Uwielbiam książki z wątkiem czasowym. Wiecie bohater wyglądający młodo, a liczący sobie setki lat. Tak, to zdecydowanie coś co zapoczątkowało moją manię zbieractwa książek. Ale czy i ta okazała się być dobra?



Tom jak na dobrego opowiadacza swojej historii przystało jest dokładny, nie szczędzi szczegółów i zaprasza nas do swojego niecodziennego świata. Ten wyglądający na 40 lat mężczyzna tak na prawdę liczy sobie przeszło 400 lat! To cztery wieki wspomnień, bólu, ale w niewielkim stopniu szczęścia. Tom przeżył wiele. Jako nastolatek musiał uciekać właśnie z powodu swojej odmienności. Wszyscy się starzeli. On nie. Jego matka zginęła posądzona o czary. Gdyby nie ucieczka, mogło to samo i jego spotkać. Istoty takie jak on nie są bowiem nieśmiertelne. Nie chorują, starzeją się wolniej, ale z biegiem wieków i oni w końcu obrócą się w proch. Na swojej drodze Tom spotkał wiele ludzi; jedni byli dobrymi, kochającymi jak Rose czy jej siostra, jedni... cóż swoje dobro przekładali nad innych. Tom nie jest do końca szczęśliwy w XXI wieku. Szuka bowiem swojej ukochanej córeczki, która jest taka jak on. Jednak z biegiem wieków mężczyzna czuje się przytłoczony, zniechęcony, lecz w głębi siebie wierzy, że ona gdzieś tam jest i tylko to przez stulecia utrzymywało go przy życiu. Tom to dobry, kochający, szczery facet, który przeżył wiele, jednak pozostał sobą, nie zmienił się w potwora.

Nie będę wspominać o innych bohaterach, bo zdradziłabym Wam co nie co, a chcę byście sami przekonali się czym się zdenerwowałam, co mnie wzruszyło, a z czego się śmiałam.



Styl autora od razu przypadł mi do gustu. Mimo, iż wydarzenia dzieją się teraz i kiedyś nie mamy jakiś średniowiecznych trudnych słów. Wręcz przeciwnie, język Matta Haiga jest prosty i łatwy w odbiorze. Mamy tutaj trochę opisów, jednak napisane to jest w taki sposób jakbyśmy siedzieli tam z Tomem, a on opowiadał nam swoją historię. Nie było to nudne, wręcz przeciwnie; ciekawe i pouczające.



Akcja jak już wspominałam dzieje się dziś i kiedyś. Zostajemy przeniesieni w czasy gdy żył Szekspir. Poznajemy różne osobistości, a przede wszystkim taki zabieg pozwala nam poznać bardziej historię Toma. Wydarzenia następują po sobie, nic nie jest wyrwane z kontekstu.



Okładka jest przepiękna. Klepsydra symbolizująca upływ czasu. Samotny mężczyzna i róża. To piękne przesłanie co znajdziemy w książce, więc myślę, że jest idealna <3

Tekst jest dobrze rozmieszczony, z odpowiedniej wielkości czcionką, bez błędów. To ogromny plus dla mnie.



Książka ta, to coś innego, lekkiego i przyjemnego. To sama prawda jak wiele chcemy zrobić, a co możemy pozostając pod panowaniem jakiegoś człowieka. Tom pragnął odnaleźć córkę, ale mydlony obietnicami, ciągłymi obowiązkami nie zdawał sobie sprawy jak rozwiązanie jest blisko. Widzimy jak na dłoni tę miłość ojca do córki, widzimy jak z dnia na dzień mężczyzna staje się wrakiem człowieka, cieniem samego siebie. Wspomnienia przytłaczają go, sprawiają, że długowieczność jest koszmarem, a nie błogosławieństwem. Jednak ma swój cel, swój priorytet, bez którego nie ruszy się z tego życia.

To piękna i wzruszająca książka o miłości, tak a i owszem miłości. Ale takiej rodzicielskiej, czystej i bezwarunkowej. Jasne znajdziemy tutaj nutkę romansu z ponętną francuską, ale to też ma swoje dobre strony.

Powieść ta może być idealna dla każdego, kto choć na chwilę chce oderwać się od swojego życia i zagłębić w długowieczność. Jeśli ktoś narzeka na brak czasu i chęć życia wiecznie to sięgnijcie, bo Tom Wam powie jak jest na prawdę :D

Polecam ją każdemu, bo jest tego warta :)

Uwielbiam książki z wątkiem czasowym. Wiecie bohater wyglądający młodo, a liczący sobie setki lat. Tak, to zdecydowanie coś co zapoczątkowało moją manię zbieractwa książek. Ale czy i ta okazała się być dobra?



Tom jak na dobrego opowiadacza swojej historii przystało jest dokładny, nie szczędzi szczegółów i zaprasza nas do swojego niecodziennego świata. Ten wyglądający...