybko się czyta, jest absolutnie dla każdego. Szkoda, że do badań brak konkretnych przypisów, ale skoro ma być to książka dla każdego, to taka forma jest przyswajalna. Może zwróci uwagę przeciętnego człowieka na korzyści wynikające z kąpieli leśnych. Mówić można przecież dużo na ten temat, ale warto też znać argumenty, których...

Książka poświęcona jest zagadnieniom shinrin-yoku, czyli kąpieli leśnych i ich wpływu na życie typowego mieszczucha. Słowo to weszło do użycia w 1982 roku, kiedy dyrektor japońskiej rządowej Agencji Leśnictwa podsunął myśl, że „kąpanie się” w zieleni przynosi niebywałe korzyści dla zdrowia tych, którzy praktykują to regularnie. Książka stanowi w dużej mierze pochwałę natury, przyrody, emanuje zapachem kwiatów, dzikich ziół, zachęca do kontemplacji śpiewu ptaków, czy też  powrotu na łono lasu. Jest tu mnóstwo nawiązań do kultury Japonii, szantoizmu,  czy też medytacji. Wyjaśnia termin yugen, czyli magię bycia jednością z roślinami i zwierzętami, ze wszystkimi istotami ludzkimi, z całą piękną planetą skąpaną w cieple odległej gwiazdy. Poznajemy czym jest japońska poezja, czyli waka oraz chanoyu, japońska ceremonia picia herbaty, podczas której oddalamy od siebie codzienne troski i skupiamy się na tym, co niesie ze sobą ta wyjątkowa i niepowtarzalna chwila. Dla mnie bardzo interesującym zjawiskiem było komorebi, czyli japońskie słowo opisujące rozproszone światło słoneczne przedzierające się przez liście drzew i powstałe w ten sposób w lesie zacienienie. Na koniec nie sposób nie wspomnieć o wabi-sabi, co można przetłumaczyć jako „piękno niedoskonałości”, choć to o wiele więcej. Inspirację dla tej idei także stanowi natura.Wabi-sabi to intuicyjne docenienie ulotnego piękna świata fizycznego, które odzwierciedla nieodwracalny nurt życia w świecie duchowym. Stanowi  estetyczną wrażliwość, dzięki której odkrywamy melancholijne piękno w nietrwałości wszystkiego.
Książka jest pięknie wydana, napisana przystępnym językiem zrozumiałym nawet dla osób nie obeznanych w temacie. Treść jest podzielona na rozdziały okraszone uroczymi zdjęciami przyrody. Na pewno warto zapoznać się z tą pozycją, jeżeli cenimy sobie wartość, którą niesie za sobą kontemplacja natury, obcowanie z przyrodą, docenienie tego co dzieje się tu i teraz. Czasami po prostu warto zwolnić, docenić prostotę i o tym właśnie jest ta książka.

Książka poświęcona jest zagadnieniom shinrin-yoku, czyli kąpieli leśnych i ich wpływu na życie typowego mieszczucha. Słowo to weszło do użycia w 1982 roku, kiedy dyrektor japońskiej rządowej Agencji Leśnictwa podsunął myśl, że „kąpanie się” w zieleni przynosi niebywałe korzyści dla zdrowia tych, którzy praktykują to regularnie. Książka stanowi w dużej mierze pochwałę...

Myślałam, że to będzie kolejna książka poradnik ... jakże się myliłam. Jest to fantastyczna książka opowiadająca o tym jak piękny i zbawienny może dla nas las. Oczywiście mamy tutaj perspektywę Japończyków, ale w niczym to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie mamy tutaj legendy, poradnik jak korzystać z dobrodziejstw lasu, zieleni, liści itp. Nawet podpowiedź jak na co dzień możemy mieć w domu kawałek lasu i roślin. Książka pięknie wydana to mało powiedziane ja kocham te kolory, piękne zdjęcia, które nie przytłaczają ...
"Nie możesz zobaczyć niczego, co nie będzie kwiatem; Nie zdołasz pomyśleć o niczym, co byłby księżycem" Matsuo Basho
POLECAM !!!

Myślałam, że to będzie kolejna książka poradnik ... jakże się myliłam. Jest to fantastyczna książka opowiadająca o tym jak piękny i zbawienny może dla nas las. Oczywiście mamy tutaj perspektywę Japończyków, ale w niczym to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie mamy tutaj legendy, poradnik jak korzystać z dobrodziejstw lasu, zieleni, liści itp. Nawet podpowiedź jak na co dzień...

Tematyka ciekawa, jednak nie za dużo wnosząca w moje życie. Książka dla "typowych mieszczuchów" , która pokazuje, że istnieje coś poza miastami. Klucz tkwi w prostocie! Dobra jako wstęp do czegoś poważniejszego a na pewno do zmiany sposobu życia.
Książka bardzo ładnie wydana.
Zastanawiam się nad jej światową popularnością, czy faktycznie ludzie tego nie wiedzą?

Tematyka ciekawa, jednak nie za dużo wnosząca w moje życie. Książka dla "typowych mieszczuchów" , która pokazuje, że istnieje coś poza miastami. Klucz tkwi w prostocie! Dobra jako wstęp do czegoś poważniejszego a na pewno do zmiany sposobu życia.
Książka bardzo ładnie wydana.
Zastanawiam się nad jej światową popularnością, czy faktycznie ludzie tego nie wiedzą?

Natura to najlepsze lekarstwo
„Shinrin Yoku” to książka, która zwraca uwagę na niewyobrażalną moc płynącą z natury. Stres, niepokój, słaby nastrój wynikać mogą ze zbyt małego kontaktu z naturą. Codzienne spacery po lesie, umiejętność bycia tu i teraz pozwalają złapać równowagę psychiczną. Autorzy książki przekonują, że nawet pracownicy biurowców, którzy czasami nie mogą sobie pozwolić na długie wyjścia, mogą się odprężyć podczas przerw w pracy. Wystarczy, że odłożą swoje zadania na chwilę na bok i popatrzą na fototapety lasu, pięknych zalesionych miejsc. Zielony uspokaja i ma pozytywny wpływ na naszą duszę.

Natura to najlepsze lekarstwo
„Shinrin Yoku” to książka, która zwraca uwagę na niewyobrażalną moc płynącą z natury. Stres, niepokój, słaby nastrój wynikać mogą ze zbyt małego kontaktu z naturą. Codzienne spacery po lesie, umiejętność bycia tu i teraz pozwalają złapać równowagę psychiczną. Autorzy książki przekonują, że nawet pracownicy biurowców, którzy czasami nie mogą...

2/10 - bardzo słaba. Shinrin Yoku, czyli "leśne kąpiele"... Szczerze powiem, że książka w teorii zachęcająca do częstszego kontaktu z przyrodą byłaby może i przyswajalna gdyby tylko pominąć pseudonaukowy bełkot, badania bez pokrycia, religijnie wstawki i spirytualną papkę dla hipsterów... ale wtedy w tej pozycji zostałyby same zdjęcia (skądinąd bardzo ładne).

2/10 - bardzo słaba. Shinrin Yoku, czyli "leśne kąpiele"... Szczerze powiem, że książka w teorii zachęcająca do częstszego kontaktu z przyrodą byłaby może i przyswajalna gdyby tylko pominąć pseudonaukowy bełkot, badania bez pokrycia, religijnie wstawki i spirytualną papkę dla hipsterów... ale wtedy w tej pozycji zostałyby same zdjęcia (skądinąd bardzo ładne).

Temat bardzo ciekawy. Niestety dotknięty tylko trochę po powierzchni i potraktowany z dużym uproszczeniem. Można przeczytać jako wstęp. Koniecznie do uzupełnienia innymi źródłami. Na rozgrzewkę może być.

Temat bardzo ciekawy. Niestety dotknięty tylko trochę po powierzchni i potraktowany z dużym uproszczeniem. Można przeczytać jako wstęp. Koniecznie do uzupełnienia innymi źródłami. Na rozgrzewkę może być.

Przyjemnie szybko się czyta, treści w niej zawarte mogły by się Mieścić na 100 stronach

Przyjemnie szybko się czyta, treści w niej zawarte mogły by się Mieścić na 100 stronach

Początek tej książki, z winy tłumacza, staje się mimowolnym symbolem niechlujstwa umysłowego i papkowatej treści dalszych rozdziałów: to cytat z Matsuo Basho z tomu "Z podróżnej sakwy, czyli zapiski pielgrzyma", dostępny w polskim przekładzie Agnieszki Żuławskiej-Umedy. Można? No najwyraźniej nie.

Książka ta, poświęcona "leśnym kąpielom" (czyli po prostu spacerom po lesie z uwagą skierowaną na las, a nie myślenie o pracy albo grzybach),jest przepięknym materiałem na studium o orientalizmie. Mówię serio. Japończycy mają cudowną skłonność, datującą się mniej więcej od otwarcia kraju na świat w 1854 roku, do szukania różnic między sobą jako nacją a resztą świata, co z
kolei jest wodą na młyn wszystkich zachodnich orientalistów, absolutnie przeświadczonych o tym, że od Japonii bardziej egzotyczny jest tylko Mars. Efekt? Ta książeczka.
Drugi aspekt, w jakim można się krytycznie zająć tym dziełkiem, to romantyczne pojmowanie przyrody przez mieszczucha. Dodajmy jeszcze - mieszczucha z geologicznie i sejsmicznie spokojnej części Europy, gdzie trzęsienie ziemi to niechybny znak końca świata, a tsunami nie występuje.

Owóż dwójka mieszczuchów, biolog i psycholog, wybywają w leśne ostępy do Japonii i jak na dwójkę mieszczuchów przystało, natychmiast doznają błogosławionych skutków przebywania konkretnie w lesie, konkretnie w Japonii. Najwidoczniej tychże skutków nie doświadczyli nigdy wcześniej (a nie wierzę, żeby właśnie wtedy po raz pierwszy byli w lesie w ogóle),z czego wniosek, że tylko japoński las odbierany zgodnie z metodą shinrin yoku ma tak zbawienny wpływ na ludzką kondycję.
Żebyśmy nie mieli wątpliwości o dobrodziejstwach płynących z obcowania z drzewami musi zostać przywołany jeszcze jeden element: sakura. Bez sakury nie ma magii. Dlaczego? Bo tylko kiedy kwitną wiśnie, Japończycy robią pikniki pod drzewami i wyglądają na wyluzowanych. Nie ma znaczenia tradycja, piknik, alkohol i wiosna - to wszystko sprawa wiśni. Osobiście jako zwolenniczka jesieni uważam za podłą dyskryminację, że autorzy nie wspomnieli o zwyczaju podziwiania czerwonych klonów, ale może dwaj specjaliści do tego zwyczaju już nie dotarli?

Cała ta książka jest takim właśnie przeczącym sobie bełkotem, pseudonauką, głupim idealizmem i umysłową papką. Na przykład: dlaczego shinrin yoku działa? Bo ludzie pamiętają Eden. Jesteś spoza chrześcijańskiego kręgu kulturowego i nic nie wiesz o Edenie? Cóż. Trudno.

Autorzy byli zestresowani życiem w mieście, na co nie pomagała ani medytacja, ani mindfulness, ani joga? Mindfulness w lesie pomogło, więc czytelnicy, ćwiczcie mindfulness. Coś się nie zgadza? Trudno.

W pierwszej części książeczki mamy garsteczkę badań, mających potwierdzać, że ludzie w lesie są mniej zestresowani niż w pracy. Śmiem twierdzić, że ludzie nad jeziorem albo nad morzem, albo w górach, albo na własnej działce, też są mniej zestresowani niż w pracy, ale niestety nie wiemy, czy grupa kontrolna obejmowała także osoby wykonujące w lesie stresującą pracę. Że nie znamy metody badań, wielkości grup ani sposobów opracowania wyników ani też miejsca publikacji? Trudno. Wyniki są dobre, pasują do tezy i ładnie wyglądają. Masz wątpliwości? Cóż. Trudno.

Nieprzekonanym psycholog i biolog serwują trudną do zniesienia papkę z teorii o Edenie, buddyzmu, celtyckich wierzeń (na marginesie - skąd oni to wytrzasnęli, skoro o wierzeniach Celtów w zasadzie nie wiemy nic z powodu znikomych źródeł materialnych i braku pisanych?),magii wiccańskiej i "Waldena" Thoreau. Że poszatkowane, wybrane jak się komu podobało i wyrwane z kontekstu? Cóż. Trudno. Że Thoreau tak nie do końca spędził rok w lesie, czego nigdy nie ukrywał i o czym autorzy sami piszą? Cóż. Trudno.

Żeby czytelnik nie miał czelności wykrzyknąć, że król jest nagi, rzucić w kąt książkę (nb. w twardej oprawie) i iść do lasu, musi dostać jeszcze po głowie teorią estetyki japońską w wersji pop: yugen, wabi, sabi. Co ma kategoria związana raczej ze średniowiecznym teatrem do lasu? Niewiele, ale jak dobrze naciągniemy, to się nada. Że spłycone i głupie? Cóż. Trudno.

Moim absolutnym faworytem jest perełka "Jak podaje sanskryt". Jak podaje łacina, papier się nie rumieni.
Kto nie jest świadom, że na spacerach w lesie, w chwilach odprężenia na łonie natury, w chwilach prostej radości z uprawiania roślin uprawia shinrin yoku, ten niech taki pozostanie i nie marnuje czasu na ten bełkot.

Kto z kolei czuje, że uświadomienie jest mu potrzebne, niech zamiast tego idzie do lasu, mając w pamięci dwie rzeczy:
- autorzy, aby popełnić ten niewydarzony twór, musieli udać się do Japonii. Lot w jedną stronę z Madrytu do Tokio emituje półtora tony co2. Ja wiem, że drzewa uwielbiają co2. Ale susze i inne kataklizmy przyrodnicze słabo wpływają na drzewostan.
- wydawca, żeby wypuścić ten gniot na rynek, zmarnował sporo papieru (=drzew).

Wniosek jest prosty. Kochasz las = idź na spacer, zamiast marnować zasoby i czas na to coś.

PS. Dla osób zachęconych sukcesem duetu Garcia/Miralles: Japończycy mają także w zwyczaju zażywanie kąpieli (ofuro). Proponuję napisanie książki o japońskiej sztuce mycia się i relaksowania w gorącej wodzie. Że (nominalnie) wszyscy się myją? Tym większy rynek zbytu. Nie wymagam odpalenia 10% za pomysł, poproszę tylko credits w podziękowaniach. Przy wydaniu tradycyjnym proszę też o wzmiankę, ile wody potrzeba do produkcji papieru.

Początek tej książki, z winy tłumacza, staje się mimowolnym symbolem niechlujstwa umysłowego i papkowatej treści dalszych rozdziałów: to cytat z Matsuo Basho z tomu "Z podróżnej sakwy, czyli zapiski pielgrzyma", dostępny w polskim przekładzie Agnieszki Żuławskiej-Umedy. Można? No najwyraźniej nie.

Książka ta, poświęcona "leśnym kąpielom" (czyli po prostu spacerom po lesie...