Wyjechali, odjechali, odeszli, zniknęli, zatarli się w pamięci...
Dla mnie to książka o wspomnieniach. Czasami wspomnienia bolą. W zetknięciu z rzeczywistością, w której żyjemy, bolą. Mogą być nieskończenie piękne, ale bolą, bo tego, co było już nie ma. Nie posiadamy mocy, by powstrzymać toczące się koło historii, które czasem miażdży wszystko na swojej drodze.
Nasza psychika ma zdolność blokowania pamięci. Czasami inaczej się nie da. Wcześniej czy później jednak te skrywane obrazy, muszą się "z nas" wydostać."W tym czasie wuj Adelwarth zaczął mi opowiadać to czy owo ze swego dawnego życia. Ponieważ nawet najbłahsze jego reminiscencje, dobywane powoli z najwyraźniej przepastnych głębi, odznaczały się zdumiewającą dokładnością, słuchając go, stopniowo dochodziłam do przekonania, że wuj Adelwarth miał wprawdzie niezawodną pamięć, ale opuściła go zdolność wspominania, która by go z tą pamięcią łączyła. Dlatego opowiadanie było dla niego męką, a zarazem próbą wyzwolenia, ratunkiem, a jednocześnie bezlitostnym sądem nad samym sobą."
Dla mnie to także powieść o ludziach wrażliwych, nawet nadwrażliwych, którzy nie potrafią żyć z poczuciem straty czy też niesprawiedliwości i obłudy.
Powieść robi wrażenie, daje do myślenia, choć trudno tak naprawdę uchwycić w jaki sposób? Są to przecież zwykłe życiorysy ludzi jakich wielu było, jest. Chodzi o tą wrażliwość pisarską, o ten dobór słów, sposób przedstawienia, który czyni powieść tak przejmującą.

Wyjechali, odjechali, odeszli, zniknęli, zatarli się w pamięci...
Dla mnie to książka o wspomnieniach. Czasami wspomnienia bolą. W zetknięciu z rzeczywistością, w której żyjemy, bolą. Mogą być nieskończenie piękne, ale bolą, bo tego, co było już nie ma. Nie posiadamy mocy, by powstrzymać toczące się koło historii, które czasem miażdży wszystko na swojej drodze.
Nasza...