Pomysł przewodni bardzo ciekawy. Książkę czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, lubię taką formę krótkich rozdziałów. Proza też się broni, są "momenty", bywa poetycko, melancholijnie, jest też duże pole do interpretacji treści. Jedyny problem mam z tym, iż wyczuwa się, jakby autor trochę na siłę chciał przekonać nas, że Mr Gwyn to książka niezwykle piękna, ten opisywany pietyzm rzemiosła, dziwactw i zwyczajów bohaterów (przede wszystkim głównego bohatera) balansuje na granicy pretensjonalności. To pozycja dobra, ciekawa i przepełniona arsenałem arcydzielnych zagrań znanych z literatury pięknej, sama w sobie arcydziełem jednak nie jest.

Pomysł przewodni bardzo ciekawy. Książkę czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, lubię taką formę krótkich rozdziałów. Proza też się broni, są "momenty", bywa poetycko, melancholijnie, jest też duże pole do interpretacji treści. Jedyny problem mam z tym, iż wyczuwa się, jakby autor trochę na siłę chciał przekonać nas, że Mr Gwyn to książka niezwykle piękna, ten opisywany...

Wie pan, wcześniej czy później każdemu się zdarza, że coś napisze - oznajmia tytułowemu bohaterowi jego przyszły wydawca.
Baricco z lubością i „angielską flegmą” podmienia greckie muzy w artystycznym pędzie, ale prawdą jest, że poszukiwania często kończą się powrotem do punktu wyjścia.
Bliźniaczy pomysł (choć z zupełnie innym rozwinięciem) z poetami niepiszącymi można odnaleźć też u Szostaka w „Dumanowskim”. Czy jest to jakaś metoda radzenia sobie z kryzysem twórczym, czy raczej narracyjny eksperyment skrywający w treści drugie dno? Ciągle nie jestem pewien, lecz drugiego dna nie wypatrzyłem.
Czyta się to szybko, z ciekawością nawet, choć tak raczej bezrefleksyjnie. Podobnie jak „Dumanowskiego”. Niestety.
No dobrze, plus jeszcze za rzemieślnika od żarówek i Katarzyny Medycejskiej, bo to ładne było.

Wie pan, wcześniej czy później każdemu się zdarza, że coś napisze - oznajmia tytułowemu bohaterowi jego przyszły wydawca.
Baricco z lubością i „angielską flegmą” podmienia greckie muzy w artystycznym pędzie, ale prawdą jest, że poszukiwania często kończą się powrotem do punktu wyjścia.
Bliźniaczy pomysł (choć z zupełnie innym rozwinięciem) z poetami niepiszącymi można...

,,(...) nie jesteśmy postaciami, jesteśmy historiami. (...) jesteśmy wieloma rzeczami i wszystkim naraz."
O sztuce, o szaleństwie, o tożsamości - Baricco niezawodny i piękny, jak zawsze.

,,(...) nie jesteśmy postaciami, jesteśmy historiami. (...) jesteśmy wieloma rzeczami i wszystkim naraz."
O sztuce, o szaleństwie, o tożsamości - Baricco niezawodny i piękny, jak zawsze.

Bohater książki - pisarz postanawia nagle zmienić diametralnie swoje życie i przestaje pisać. Po pewnym czasie potrzeba kreatywności sprawia, że wymyśla "pisanie portretów ". Jest to jego własny sposób na odczytywanie ludzi i ich historii. Temat ten jest na pewno oryginalny i potraktowany bardzo sprawnie. Miałam jednak wrażenie, że sam autor tak jak jego bohater znudził się pisaniem i chce wymyślić zupełnie niecodzienną fabułę. Jeżeli ktoś odnajdzie w tym jakieś drugie dno,albo jakąś mądrość to zyska więcej niż ja, bo dla mnie to była tylko zabawa formą i tematyką.

Bohater książki - pisarz postanawia nagle zmienić diametralnie swoje życie i przestaje pisać. Po pewnym czasie potrzeba kreatywności sprawia, że wymyśla "pisanie portretów ". Jest to jego własny sposób na odczytywanie ludzi i ich historii. Temat ten jest na pewno oryginalny i potraktowany bardzo sprawnie. Miałam jednak wrażenie, że sam autor tak jak jego bohater znudził...

Drugie podejście do Baricco i znowu pudło, życie pana Gwyna, który porzucił pisarstwo i snuje się po Londynie, jest po prostu nudne i nudno opisane; może coś jest w tym pisarzu, ale ja nic nie widzę.

Drugie podejście do Baricco i znowu pudło, życie pana Gwyna, który porzucił pisarstwo i snuje się po Londynie, jest po prostu nudne i nudno opisane; może coś jest w tym pisarzu, ale ja nic nie widzę.

pokochałam całym serduszkiem każde wydarzenie w tej książce, każdego bohatera, język jakim historia została mi opowiedziana.

pokochałam całym serduszkiem każde wydarzenie w tej książce, każdego bohatera, język jakim historia została mi opowiedziana.

Książka przecudnej urody. Bardzo smacznie się czyta. Gorąco polecam.

Książka przecudnej urody. Bardzo smacznie się czyta. Gorąco polecam.

Wspaniała powieść, czytanie jej można porównać do delektowania się pysznym deserem

Wspaniała powieść, czytanie jej można porównać do delektowania się pysznym deserem

Niejeden raz w życiu zamarzyło mi się żeby rzucić wszystko w diabły i uciec gdzieś z dala od ludzi (choć niekoniecznie od cywilizacji, bo jednak brak prądu i toalety daje się we znaki). Bohater książki Alessandro Baricco też ma ciągoty do koniecznej korekty życiowej ścieżki i sporządza listę rzeczy, których nie zamierza już w życiu robić, a że jest pisarzem, który pisanie właśnie porzucić zamierza, to mówimy tu o całkowitym wywróceniu dotychczasowego sposobu funkcjonowania w codzienności. Na kartkach powieści obserwujemy, jak też jego poczynania się realizują i jak to ostatecznie wpływa na niego oraz ludzi, którzy w orbicie tych poczynań mieli szczęście (bądź nieszczęście) się znaleźć.
W tym punkcie rodzi się pytanie czy pisarz może przestać być pisarzem? Łatwo wyobrazić sobie jakikolwiek zawód, który człowiek może porzucić, kiedy zmieniają się jego życiowe pragnienia, ale pisarzom zwykliśmy przypisywać rolę jeśli nie wieszczą, to przynajmniej mistyczną. Pisarz to alchemik, który czaruje słowami, to człowiek o niezwykłej wyobraźni i umiejętnościach, które wymykają się zwykłemu człowiekowi, to ktoś kogo stawia się na piedestałach, o kim dyskutują znawcy i czytelnicy, często to ktoś, kto trafia do podręczników i jest przedmiotem naukowych analiz. Czy można więc porzucić pisanie? "Mr Gwyn" udowadnia, że nie. Bohater jak przysłowiowy stryjek, po prostu zamienia siekierkę na kijek i zamiast pisać książki postanawia wzorem malarzy pisać portrety. Karkołomny pomysł realizuje z wręcz przerażającym perfekcjonizmem i żelazną konsekwencją, przy okazji poznając jedną niezwykłą kobietę, drugą kobietę, która jest drapieżnikiem i kilku innych równie oryginalnych typów.
Pisanie portretów nie polega na studiowaniu życiorysów modeli, ale na bardzo uważnej obserwacji człowieka nagiego (dosłownie),czyli pozbawionego jakiegokolwiek ochronnego pancerza. Taka obserwacja daje Mr Gwynowi pole do wykazania się jako wnikliwy obserwator, ale nie oceniający, raczej czuły i pełen zrozumienia. Coś jak psychoterapeuta, który całkowicie obywa się bez słów, jedynie patrzy.
Eksperyment naszego bohatera udaje się tylko do pewnego stopnia, bowiem trafia na istotę, która nie daje się "obserwować", nie jest biernym obiektem, ona przekracza ustalone granice, by stać się aktywnym uczestnikiem tego dziwnego procesu i oto pisarz z obserwatora staje się kimś również obserwowanym. Oczywiste, że rejteruje z pola bitwy i by nie popaść w totalny wewnętrzny chaos, wraca do tego, co zna najlepiej czyli fikcji, która wykorzystuje napisane przez niego portrety i stanowi bufor bezpieczeństwa dla nadwrażliwego twórcy.
To, co wymyślił Alessandro Baricco w swojej powieści może wydawać się dziwaczne, ale być może kryje się za tym coś więcej. Zapewne każdy czytelnik zinterpretuje to na swój sposób i pewnie to też było zamysłem autora. Dla mnie ta książka jest przypomnieniem, że za każdą fikcyjną postacią w literaturze stoją prawdziwi ludzie, bo bohater literacki najczęściej jest zlepkiem cech i charakterów, z którymi autor zetknął się w realnym życiu. Twórca winien być niezwykle uważnym obserwatorem, wyczulonym na drugiego człowieka, którego powinno się studiować w taki sposób jak czynił to Mr Gwyn. Nasze tajemnice kryją się nie tylko w biograficznych faktach, ale przede wszystkim w gestach, mowie ciała, spojrzeniach, zachowaniach, tym wszystkim co niewerbalne, często prawdziwe oblicze człowieka dostrzega się poza tym, co on sam mówi o sobie, bo w słowach zbyt często kłamiemy.
Bardzo piękna książka, która przypomniała mi o tych pisarzach, którzy znajdowali pisarskie spełnienie właśnie w studiowaniu człowieka, w wiwisekcji dokonywanej na ludzkich charakterach i duszach. Henry James, Tomasz Mann, Thomas Hardy, Lew Tołstoj, Fiodor Dostojewski, wreszcie Charles Dickens czy wybitny Wiesław Myśliwski, chyba czas ponownie zajrzeć na stonice waszych powieści, gdzie nie akcja jest ważna, w centrum stoi człowiek i jego zmagania z samym sobą i światem. Polecam wam "Mr Gwyna", jest to bardzo dobra powieść.

Na koniec muszę podziękować grendelowi (https://lubimyczytac.pl/profil/2185771/grendel),dzięki którego opiniom odkryłam tego autora. Zajrzyjcie do niego, warto.

Niejeden raz w życiu zamarzyło mi się żeby rzucić wszystko w diabły i uciec gdzieś z dala od ludzi (choć niekoniecznie od cywilizacji, bo jednak brak prądu i toalety daje się we znaki). Bohater książki Alessandro Baricco też ma ciągoty do koniecznej korekty życiowej ścieżki i sporządza listę rzeczy, których nie zamierza już w życiu robić, a że jest pisarzem, który pisanie...

No i dzieki lubimyczytac natchnieta jedna opinia, moze czytacz tej opinii sie domysli, ze to dzieki niemu trafilam do swiata Jaspera i juz zostalam, sprobowalam. Poczatkowo bylam zaintrygowana bardzo, pozniej czulam lekka hmmmm, irytacje? czy cos innego, na szczescie moglam czytac juz ciagiem (ukradlam chwile z czasoprzestrzni) i bylo tylko coraz lepiej. Tak, ze w 2/3, wiedzialam, ze musze przeczytac przynajmniej jeszcze jedna ksiazke tego autora a najlepiej dwie. Pyszna byla to lektura i zaskakujaca w ogromnie przyjemny sposob. Chce wiecej!

No i dzieki lubimyczytac natchnieta jedna opinia, moze czytacz tej opinii sie domysli, ze to dzieki niemu trafilam do swiata Jaspera i juz zostalam, sprobowalam. Poczatkowo bylam zaintrygowana bardzo, pozniej czulam lekka hmmmm, irytacje? czy cos innego, na szczescie moglam czytac juz ciagiem (ukradlam chwile z czasoprzestrzni) i bylo tylko coraz lepiej. Tak, ze w 2/3,...