“Z okrutną determinacją odwlekałam tę chwilę, bo ja też, jak wszyscy, odziedziczyłam strach i jemu poświęciłam znaczną część życia.”

Pewnego dnia, niespodziewane przybywa Panna Młoda. Rodzina, która początkowo wydaje się zaskoczona tym faktem, bardzo szybko przechodzi do „normalnego” trybu swojego życia, nie pozwalając zakłócić im standardowego schematu dni. Ta „normalność” jest przedstawiona w bardzo przerysowany i komiczny sposób. W oczekiwaniu na Syna (narzeczonego Panny Młodej) odkrywamy fragmentaryczność poszczególnych postaci, ich obawy, przeszłość, cielesność czy sam sens życia. Każda postać odgrywa charakterystyczną rolę, stanowiąc prawdziwe indywiduum.

Aleksandro Baricco z każdą powieścią coraz bardziej zaskakuje czytelnika samą konstrukcją powieści. Choć jak zwykle jest to dość krótka forma, to technicznie stanowi wyzwanie dla czytelnika. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że sam autor (narrator) doskonale zdaje sobie z tego sprawę i w pewnym momencie wprost mówi o tym czytelnikowi, tak jakby poczuł się zobowiązany nas za to przeprosić. Czuć w powieści, że autor trochę się bawi, trochę eksperymentuje, z pewnością jest to wymagająca uwagi lektura, która nie wszystkim przypadnie do gustu.

“Z okrutną determinacją odwlekałam tę chwilę, bo ja też, jak wszyscy, odziedziczyłam strach i jemu poświęciłam znaczną część życia.”

Pewnego dnia, niespodziewane przybywa Panna Młoda. Rodzina, która początkowo wydaje się zaskoczona tym faktem, bardzo szybko przechodzi do „normalnego” trybu swojego życia, nie pozwalając zakłócić im standardowego schematu dni. Ta...

Skoro, jak mozna przeczytac w komentarzach, ta powiesc to zart to calkiem dobrze sie zlozylo, ze prawdziwie ubawilam sie czytajac te ksiazke. Nie bede polecala bo fani pewnie siegna a nie-fani i tak nie beda zainteresowani wlaczeniem sie do gry. Ja jestem zachwycona. Weszlam w swiat blyskawicznie i podazalam za Alessandro, bawiac sie pysznie. Czasem przyjemnie jest poczytac cos, co odpreza i nie wciska żadnych wielkich moralow... Uwielbiam styl Alessandro i jego nieoczywisty sposob prowadzenia narracji.

Skoro, jak mozna przeczytac w komentarzach, ta powiesc to zart to calkiem dobrze sie zlozylo, ze prawdziwie ubawilam sie czytajac te ksiazke. Nie bede polecala bo fani pewnie siegna a nie-fani i tak nie beda zainteresowani wlaczeniem sie do gry. Ja jestem zachwycona. Weszlam w swiat blyskawicznie i podazalam za Alessandro, bawiac sie pysznie. Czasem przyjemnie jest poczytac...

Widocznie nie dane jest czytelnikowi zachwycać się wszystkimi utworami ulubionych pisarzy. Po rewelacyjnych Novecento i Jedwab oraz uroczych miniaturach Trzy razy o świcie tym razem poddałam się po 80 stronach Jedna z recenzentek napisała, że to powieść- żart i że autor zapewne świetnie się bawił ze względu na stylistyczne gry. Niestety ja nie. Chyba zmęczyło mnie czekanie na jakiś sens, wątek, tajemnicę, wizję czy pogłębioną obserwację. ale talent autora nadal widoczny

Widocznie nie dane jest czytelnikowi zachwycać się wszystkimi utworami ulubionych pisarzy. Po rewelacyjnych Novecento i Jedwab oraz uroczych miniaturach Trzy razy o świcie tym razem poddałam się po 80 stronach Jedna z recenzentek napisała, że to powieść- żart i że autor zapewne świetnie się bawił ze względu na stylistyczne gry. Niestety ja nie. Chyba zmęczyło mnie...

Surrealistyczna. Nieoczywista. Baricco to prawdziwy mistrz. Bawi się słowem, literaturą, kreowanym światem i postaciami. Wchodzi na zupełnie inne poziomy - świadomości, podświadomości? Czytelnik przepada w tym świecie i myślę, że każdy odnajdzie w nim co innego - swoje światy, myśli, pragnienia, lęki. Obcowanie z tą książką to jakby chwilowe odkrycie zasłony, dotarcie do głębszej warstwy świata. Czego innego w każdym z nas świat Baricco dotknie. Co prawda 'Jedwab' podobał mi się bardziej, ale 'Panna młoda' to wciąż doskonała uczta literacka w świecie opanowanym przez medialny bełkot. Ma głębię. Polecam dla chwilowego oderwania się od szarej rzeczywistości.

Surrealistyczna. Nieoczywista. Baricco to prawdziwy mistrz. Bawi się słowem, literaturą, kreowanym światem i postaciami. Wchodzi na zupełnie inne poziomy - świadomości, podświadomości? Czytelnik przepada w tym świecie i myślę, że każdy odnajdzie w nim co innego - swoje światy, myśli, pragnienia, lęki. Obcowanie z tą książką to jakby chwilowe odkrycie zasłony, dotarcie do...

Zdziwienie - to pierwsze wrażenie.
To powieść zabawa. To powieść wytrącająca z równowagi, ale w taki sposób zabawowy właśnie, a nie denerwowania czytelnika. Ten po pierwszych stronach zdecyduje, czy chce pójść dalej w tę grę, gdzie logika i tradycyjne formy konstruowania opowieści go interesują czy to nie jego "bajka".
Mnie zainteresowała gra ze autora, który co raz pokazywała się w powieści jako ona sam, albo jako któryś z bohaterów - najczęściej jako Panna Młoda.
Dla mnie to jednak zabawa. Dobrze pomyślana i zrealizowana.

Zdziwienie - to pierwsze wrażenie.
To powieść zabawa. To powieść wytrącająca z równowagi, ale w taki sposób zabawowy właśnie, a nie denerwowania czytelnika. Ten po pierwszych stronach zdecyduje, czy chce pójść dalej w tę grę, gdzie logika i tradycyjne formy konstruowania opowieści go interesują czy to nie jego "bajka".
Mnie zainteresowała gra ze autora, który co raz...

Ta powieść to żart. Autor pisząc ją niewątpliwie świetnie się bawił, to widać. Co i rusz przeskakując z konwencji powieściowej w teatralną, zmieniając w pół zdania narratora zmusza czytelnika do uważnej lektury. Chwilami miałam nawet wrażenie, że oglądam film! Z dość odważnymi scenami erotycznymi!
Nie doszukiwałabym się w książce głębokiego przekazu, drugiego dna. Jednak mało kto potrafiłby napisać coś podobnego, dlatego nie podchodziłabym do lektury ze zbytnią pobłażliwością. Na pewno nie jest to utwór pozbawiony sensu; ani lekki, ani też naiwny.
Jedno jest pewne, Baricco jest wirtuozem słowa i w tym dziele dał popis swojego mistrzostwa. Chapeau bas!

Ta powieść to żart. Autor pisząc ją niewątpliwie świetnie się bawił, to widać. Co i rusz przeskakując z konwencji powieściowej w teatralną, zmieniając w pół zdania narratora zmusza czytelnika do uważnej lektury. Chwilami miałam nawet wrażenie, że oglądam film! Z dość odważnymi scenami erotycznymi!
Nie doszukiwałabym się w książce głębokiego przekazu, drugiego dna. Jednak...

Rodzina: Matka, Ojciec, Córka i Syn podróżujący gdzieś w świecie. A i jeszcze Wuj. Szyk, elegancja, majordomus, przyzwyczajenia, rutyna. Rodzina żyjąca jak na huśtawce, góra dół, dół góra,tylko na dwóch płaszczyznach: radości i strachu.Hedonistyczne podejście do życia w ciągu dnia i bojaźń przed nocą, bo wtedy do rodziny przychodzi zawsze śmierć. Do tego świata, umówionego dnia, wkracza Panna Młoda, i właśnie dzięki niej poznajemy pogmatwane historie każdego z jej członów oraz samej dziewczyny. Zostaje ona niejako wrzucona do paszczy lwa i wprowadzona w świat jeszcze jej nieodkryty, ale niejako już jej znany.Od tego momentu wszyscy czekają na powrót Syna, a to oczekiwanie pozwala na poznawanie Rodziny i samych siebie.
Baricco jak zwykle uwodzi językiem i, co mnie mocno zaskoczyło, uwodzi erotyzmem kapiącym z każdej strony tej powieści, który, mam wrażenie, zaskoczył chyba też samego autora.
„Faktem jest, że jedni piszą książki, a inni je czytają: Bóg jeden wie, kto jest na lepszej pozycji i widzi lepiej.”
„Mężczyźni, powiedziała, gdy się kochają, czasami zamykają oczy i się uśmiechają: tych mężczyzn kochaj. Czasami podnoszą ręce i się poddają: tych też kochaj. Nie kochaj tych, którzy pieprza i płaczą, a wystrzegaj się tych, którzy za pierwszym razem sami się rozbierają-ta przyjemność tobie się należy”.

Rodzina: Matka, Ojciec, Córka i Syn podróżujący gdzieś w świecie. A i jeszcze Wuj. Szyk, elegancja, majordomus, przyzwyczajenia, rutyna. Rodzina żyjąca jak na huśtawce, góra dół, dół góra,tylko na dwóch płaszczyznach: radości i strachu.Hedonistyczne podejście do życia w ciągu dnia i bojaźń przed nocą, bo wtedy do rodziny przychodzi zawsze śmierć. Do tego świata, umówionego...

Książka nieoczywista. Sytuacja Panny Młodej oczekującej z wytęsknieniem na swego wybranka w domu teściów sama w sobie jest dość kuriozalna, nawet gdyby to był "normalny" dom. A niekoniecznie jest... Atmosferą przypomina scenę teatralną, arenę dla scen z sielskiego życia zamożnej rodziny. Tylko czy szczęśliwej? Wszystkie aspekty życia osadzone w uświęconych rytuałach, których wszyscy przestrzegają o dziwo nie pod wpływem jakichś głębszych przekonań czy pod dyktando despotycznego Pana/Pani Domu, ale jakby z organicznym przymusem, wrodzonym choć od dawna obmierzłym. Wszystko wydaje się tu sztuczne, odgrywane by oszukać chyba najbardziej samych siebie.
Wręcz komiczne przesycenie erotyzmem jest może i celowym zabiegiem autora, ale ze wszystkim można przesadzić. Mogłoby też obejść się bez nagłych chwilowych zmian narratora. Ale i tak - WARTO.

Książka nieoczywista. Sytuacja Panny Młodej oczekującej z wytęsknieniem na swego wybranka w domu teściów sama w sobie jest dość kuriozalna, nawet gdyby to był "normalny" dom. A niekoniecznie jest... Atmosferą przypomina scenę teatralną, arenę dla scen z sielskiego życia zamożnej rodziny. Tylko czy szczęśliwej? Wszystkie aspekty życia osadzone w uświęconych rytuałach,...

Ostatecznie jednak nie podzielam zachwytów.
Jeszcze na początku byłam niemal wniebowzięta, myślałam, że znów trafiłam na książkę, która mnie zabierze, w której sie zamieszkuje. Podobał mi sie klimat, tajemniczość i niedopowiedzenia. Urzekła mnie narracja w szczególności w momencie, gdy autor tłumaczył, że nad nią nie panuje, że to bohaterowie nim rządzą. Od razu przypomniała mi sie Mayoral, bo w jednej ze swych książek pisała o bohaterce, która za wszelką cenę próbowała popełnić samobójstwo a ona, autorka ze wszystkich sił starała się temu zapobiec. Bohaterka wygrała.
Rozumiałam bezsilność autorki.
Bardzo ujmuje mnie takie podejście do powieści, bo ja wierze w to, że pisanie jest wchodzeniem w jakąś przestrzeń i opisywanie jej a nie kreowanie. Że pisanie jest kontemplacją, penetrowaniem, patrzeniem. I że to bohaterowie rozdają karty a nie autor.
Kiedy zaczęłam „Pannę młodą”, byłam przekonana, że trafiłam właśnie w taką przestrzeń i że będę w niej uczestniczyć... że będę się dziwić razem z autorem i ekscytowało mnie to. Że nikt nie wie, jak to się potoczy, kim są bohaterowie.
Jednak mniej więcej po jednej trzeciej to uczucie ekscytacji prysło a po połowie mój zachwyt zmienił się w irytację i znużenie. Odniosłam wrażenie że Baricco w którymś momencie postanowił przejąć dowodzenie nad książką i w moim przekonaniu ta pycha (tak to widzę) go zgubiła.
Może nie mam już w sobie tej naiwnej świeżości spojrzenia, może za dużo książek a może nie ta wrażliwość ale dla mnie ta historia była przekreowana przez co stała się ciężkostrawna jak deser, w którym ktoś przesadził z bitą śmietaną.
A szkoda, bo nie jest ani pusta ani głupia. Mogła jednak rzucić na kolana i żal mi, że tych obietnic nie spełniła.

Ostatecznie jednak nie podzielam zachwytów.
Jeszcze na początku byłam niemal wniebowzięta, myślałam, że znów trafiłam na książkę, która mnie zabierze, w której sie zamieszkuje. Podobał mi sie klimat, tajemniczość i niedopowiedzenia. Urzekła mnie narracja w szczególności w momencie, gdy autor tłumaczył, że nad nią nie panuje, że to bohaterowie nim rządzą. Od razu...

Baricco to podobnie jak Bassani wysmakowany malarz słowem. "Panna młoda" to powieść psychologiczna o odkrywaniu własnej cielesności oraz kontemplacja świata rozgrywająca się na dwóch płaszczyznach - rzeczywistej i surrealistycznej. Włoch urzeka subtelnością słowa oraz skrzętnie budowanymi zdaniami, które układają się w zawiłe psychologiczne pejzaże i aż dudnią od skojarzeń. "Panna młoda" pulsuje subtelnością i uwodzi niewymuszoną głębią. "Podobnie jak króciutki "Jedwab" jak i poetycko-filozoficzny traktat "Ocean morze"; ta powieść już wkrótce zaliczana będzie do ścisłej klasyki europejskiej literatury.

Baricco to podobnie jak Bassani wysmakowany malarz słowem. "Panna młoda" to powieść psychologiczna o odkrywaniu własnej cielesności oraz kontemplacja świata rozgrywająca się na dwóch płaszczyznach - rzeczywistej i surrealistycznej. Włoch urzeka subtelnością słowa oraz skrzętnie budowanymi zdaniami, które układają się w zawiłe psychologiczne pejzaże i aż dudnią od skojarzeń....