Pojebane to jest *wybaczcie za zwrot, ale rzeczywiście i w istocie tak jest. Przemierzając treść, ważną i nieważną, udajemy się szlakiem pogrążającej nas beznadziei w otchłań czarną jak rozpacz i spalającą jak słońce. Jednak zachowujemy spokój, bo nic nie może złego się przytrafić, a wszystko jest snem, gównem, które nie śmierdzi i ciałem, którego stęchlizna się nie ima. Wszystko, co złe nie istnieje, lecz tylko zwraca naszą uwagę, by z rozkoszą wysłać nam pocałunek zwątpienia.

Tak, ta książka absolutnie pozbawia złudzeń, jest przewrotna i bezceremonialna w swym wyrazie. Całkowicie ma za nic rozsądek i mądrość, i nie można jej brać na poważnie, choć wcale nie jest dalka od mądrości i prawdzie o życiu. Paradoksami usłane są akapity, zdania, myśli, niekończy się horyzont odkryć na przekór. Ta książka jest wybrykiem natury, kozłem o dwóch głowach i źródłem które pali jak ognień, jest wyzyskiem, bo chce kupić nas bezsensownymi frazesami, a zarazem prosić byśmy odzyskali wzrok, ba, wzrok nie tylko, egzystencjalny wstrząs chce nam zafundować, by nic już nie było takie same, a prawda życia stanęła przed nami jak kobieta naga.

A Cioran pisał to mając zaledwie 22 lata. Książkę można pokochać albo znienawidzić. Albo można mieć te dwa uczucia w sobie naraz i żyć w pozie wewnętrznego rozłamu, piekącej dysharmonii lub męczącego do śmierci konfliktu.

Pojebane to jest *wybaczcie za zwrot, ale rzeczywiście i w istocie tak jest. Przemierzając treść, ważną i nieważną, udajemy się szlakiem pogrążającej nas beznadziei w otchłań czarną jak rozpacz i spalającą jak słońce. Jednak zachowujemy spokój, bo nic nie może złego się przytrafić, a wszystko jest snem, gównem, które nie śmierdzi i ciałem, którego stęchlizna się nie ima....