Bohater książki - pisarz postanawia nagle zmienić diametralnie swoje życie i przestaje pisać. Po pewnym czasie potrzeba kreatywności sprawia, że wymyśla "pisanie portretów ". Jest to jego własny sposób na odczytywanie ludzi i ich historii. Temat ten jest na pewno oryginalny i potraktowany bardzo sprawnie. Miałam jednak wrażenie, że sam autor tak jak jego bohater znudził się pisaniem i chce wymyślić zupełnie niecodzienną fabułę. Jeżeli ktoś odnajdzie w tym jakieś drugie dno,albo jakąś mądrość to zyska więcej niż ja, bo dla mnie to była tylko zabawa formą i tematyką.

Bohater książki - pisarz postanawia nagle zmienić diametralnie swoje życie i przestaje pisać. Po pewnym czasie potrzeba kreatywności sprawia, że wymyśla "pisanie portretów ". Jest to jego własny sposób na odczytywanie ludzi i ich historii. Temat ten jest na pewno oryginalny i potraktowany bardzo sprawnie. Miałam jednak wrażenie, że sam autor tak jak jego bohater znudził...

Niejeden raz w życiu zamarzyło mi się żeby rzucić wszystko w diabły i uciec gdzieś z dala od ludzi (choć niekoniecznie od cywilizacji, bo jednak brak prądu i toalety daje się we znaki). Bohater książki Alessandro Baricco też ma ciągoty do koniecznej korekty życiowej ścieżki i sporządza listę rzeczy, których nie zamierza już w życiu robić, a że jest pisarzem, który pisanie właśnie porzucić zamierza, to mówimy tu o całkowitym wywróceniu dotychczasowego sposobu funkcjonowania w codzienności. Na kartkach powieści obserwujemy, jak też jego poczynania się realizują i jak to ostatecznie wpływa na niego oraz ludzi, którzy w orbicie tych poczynań mieli szczęście (bądź nieszczęście) się znaleźć.
W tym punkcie rodzi się pytanie czy pisarz może przestać być pisarzem? Łatwo wyobrazić sobie jakikolwiek zawód, który człowiek może porzucić, kiedy zmieniają się jego życiowe pragnienia, ale pisarzom zwykliśmy przypisywać rolę jeśli nie wieszczą, to przynajmniej mistyczną. Pisarz to alchemik, który czaruje słowami, to człowiek o niezwykłej wyobraźni i umiejętnościach, które wymykają się zwykłemu człowiekowi, to ktoś kogo stawia się na piedestałach, o kim dyskutują znawcy i czytelnicy, często to ktoś, kto trafia do podręczników i jest przedmiotem naukowych analiz. Czy można więc porzucić pisanie? "Mr Gwyn" udowadnia, że nie. Bohater jak przysłowiowy stryjek, po prostu zamienia siekierkę na kijek i zamiast pisać książki postanawia wzorem malarzy pisać portrety. Karkołomny pomysł realizuje z wręcz przerażającym perfekcjonizmem i żelazną konsekwencją, przy okazji poznając jedną niezwykłą kobietę, drugą kobietę, która jest drapieżnikiem i kilku innych równie oryginalnych typów.
Pisanie portretów nie polega na studiowaniu życiorysów modeli, ale na bardzo uważnej obserwacji człowieka nagiego (dosłownie),czyli pozbawionego jakiegokolwiek ochronnego pancerza. Taka obserwacja daje Mr Gwynowi pole do wykazania się jako wnikliwy obserwator, ale nie oceniający, raczej czuły i pełen zrozumienia. Coś jak psychoterapeuta, który całkowicie obywa się bez słów, jedynie patrzy.
Eksperyment naszego bohatera udaje się tylko do pewnego stopnia, bowiem trafia na istotę, która nie daje się "obserwować", nie jest biernym obiektem, ona przekracza ustalone granice, by stać się aktywnym uczestnikiem tego dziwnego procesu i oto pisarz z obserwatora staje się kimś również obserwowanym. Oczywiste, że rejteruje z pola bitwy i by nie popaść w totalny wewnętrzny chaos, wraca do tego, co zna najlepiej czyli fikcji, która wykorzystuje napisane przez niego portrety i stanowi bufor bezpieczeństwa dla nadwrażliwego twórcy.
To, co wymyślił Alessandro Baricco w swojej powieści może wydawać się dziwaczne, ale być może kryje się za tym coś więcej. Zapewne każdy czytelnik zinterpretuje to na swój sposób i pewnie to też było zamysłem autora. Dla mnie ta książka jest przypomnieniem, że za każdą fikcyjną postacią w literaturze stoją prawdziwi ludzie, bo bohater literacki najczęściej jest zlepkiem cech i charakterów, z którymi autor zetknął się w realnym życiu. Twórca winien być niezwykle uważnym obserwatorem, wyczulonym na drugiego człowieka, którego powinno się studiować w taki sposób jak czynił to Mr Gwyn. Nasze tajemnice kryją się nie tylko w biograficznych faktach, ale przede wszystkim w gestach, mowie ciała, spojrzeniach, zachowaniach, tym wszystkim co niewerbalne, często prawdziwe oblicze człowieka dostrzega się poza tym, co on sam mówi o sobie, bo w słowach zbyt często kłamiemy.
Bardzo piękna książka, która przypomniała mi o tych pisarzach, którzy znajdowali pisarskie spełnienie właśnie w studiowaniu człowieka, w wiwisekcji dokonywanej na ludzkich charakterach i duszach. Henry James, Tomasz Mann, Thomas Hardy, Lew Tołstoj, Fiodor Dostojewski, wreszcie Charles Dickens czy wybitny Wiesław Myśliwski, chyba czas ponownie zajrzeć na stonice waszych powieści, gdzie nie akcja jest ważna, w centrum stoi człowiek i jego zmagania z samym sobą i światem. Polecam wam "Mr Gwyna", jest to bardzo dobra powieść.

Na koniec muszę podziękować grendelowi (https://lubimyczytac.pl/profil/2185771/grendel),dzięki którego opiniom odkryłam tego autora. Zajrzyjcie do niego, warto.

Niejeden raz w życiu zamarzyło mi się żeby rzucić wszystko w diabły i uciec gdzieś z dala od ludzi (choć niekoniecznie od cywilizacji, bo jednak brak prądu i toalety daje się we znaki). Bohater książki Alessandro Baricco też ma ciągoty do koniecznej korekty życiowej ścieżki i sporządza listę rzeczy, których nie zamierza już w życiu robić, a że jest pisarzem, który pisanie...

No i dzieki lubimyczytac natchnieta jedna opinia, moze czytacz tej opinii sie domysli, ze to dzieki niemu trafilam do swiata Jaspera i juz zostalam, sprobowalam. Poczatkowo bylam zaintrygowana bardzo, pozniej czulam lekka hmmmm, irytacje? czy cos innego, na szczescie moglam czytac juz ciagiem (ukradlam chwile z czasoprzestrzni) i bylo tylko coraz lepiej. Tak, ze w 2/3, wiedzialam, ze musze przeczytac przynajmniej jeszcze jedna ksiazke tego autora a najlepiej dwie. Pyszna byla to lektura i zaskakujaca w ogromnie przyjemny sposob. Chce wiecej!

No i dzieki lubimyczytac natchnieta jedna opinia, moze czytacz tej opinii sie domysli, ze to dzieki niemu trafilam do swiata Jaspera i juz zostalam, sprobowalam. Poczatkowo bylam zaintrygowana bardzo, pozniej czulam lekka hmmmm, irytacje? czy cos innego, na szczescie moglam czytac juz ciagiem (ukradlam chwile z czasoprzestrzni) i bylo tylko coraz lepiej. Tak, ze w 2/3,...

Nie pierwszy raz jestem oczarowana przez Baricco. I nie potrzeba do tego grubego tomu prozy. Z wypiekami na twarzy wyobrażałam sobie tworzenie portretu słowami i wiele dałąbym, żeby móc takowy przeczytać - nie mowiąc już o możliwości bycia jedną z opisywanych osób. Czy miałabym odwagę? Nie wiem. Zauroczenie pozostaje.

Nie pierwszy raz jestem oczarowana przez Baricco. I nie potrzeba do tego grubego tomu prozy. Z wypiekami na twarzy wyobrażałam sobie tworzenie portretu słowami i wiele dałąbym, żeby móc takowy przeczytać - nie mowiąc już o możliwości bycia jedną z opisywanych osób. Czy miałabym odwagę? Nie wiem. Zauroczenie pozostaje.

Już nawet nie pamiętam skąd mam tę książkę. Przeglądałem ostatnio czytnik w poszukiwaniu czegoś do przeczytania i trafiłem na „Mr. Gwyn” Alessandro Baricco. Autor był dla mnie wielką niewiadomą, nigdy nie czytałem nic jego autorstwa, stwierdziłem zatem, że może warto wreszcie autora poznać.

Niby banalna historia – znudzony pisarz stwierdza, że przestaje pisać. Spotyka się ze spodziewaną reakcją – zdziwienie, wzburzenie, sugestie iż to tylko zagranie pod publikę przed następną powieścią. On jednak szuka czegoś nowego w życiu, chce się zająć czymś innym, czymś co znowu go pochłonie, czemu odda się cały, z zapałem, którego mu zabrakło, coś w czym się będzie mógł w pełni zrealizować. Postanawia po miesiącach poszukiwań tworzyć portrety ludzi. I to nie takie zwykłe, planuje je bowiem pisać. Jak wspomniałem – niby banalna historia, kolejny wypalony artysta szuka natchnienia. Przed banałem jednak chroni tę opowieść styl autora, który wyłamuje się schematom, nie jest do końca oczywisty, intryguje, wciąga, budzi w czytelników wiele domysłów.

Krótka książka, czyta się szybko ale zostaje w pamięci. To bardzo oszczędna proza, subtelna, minimalistyczna, wiele się tam dzieje między słowami. Do tego Baricco stworzył bardzo sugestywny klimat – dzięki jego opisom miałem wrażenie, że byłem w tej niecodziennej pracowni Jaspera Gwyna, że słyszę ten podkład muzyczny stworzony na jego potrzeby, że obserwuję razem z bohaterami gasnące żarówki. I – co chyba najistotniejsze – że odczuwam to napięcie jakie odczuwają bohaterowie.

Wspaniałe pierwsze spotkanie z twórczością Baricco, nad wyraz udane i na pewno nie ostatnie. Polecam serdecznie.

Już nawet nie pamiętam skąd mam tę książkę. Przeglądałem ostatnio czytnik w poszukiwaniu czegoś do przeczytania i trafiłem na „Mr. Gwyn” Alessandro Baricco. Autor był dla mnie wielką niewiadomą, nigdy nie czytałem nic jego autorstwa, stwierdziłem zatem, że może warto wreszcie autora poznać.

Niby banalna historia – znudzony pisarz stwierdza, że przestaje pisać. Spotyka się...

Drugie podejście do Baricco i znowu pudło, życie pana Gwyna, który porzucił pisarstwo i snuje się po Londynie, jest po prostu nudne i nudno opisane; może coś jest w tym pisarzu, ale ja nic nie widzę.

Drugie podejście do Baricco i znowu pudło, życie pana Gwyna, który porzucił pisarstwo i snuje się po Londynie, jest po prostu nudne i nudno opisane; może coś jest w tym pisarzu, ale ja nic nie widzę.

Wspaniała powieść, czytanie jej można porównać do delektowania się pysznym deserem

Wspaniała powieść, czytanie jej można porównać do delektowania się pysznym deserem

Książka przecudnej urody. Bardzo smacznie się czyta. Gorąco polecam.

Książka przecudnej urody. Bardzo smacznie się czyta. Gorąco polecam.

pokochałam całym serduszkiem każde wydarzenie w tej książce, każdego bohatera, język jakim historia została mi opowiedziana.

pokochałam całym serduszkiem każde wydarzenie w tej książce, każdego bohatera, język jakim historia została mi opowiedziana.

,,(...) nie jesteśmy postaciami, jesteśmy historiami. (...) jesteśmy wieloma rzeczami i wszystkim naraz."
O sztuce, o szaleństwie, o tożsamości - Baricco niezawodny i piękny, jak zawsze.

,,(...) nie jesteśmy postaciami, jesteśmy historiami. (...) jesteśmy wieloma rzeczami i wszystkim naraz."
O sztuce, o szaleństwie, o tożsamości - Baricco niezawodny i piękny, jak zawsze.