Bardzo udany powrót do dzieciństwa.

Nie kończącą się historię dobrze wspominałam, i gdy znalazłam ją porzuconą u babci, postanowiłam zabrać ją z powrotem.

Autor miał genialny pomysł z książką piszącą się, będąc czytaną, w historię zgrabnie wplótł głębsze przesłanie.
Pierwsza część jest właśnie bardziej zaskakująca i niesamowita, druga ma więcej morału. W dzieciństwie ciężko mi szło czytanie przydługich opisów Perelinu czy Pustyni Barw, i tej części prawie wcale nie pamiętałam.

Historia ma jedak, moim zdaniem, kilka mankamentów. Pierwszym z nich jest - kto nie czytał, a planuje, proszę pominąć ten akapit - przyjaźń Atreju i Bastiana. Była zbyt nagła. Owszem, Bastian podziwiał Atreju, i przypuszczalnie z wzajemnością, ale wyglądało to na przyjaźń od pierwszego wejrzenia. A później kłócili się co rozdział.

I tu wychodzi właściwie jedyna konkretna wada tej książki, będąca też przyczyną powyższej - jest za krótka! Nie mam na myśli dalszego ciągu, koniec był satysfakcjonujący, ale odarcia jej z tak wielu szczegółów nie grających pierwszych skrzypiec w głównym wątku.
Jakaś przygoda, która byłaby podstawą tej przyjaźni. Nawet Wielkie Poszukiwanie - Atreju jechał przez Fantazjanę tygodniami, i nie działo się nic? Bitwa o Wieżę z Kości Słoniowej okrojona do minimum. Czemu?

Język autora wyjątkowo przypadł mi do gustu - barwny, opowieściowy, ale nie przesadnie skomplikowany.

Kusi mnie trochę żeby oprawić sobie Nie kończącą się historię w miedziany materiał i wytłoczyć splecione węże na okładce. Nie rozumiem, dlaczego nie ma jeszcze takiego wydania. Byłoby epickie.

Bardzo udany powrót do dzieciństwa.

Nie kończącą się historię dobrze wspominałam, i gdy znalazłam ją porzuconą u babci, postanowiłam zabrać ją z powrotem.

Autor miał genialny pomysł z książką piszącą się, będąc czytaną, w historię zgrabnie wplótł głębsze przesłanie.
Pierwsza część jest właśnie bardziej zaskakująca i niesamowita, druga ma więcej morału. W dzieciństwie...