Irytacja, znużenie i chęć jak najszybszego dotarcia do końca – takie uczucie towarzyszyło mojej lekturze 2 tomu „Bram światłości”.

Odniosłam wrażenie, że wszyscy bohaterowie opili się eliksirem skutecznie obniżającym IQ, jasność myślenia oraz zdolność do wysławiania się innym językiem niż potocznym z nadmiarem „no” i wykrzykników.

W przeciwieństwie do 1 tomu moi ukochani Razjel i Gabriel wydają się tutaj zupełnie wyjęci ze swoich dotychczasowych ram charakterologicznych.
W poprzednim tomie jeszcze trzymali fason i własną osobowość, a tutaj zostali sprowadzeni do poziomu przerażonych dzieciaków zupełnie nie umiejących wykorzystać swojego potencjału umysłowego i doświadczenia tysięcy lat.

Agonia Freya była dla mnie bardzo męcząca, ale nie z powodu współczucia dla bohatera, tylko dlatego, że jedną scenę ratowania z wodospadu autorka ozdobiła malowniczym kaszlem, pluciem krwią i niezbyt interesującymi przemyśleniami Daimona. W konsekwencji rzeczona scena zajęła kilkadziesiąt stron…

Fabuła leży i kwiczy. Po co ten nadmiernie wyeksploatowany w fantasy motyw "Homo…" w tym wypadku raczej "Angelus Viator"?
Droga Pani Maju, naprawdę NIE interesują mnie niezliczone perypetie Freya w pozornie zapomnianych przez Jasność Strefach poza Czasem. Tym bardziej, że Daimon często popisuje się głupotą i lekkomyślnością, przebija go w tej materii tylko Asmodeusz (niestety!) i Lucek (normalka :P). Przebieg przygód Freya i kompanii jest często bezsensowny, wręcz głupi, a wynik już góry przesądzony.

Motyw wędrówki można by spokojnie streścić na kilkunastu-kilkudziesięciu stronach i od razu przejść do celu wyprawy, w zamian więcej czasu poświęcić rządom Razjela w Otchłani. Tyle że wówczas autorka nie mogłaby się pochwalić dobrze odrobionym zadaniem domowym z tematyki mitologii pozaeuropejskich. Osobiście nie znoszę mitów azteckich i ich okrutnego panteonu bogów (z wyjątkiem Quetzalcoatla), stąd też czytanie o nich dla celów innych niż egzamin z mitologii Ameryki Prekolumbijskiej nie jest dla mnie przyjemne.
Niech akcja powieści powróci jak najszybciej do Królestwa, to naprawdę dobrze zrobiłoby temu cyklowi.

W dodatku Kossakowska nadużywa kwiecistych porównań i egzaltowanych słów, co tylko powoduje mój ból zębów od nadmiaru patosu. W „Siewcy wiatru” jej malowniczy sposób pisania sprawiał, że książkę czytało się bardzo przyjemnie, a tutaj niestety autorka popadła w przesadę. Co gorsza, w tym tomie znów się pojawiły tak nielubiane w „Zbieraczu burz” wstawki w 2 osobie l. pojedynczej odnoszące się do Daimona…

Irytacja, znużenie i chęć jak najszybszego dotarcia do końca – takie uczucie towarzyszyło mojej lekturze 2 tomu „Bram światłości”.

Odniosłam wrażenie, że wszyscy bohaterowie opili się eliksirem skutecznie obniżającym IQ, jasność myślenia oraz zdolność do wysławiania się innym językiem niż potocznym z nadmiarem „no” i wykrzykników.

W przeciwieństwie do 1 tomu moi ukochani...