Lyn Gardner

"Wiejemy do lasu" wpadło mi w ręce podczas ostatniej wizyty w bibliotece miejskiej. Zdaje się, że już jakiś czas temu chciałam ją przeczytać, jednak coś mnie wówczas odciągnęło. Zachęcona opisem na odwrocie i tytułem, który z jakiegoś powodu bardzo mi się spodobał, postanowiłam ją tym razem przeczytać. No i przeczytałam. Szczerze mówiąc czuję się trochę zawiedziona, czytając bardzo pochlebny opis jakoś spodziewałam się czegoś więcej - niemniej jednak nawiązania do baśni, bajek, a nawet Biblii są wspaniałym walorem. Niektóre fragmenty czytało się z zapartym tchem. Mam wrażenie, że gdybym przeczytała ją będąc młodszą, podobałaby mi się bardziej. Powieść jest poruszająca, miłość trzech sióstr jest naprawdę piękna i do głębi przejmująca. No i przyznaję, że koszulka z pokrzyw zaintrygowała mnie na tyle, że znów sięgnęłam po "Dzikie łabędzie" - motyw z kolczugą bez rękawa utkwił mi w głowie i kojarzył się z bólem i poświęceniem, jednak za nic nie byłam sobie w stanie przypomnieć, skąd pochodzi. Ogólnie rzecz biorąc czytało mi się przyjemnie, chociaż nie jest tym, czego się spodziewałam. Ale za to nie można już winić autorki, prawda? Wszak nie ponosi ona odpowiedzialności za moje wyobrażenia.