Znakomite, przenikliwość, jak zwykle u Sebalda porywa i zmusza do pauzy. Nie sposób czytać jednym tchem, autor zmusza do namysłu.

Znakomite, przenikliwość, jak zwykle u Sebalda porywa i zmusza do pauzy. Nie sposób czytać jednym tchem, autor zmusza do namysłu.

Wybitne teksty, jednak trochę przypadkowo zebrane. Można czytać wybiórczo, wracać i ponawiać lekturę, jednak jako całość, czytana od deski do deski może okazać się trochę męcząca.

Wybitne teksty, jednak trochę przypadkowo zebrane. Można czytać wybiórczo, wracać i ponawiać lekturę, jednak jako całość, czytana od deski do deski może okazać się trochę męcząca.

Wydany po śmierci Sebalda zbiór esejów. Trochę przypadkowo sklejony. Znając i ceniąc 'Pierścienie Saturna' i wybierając się na Korsykę nie mogłem nie sięgnąć po 'niedokończony projekt korsykański Sebalda'. I te pierwsze kilkadziesiąt stron 'Campo Santo' robi robotę. Jego obserwacje korsykańskie, to prawdziwa uczta. Ale reszta... reszta to eseje około literacko-teatralne, głównie dotykające przetrawiania wojennej traumy Niemców w powojennej, niemieckiej literaturze i sztuce. Plus trochę o Kafce, Nobokovie, Grassie i - w sumie najciekawiej - o Chatwinie. Za część korsykańską 8/10, za resztę 5/10.

Wydany po śmierci Sebalda zbiór esejów. Trochę przypadkowo sklejony. Znając i ceniąc 'Pierścienie Saturna' i wybierając się na Korsykę nie mogłem nie sięgnąć po 'niedokończony projekt korsykański Sebalda'. I te pierwsze kilkadziesiąt stron 'Campo Santo' robi robotę. Jego obserwacje korsykańskie, to prawdziwa uczta. Ale reszta... reszta to eseje około literacko-teatralne,...

A jednak proza artystyczna Sebalda przewyższa wszystko inne co napisał. Tu są tylko jej fragmenty - nt. Korsyki, uwodzące frazą znaną z Austerlitza, Pierścieni Saturna, Wyjechali i Czuję. Zawrót głowy.

A jednak proza artystyczna Sebalda przewyższa wszystko inne co napisał. Tu są tylko jej fragmenty - nt. Korsyki, uwodzące frazą znaną z Austerlitza, Pierścieni Saturna, Wyjechali i Czuję. Zawrót głowy.

Cztery pierwsze teksty pochodzą z planowanej przez Sebalda książki o Korsyce i dowodzą jego kunsztu oraz wyczucia - napisane przejrzystym językiem, zawierają celne obserwacje, a przede wszystkim elegancko ujawniają sekretne połączenia między ludźmi, rzeczami i zdarzeniami.
Dalsze eseje dotyczą bądź najgorętszych nazwisk w światowej kulturze, bądź zmagania się z niemieckim poczuciem winy po II wojnie światowej i jego psychologicznymi oraz kulturowymi konsekwencjami. Przeładowane cytatami i dowodami erudycji autora, z tęsknotą spoglądają ku lekkości właściwej projektowi korsykańskiemu.

Cztery pierwsze teksty pochodzą z planowanej przez Sebalda książki o Korsyce i dowodzą jego kunsztu oraz wyczucia - napisane przejrzystym językiem, zawierają celne obserwacje, a przede wszystkim elegancko ujawniają sekretne połączenia między ludźmi, rzeczami i zdarzeniami.
Dalsze eseje dotyczą bądź najgorętszych nazwisk w światowej kulturze, bądź zmagania się z niemieckim...

subiektywne poczucie osobistego uwikłania w fakty ludobójstwa, przy którym nerwica winy przybiera nieogarnione proporcje, można było zrównoważyć tyko przez umieszczenie w centrum dyskursu obiektywnych społecznych warunków i przyczyn katastrofy -- ponadto do obrazu endemicznej w historii ludzkości perwersji okrucieństwa należy z pewnością też nadzieja, że oto rozdział grozy pisany jest po raz ostatni --rozterka między ekspresją najgłębiej odczuwanego, dławiącego bólu duszy a dbałym o estetykę modulacji, przemyślnym, jeśli nie wręcz sprytnym manipulowaniem publicznością, której demonstrujemy nasze cierpienie, to przecież, na wszystkich szczeblach cywilizacyjnego rozwoju, najbardziej charakterystyczna cecha naszego popapranego gatunku, nieufającego już samemu sobie -- Jean Amery doszedł do operowania językiem z precyzją bodaj niespotykaną we współczesnej literaturze, czym zapewne zdobył sobie sferę wolności, która inaczej pozostałaby mu niedostępna -- dla Nabokova kolejka linowa, zwłaszcza wyciąg krzesełkowy był ulubionym środkiem transportu: czymś oszałamiającym, czymś jak sen o szybowaniu ponad górami -- Sebald w dzieciństwie stał się ofiarą manii krajoznawczej, owego w dalszym jego życiu coraz bardziej kompulsywnego topografizmu, któremu pochylony nad atlasami poświęcał cały czas

subiektywne poczucie osobistego uwikłania w fakty ludobójstwa, przy którym nerwica winy przybiera nieogarnione proporcje, można było zrównoważyć tyko przez umieszczenie w centrum dyskursu obiektywnych społecznych warunków i przyczyn katastrofy -- ponadto do obrazu endemicznej w historii ludzkości perwersji okrucieństwa należy z pewnością też nadzieja, że oto rozdział grozy...