6,5*
Pomimo że fabuła wydaje się nieprawdopodobna;
pomimo że jest mało dialogów, a 90% książki to monologi;
pomimo że czasami mnie ta historia nudziła - szczególnie na początku...

Pepper potrafiła na tyle mnie zaintrygować, że brnęłam dalej w tę opowieść.
I nie żałuję, choć mam już pewne podejrzenia co może być dalej.
"The Boy and His Ribbon" to historia dwójki dzieci - 10-letniego Rena oraz dopiero co narodzonej Delli. On ucieka z farmy, na której niewolniczo pracował, gdzie trafił przez własną matkę, która go sprzedała ojcu Delli. Czytelnik podąża razem z dwójką bohaterów przez kolejne lata, jest świadkiem ich rozterek, problemów czy zabawnych sytuacji. Czasami nie potrafiłam rozgryźć Rena - Della idealnie dopasowała mu nazwisko 'Wild'. Innym razem główna bohaterka wydawała mi się zbyt dojrzała i zbyt inteligentna jak na swój wiek. Ale pomimo tych niedoskonałości czytałam dalej, bo chciałam dowiedzieć się jak potoczą się dalsze losy tej dwójki.
Ta część kończy się cliffhangerem, więc od razu zaczynam tom drugi. Moimi wrażeniami podzielę się pod kolejną częścią :).

EDIT: po przeczytaniu drugiej części, zapisuję tę serię na półce 'ulubione', ponieważ dwójka jest arcydziełem.

6,5*
Pomimo że fabuła wydaje się nieprawdopodobna;
pomimo że jest mało dialogów, a 90% książki to monologi;
pomimo że czasami mnie ta historia nudziła - szczególnie na początku...

Pepper potrafiła na tyle mnie zaintrygować, że brnęłam dalej w tę opowieść.
I nie żałuję, choć mam już pewne podejrzenia co może być dalej.
"The Boy and His Ribbon" to historia dwójki dzieci -...

Początek się dłuży, chociaż jest to subiektywna uwaga - nie lubię opisywania nieistotnych momentów. Absolutnie kocham całą historię, jestem szczęśliwa, że od razu zaopatrzyłam się w drugą część, nie wytrzymałabym z tym cliffhangerem ani dnia dłużej.
Bardzo szanuję autorkę za to, że potrafiła stworzyć między bohaterami chemię i więź, mimo że ledwie była jedna scena pocałunku - wtrącę, że nie podchodził on nawet pod romantyczny, co było zamierzeniem autorki.
Boję się czytać kolejnej części, nie jestem chyba gotowa.

Początek się dłuży, chociaż jest to subiektywna uwaga - nie lubię opisywania nieistotnych momentów. Absolutnie kocham całą historię, jestem szczęśliwa, że od razu zaopatrzyłam się w drugą część, nie wytrzymałabym z tym cliffhangerem ani dnia dłużej.
Bardzo szanuję autorkę za to, że potrafiła stworzyć między bohaterami chemię i więź, mimo że ledwie była jedna scena...

Opowieść jest dość nieprawdopodobna, jak na polskie standardy. Bardzo ciężko mi się czytało tą książkę, większa jej część opowiada o dzieciach, temat którego bardzo nie lubię odkąd zostałam matką. Jednak warto było się przemóc. Uwielbiam pióro Pepper Winters, książkę pochłania się bardzo szybko, zawsze jestem odurzona bohaterami i ich przemyśleniami. Po pewnym czasie wiedziałam, w którym kierunku książka zmierza i walczyłam z tym bardzo. Musiałam ciągle tłumaczyć sobie, że bohaterowie nie są rodziną z krwi, utożsamiałam trochę ich z sąsiadami którzy zostali wychowani obok siebie, przyjaciele od podwórka, itp. Warto było przez to wszystko przejść, dla samej tej walki wewnętrznej. Nie wiele książek wywołuje tak skrajne emocje, raz się ją kocha, raz nienawidzi, chcesz czytać dalej, lub rzucić książką o ścianę, itd. Dla mnie to wartość dodana, przynajmniej nie jest to kolejna książka taka sama jak poprzednia. Polecam, szczególnie, że druga część miażdży całkowicie.

Opowieść jest dość nieprawdopodobna, jak na polskie standardy. Bardzo ciężko mi się czytało tą książkę, większa jej część opowiada o dzieciach, temat którego bardzo nie lubię odkąd zostałam matką. Jednak warto było się przemóc. Uwielbiam pióro Pepper Winters, książkę pochłania się bardzo szybko, zawsze jestem odurzona bohaterami i ich przemyśleniami. Po pewnym czasie...

Książka absolutnie nie dla mnie. Nudna i totalnie nierzeczywista, czego nie jestem w stanie przeskoczyć choćbym nie wiem jak chciała. Z 59 rozdziałów przeczytałam 13 i moment, w którym zobaczyłam:

"Skłonił mnie do zabicia pierwszego królika kiedy miałam dwa lata. Namówił mnie, abym pozszywała mu ramię gdy się zaranił, kiedy miałam lat trzy."

Poddaję się. Bez przesady. Dlaczego Winters musiała tak spartolić rolę dziecka? Ba niemowlęcia! To dziecko było bardziej rozumne i dojrzałe niż nie jeden dorosły. I za to choćbym nie wiem jaki koniec otrzymała w tym tomie nie jestem w stanie zmusić się do czytania takich bredni. Kto ma dziecko ten zrozumie o co chodzi, a sądzę, że Pani Winters nie ma zielonego pojęcia co pisze. Przykro mi, ale dla mnie klapa.

Książka absolutnie nie dla mnie. Nudna i totalnie nierzeczywista, czego nie jestem w stanie przeskoczyć choćbym nie wiem jak chciała. Z 59 rozdziałów przeczytałam 13 i moment, w którym zobaczyłam:

"Skłonił mnie do zabicia pierwszego królika kiedy miałam dwa lata. Namówił mnie, abym pozszywała mu ramię gdy się zaranił, kiedy miałam lat trzy."

Poddaję się. Bez przesady....