"Kiedyś myślałam, że bogowie są przeciwieństwem śmierci, ale teraz widzę, że są bardziej pogrążeni w śmierci niż ktokolwiek inny, bo są niezmienni i nie mogą utrzymać niczego w rękach."

Kirke była mi kompletnie nieznaną boginią - bo dopuki nie przeczytałam "Percy Jacksona" uważałam się za kompletną antyfankę wszelkiej mitologii. Riordan mitologię ubarwił, sprawił, że była w prześmiewczy sposób bardziej przystępna. Z kolei Miller wybrała postać w mitologii często zapomnianą i pomijaną i za to miała ogromny plus, jednak oczekiwałam porywającej historii a nie przydługiego opowiadania, z mało atrakcyjnymi postaciami w roli głównej. Kirke owszem jest złożoną boginią, której los wielokrotnie pokazał, jak bardzo może być niesprawiedliwy, jednak sposób w jaki autorka przedstawiła realia jej życia, był momentami nudny. Czekałam na jakieś "wow", na jakiś przełom, gdzie któraś z postaci zawładnie powieścią i pokaże coś więcej, że autorka pisząc tę książkę chcę coś udowodnić, chociażby przedstawić swoją interpretację mitologii i życia niechcianej córki Heliosa, ale nie znalazłam tutaj nic wyróżniałoby tę książkę ponad inne z tego gatunku. Szkoda, bo wiązałam z nią bardzo duże nadzieje, zwłaszcza po tak wysokich ocenach, ale się nie udało. "Kirke" jest dobrą książką z przeciętną bohaterką, której zakończenie było najbardziej udanym elementem z całości. Czy polecam "Kirke"? Można przeczytać, ale ja do niej więcej nie wrócę, nawet w myślach.

"Kiedyś myślałam, że bogowie są przeciwieństwem śmierci, ale teraz widzę, że są bardziej pogrążeni w śmierci niż ktokolwiek inny, bo są niezmienni i nie mogą utrzymać niczego w rękach."

Kirke była mi kompletnie nieznaną boginią - bo dopuki nie przeczytałam "Percy Jacksona" uważałam się za kompletną antyfankę wszelkiej mitologii. Riordan mitologię ubarwił, sprawił, że była...