Fabuła powieści jest typowo kryminalna – czytelnik zgłębia tajniki prowadzonego śledztwa, obserwując dwie strony medalu: nieudolne poczynania policji, niemającej żadnego punktu zaczepienia, motywu czy powiązań między ofiarami, oraz świat po drugiej stronie jaźni. Świat, który tak podobny do naszego, zakrzywia rzeczywistość, nie pozwalając na oderwanie prawdy od kłamstwa. Ten świat został skrojony na miarę schizofrenika, który zakuty w kajdany własnego umysłu, nie potrafi odróżnić jawy od snu.

Przejścia przez równoległe płaszczyzny i kontrast, rysujący się pomiędzy trwającym śledztwem a majakami jednego z bohaterów, stają się punktem, który zdecydowanie intryguje, aczkolwiek warstwa ta przypomina czasem dość chaotyczny szkic. Akcja powieści rozlega się dość sprawnie, choć między wiersze wkrada się zalążek miałkości.

Misternie utkana intryga nie jest jednak największym plusem powieści. Tym, co wyróżnia książkę, jest duszny i mroczny klimat, nasączony niesamowitym stylem narracyjnym, majestatycznym, pobrudzonym wulgaryzmami językiem i zachwycającym żonglowaniem słowem. Przemysław Żarski umiejętnie buduje śliską atmosferę, wzbogacając scenerię sugestywnymi, niekiedy niemal lapidarnymi, opisami zbrodni.

Malowane portrety psychologiczne bohaterów są doskonale przemyślane. Każda postać została wiarygodnie nakreślona, przez co czytelnik ma wrażenie, że protagoniści, jak i antagonista, zostali żywcem wyjęci z naszego otoczenia. Przemysław Żarski pokazuje samo życie – od podszewki – nie barwiąc go przy tym zbędnymi kolorami. Autor przecina utarte szlaki gatunkowe, nadając im nieco świeżości. „Umwelt” skrywa w sobie drugie, nieoczywiste dno, stające się polem do subiektywnej interpretacji. Zakończenie powieści niestety nie satysfakcjonuje i pozostawia pewien niedosyt.

„Umwelt” nie jest powieścią prostą, wymaga od czytelnika szczególnej uwagi, aby chaotyczne majaki stały się – na miarę możliwości – klarowne. Przemysław Żarski przyciąga pomysłem, zachwyca podstępem, hipnotyzuje słowem. To tutaj czytelnik przeżyje nietuzinkową podróż po meandrach ludzkiej natury; tutaj struchleje pod naporem umysłu, który potrafi płatać figle. Trudno jednoznacznie uznać tę książkę za nie posiadającą skaz, jednak jak na debiut autor wykazał się zaskakująco wysokim poziomem płynności literackiej i językowej. Niektóre elementy fabularne wymagają jednak odrobiny dopracowania.

Fabuła powieści jest typowo kryminalna – czytelnik zgłębia tajniki prowadzonego śledztwa, obserwując dwie strony medalu: nieudolne poczynania policji, niemającej żadnego punktu zaczepienia, motywu czy powiązań między ofiarami, oraz świat po drugiej stronie jaźni. Świat, który tak podobny do naszego, zakrzywia rzeczywistość, nie pozwalając na oderwanie prawdy od kłamstwa....