Powieści obyczajowe, których główne wątki opierają się na prawdziwym życiu, szybko zyskują nowych czytelników. Z bohaterkami powieści Anny Karpińskiej utożsami się wiele kobiet. Jestem tego pewna. Dwugłosowa narracja pozwala nam spojrzeć na problemy indywidualne oraz łączące ich sprawy z dwóch płaszczyzn. I albo się je polubi od samego początku, albo po prostu nie. O czym to opowieść? O miłości. Ale nie w klimacie tkliwego romansu. To powieść o miłości, która ma wiele twarzy, wiele emocji, odczuć. Takiej, która pozwala się pokochać od pierwszego spojrzenia i takiej, którą można znienawidzić mimo upływu lat i łączących ją pewnych elementów układanki. Życie jak widać, pisze różne scenariusze. Odwołuje się do naszego sumienia, posługuje pustymi frazesami, zakłada maski, ale też pulsuje prawdziwością rytmu przepływającej w żyłach krwi.

Basia i Anna. Bohaterki, które wywołują mnóstwo skrajnych emocji. Basia jest mężatką, wspólnie z mężem wychowującą synka. Marek jednak często wyjeżdża na misje do Afganistanu. Oprócz aktualnego życia, poznajemy je od strony skomplikowanych relacji z bliższą rodziną. Basia skromna i niezwykle wrażliwa. Relacje z rodzicami nie należą do najlepszych. Apodyktyczny względem rodziny ojciec i matka ulegająca jego presji. Tylko ciocia Dzidzia okazała Basi serce i teraz kobieta ma okazję jej się zrewanżować. Mąż, który zamiast wspierać ucieka na misje.

Postać Ani wywołała we mnie chyba najwięcej emocji. Najbardziej niezdecydowana i rozchwiana. Po latach zauważa nałogowy pedantyzm męża i jej uległość wobec deprecjonujących ją zachowań w jego oczach. Zresztą, jak się z czasem okaże, Tomasz ma wiele twarzy. Postać Ani daje wyraźny sygnał, że zazwyczaj szuka się poza utartymi schematami i domem tego, czego nam najbardziej brakuje. Jednak, czy właśnie zachłanny charakter Tomasza jest dobrym wytłumaczeniem zachowania Anny? Czy to ją tłumaczy ze swoich decyzji?

„Nie zabijaj tej miłości” to przede wszystkim powieść o trudnych i skomplikowanych relacjach, to książka o wszelkich odcieniach miłości, o głębi uczuć, ale też o odkrywaniu samego siebie. To powieść, w której bohaterowie odnajdują prawdziwość afektów, zrzucają przytłaczające balastem maski. To powieść niezwykle refleksyjna, wyrazista, z zaskakującym zakończeniem. Powieść, w której piętrzą się pytania, która obejmuje sentymentalne afekty i na pewno nie pozwoli długo o sobie zapomnieć. W postaciach głównych bohaterek zaś wiele kobiet odnajdzie cząstkę siebie, bądź swojego świata. Anna Karpińska nie oszczędza ni swoich głównych bohaterek, ani nas – czytelników. Sinusoida emocji spływa na nas z każdym rozdziałem. Szczerze polecam!


http://nietypowerecenzje.blogspot.com/2018/08/nie-zabijaj-tej-miosci-anna-karpinska.html

Powieści obyczajowe, których główne wątki opierają się na prawdziwym życiu, szybko zyskują nowych czytelników. Z bohaterkami powieści Anny Karpińskiej utożsami się wiele kobiet. Jestem tego pewna. Dwugłosowa narracja pozwala nam spojrzeć na problemy indywidualne oraz łączące ich sprawy z dwóch płaszczyzn. I albo się je polubi od samego początku, albo po prostu nie. O czym...