Bramy Światłości: Tom 2

Och, tu działo się bardzo dużo, może nawet za dużo. 3 tom wydał się ździebko lekki, czy powolny przy tym, bo tutaj wyprawę Seredy i Daimona dotykają chyba wszystkie możliwe klęski zwariowanych światów Stref poza czasem. Niby człowiek wie, że z każdej potyczki główni bohaterowie powinni co do zasady wyjść bez szwanku, ale i tak przeżywa. Może to i książki dla nastolatków, ale dla mnie już starszej sporo, była to naprawdę relaksująca, ale nie głupia zabawa. Dialogi wartkie, dużo się dzieje i w sensie przygodowym i dla tych, co szukają krwi i trupów, ale też jest sporo o przyjaźni (motyw Jaguarołaka) i przezwyciężaniu własnych słabości (wyprawa ratunkowa Zgniłego Chłopca). To zgrabne połączenie różnych mitologii z naszymi anielskimi światami, szkoda, że te uniwersum już nigdy więcej nie powróci.

Och, tu działo się bardzo dużo, może nawet za dużo. 3 tom wydał się ździebko lekki, czy powolny przy tym, bo tutaj wyprawę Seredy i Daimona dotykają chyba wszystkie możliwe klęski zwariowanych światów Stref poza czasem. Niby człowiek wie, że z każdej potyczki główni bohaterowie powinni co do zasady wyjść bez szwanku, ale i tak przeżywa. Może to i książki dla nastolatków,...

Potężne anioły są słabe jak czwarta część Gothic, wszyscy z nimi wygrywają. Chociaż można było rozwinąć moc pierścienia Lampki i samego Lucka i dzięki niemu mogli wyjść z opresji.

Potężne anioły są słabe jak czwarta część Gothic, wszyscy z nimi wygrywają. Chociaż można było rozwinąć moc pierścienia Lampki i samego Lucka i dzięki niemu mogli wyjść z opresji.

Niby wszystko jest jak trzeba, a nie potrafię dać się porwać tej powieści. I różnorodne postaci, a każda z nich, nawet widmowy kot, jest wyjątkowa. I wiele, skrajnie fantastycznych światów przedstawionych, a niektóre z nich bazują na mitologii hinduskiej. ‎I wartka akcja, która toczy się w kilku miejscach jednocześnie. A jednak wciągnąć się nie mogę. Może właśnie przez tą różnorodność. Co nie znaczy, że nie przeczytam trzeciego tomu, bo mimo wszystko interesuje mnie, gdzie dotrze wyprawa i co z tego wyniknie. 

Niby wszystko jest jak trzeba, a nie potrafię dać się porwać tej powieści. I różnorodne postaci, a każda z nich, nawet widmowy kot, jest wyjątkowa. I wiele, skrajnie fantastycznych światów przedstawionych, a niektóre z nich bazują na mitologii hinduskiej. ‎I wartka akcja, która toczy się w kilku miejscach jednocześnie. A jednak wciągnąć się nie mogę. Może właśnie przez tą...

Mam nieodparte wrażenie, że przy pisaniu „Bram Światłości” autorce puściły wszelkie hamulce. Głównym pytaniem, które mi się kołatało w głowie podczas czytania było „co Kossakowska ćpie?” - oczywiście w żartobliwym tonie, o nic takiego jej nie podejrzewam, żeby nie było.
To, co tutaj się wyprawia, przechodzi ludzkie (a nawet luckie) pojęcie! Podobało mi się na maksa! Uśmiałam się, ale i siedziałam spięta jak nie powiem co 😉 No przedobre to jest!

Mam nieodparte wrażenie, że przy pisaniu „Bram Światłości” autorce puściły wszelkie hamulce. Głównym pytaniem, które mi się kołatało w głowie podczas czytania było „co Kossakowska ćpie?” - oczywiście w żartobliwym tonie, o nic takiego jej nie podejrzewam, żeby nie było.
To, co tutaj się wyprawia, przechodzi ludzkie (a nawet luckie) pojęcie! Podobało mi się na maksa!...

Trzyma poziom poprzedniczki. Historia się rozkręca. Podoba mi się poznawania nowych bóstw i demonów, chociaż ich imiona to istna męczarnia

Trzyma poziom poprzedniczki. Historia się rozkręca. Podoba mi się poznawania nowych bóstw i demonów, chociaż ich imiona to istna męczarnia

Maja Lidia Kossakowska „Bramy światłości” t.1-3.
No i stało się, zakończyłem cykl niebiański. Ostatnia cześć podzielona na 3 tomy to świetna rozrywka dla wszystkich fanów Kossakowskiej.
Jak wiemy z poprzednich części Pan odzesdl zostawiajac pusty Biały Tron i jeden wielki bajzel z tym związany zarówno w Królestwie jak i w Głębi. Na to wszystko pojawia się badaczka Sereda- świetlistą wysokiego rodu, dawna przyjaciółka Rajzela, która wpada do niego z wielką nowiną, jakoby w dalekich strefach poza czasem doznała emanacji Pańskiej. Popłoch jaki to wywołało wśród arystokracji anielskiej nie znał granic. Rajzel poprosił wiec Daimona, który walczył z Antykreatorem żeby poprowadził ekspedycje badawcza w celu sprawdzenia tych rewelacji. Żeby tego było mało Lucek jak tylko się dowiedział o wyprawie wrobił Asmodeusza w regenture Głębi i pod przykrywka dołączył do ekspedycji. Politycznie zrobiła się jatka jakich mało, wiec Gabrys naprędce montuje Rjzela w przebraniu Lucka w Pałacu Pieści. I wtedy zaczyna się zabawa.
Książkę czyta się bardzo przyjemnie, jak ktoś lubi tematykę anielska i zna książki Kossakowskiej to będzie mu się podobała, na pewno. Co prawda rozmiar całości sprawia, ze pojawiają się przestoje akcji, ale ogólnie jest to całkiem dobre czytadło. Może nie najwyższych lotów ale w mojej ocenie spokojnie na 7/10

Maja Lidia Kossakowska „Bramy światłości” t.1-3.
No i stało się, zakończyłem cykl niebiański. Ostatnia cześć podzielona na 3 tomy to świetna rozrywka dla wszystkich fanów Kossakowskiej.
Jak wiemy z poprzednich części Pan odzesdl zostawiajac pusty Biały Tron i jeden wielki bajzel z tym związany zarówno w Królestwie jak i w Głębi. Na to wszystko pojawia się badaczka Sereda-...

Najgorsza część słabej historii, na siłę wypchanej wycieczkami po egzotycznych mitologiach, które praktyczne niczego nie wnoszą do fabuły. Tak, pani Kossakowska posiada wiedzę i wyobraźnię. Nie, nie potrafiła napisać tym razem interesującej historii. Są tu przedwieczne anioły i demony, które odzywają się i zachowują jak nastolatki w okresie dojrzewania i wołają do siebie idiotycznymi ksywkami. Główny bohater, po prostu jest, zajmuje się głównie wpadaniem w tarapaty i próbami rozwiązania problemów siłą. Nie jest zbyt inteligentny a moce jego i jego miecza zdają się zmieniać w zależności od okoliczności przyrody. Sereda, która w zamyśle miała być chyba twardą babką, okazuje się histeryczką non stop wybuchająca gniewem, która tylko wykrzykuje rozkazy i woli strzelić focha niż na spokojnie porozmawiać o problemach i może znaleźć jakieś rozwiązanie...
A najgorsze w tym tomie jest to, że "przygody" pana Abaddona wśród prekolumbijskich bogów są tak wymuszone i męczące, że zaczęłam w końcu przerzucać strony i naprawdę nic nie straciłam, bo od początku wiemy dobrze jak to się wszystko skończy.
Jedyne pozytywy to postaci jaguarołaka i kotka. Ogólnie szkoda czasu.

Najgorsza część słabej historii, na siłę wypchanej wycieczkami po egzotycznych mitologiach, które praktyczne niczego nie wnoszą do fabuły. Tak, pani Kossakowska posiada wiedzę i wyobraźnię. Nie, nie potrafiła napisać tym razem interesującej historii. Są tu przedwieczne anioły i demony, które odzywają się i zachowują jak nastolatki w okresie dojrzewania i wołają do siebie...

Pojawia się wreszcie to, za co uwielbiam Autorkę: wartka akcja, gwałtowne zwroty, wielowątkowość, kolejne niesamowite światy. Nowi bohaterowie tworzą świetny klimat (Sina złapał mnie za serce, Belial i Nergal genialnie wykreowani), a spis zaznaczonych ulubionych cytatów nie ma końca.

Pojawia się wreszcie to, za co uwielbiam Autorkę: wartka akcja, gwałtowne zwroty, wielowątkowość, kolejne niesamowite światy. Nowi bohaterowie tworzą świetny klimat (Sina złapał mnie za serce, Belial i Nergal genialnie wykreowani), a spis zaznaczonych ulubionych cytatów nie ma końca.

Może popełniłam błąd, że skusiłam się na Kossakowską w formie audiobooka. W poprzednim tomie również były przydługawe opisy, ale tutaj to już jest masakra. Serio, wracałam z pracy pół godziny pieszo i przez ten czas akcja nie posunęła się ani grama do przodu - cały czas słuchałam opisu miejsca zdarzeń! Zmęczyły mnie niemiłosiernie wszelakie porówania i metafory. W imię czego, pani Maju? "Lucyfer ociera pot jakby zdejmował diadem pełen błyskotliwych kropli", "Wpadł jak moneta d automatu" i tak co chwila! A akcji tyle, co widmokot napłakał.... Najpierw siłowanko, czy koń Daimona przeżyje, oczywiście przez pół godziny nakreślanie, jak bardzo niemożliwe, że przeżyje, a jednak wszyscy próbują. Następnie pojawia się kolejna przeszkoda, znów podkreślanie jaka to jest niemożliwa przeszkoda, a jednak znów próbują i tak, aż do skutku. Dodatkowo mierziły mnie okrutnie próby zelektryzowania opisów akcji poprzez pisanie w drugiej osobie liczby pojedynczej. Źle się tego słuchało! Większość książki to opisy zdecydowanie. Daimon nie ma ikry, ciągle wpada w tarapaty, z których ratuje go zbieg okoliczności albo jakiś przyjaciel (chyba najgorszy rodzaj bohatera to taka niezdara właśnie, a czy nie pokochaliśmy Anioła Zagłady za właśnie swój charakter z pazurem?). Największą zaletą tej części jest to, że prawie nie ma Seredy, która moim zdaniem aspiruje na najgorszego bohatera napisanego kiedykolwiek przez Kossakowską. Czytając ten tom, nie czujesz dreszczu emocji, bo wiadomo, że bohaterowie wyjdą z opresji i nic się nie zmieni. Krótko podsumowując: idą, idą, idą. Pewnie kiedyś dojdą. Chciałabym, żeby wydarzenie na końcu trzeciego tomu było tak dobrze skonstruowane, że będę mogła napisać: o nie, przepraszam autorkę, genialny pomysł, który świetnie tłumaczy, w jakim celu akcja tak bardzo się wlokła we wcześniejszych tomach. Zagięło mnie totalnie!

Aczkolwiek nadziei raczej nie mam na takie rozwiązanie fabularne.

Może popełniłam błąd, że skusiłam się na Kossakowską w formie audiobooka. W poprzednim tomie również były przydługawe opisy, ale tutaj to już jest masakra. Serio, wracałam z pracy pół godziny pieszo i przez ten czas akcja nie posunęła się ani grama do przodu - cały czas słuchałam opisu miejsca zdarzeń! Zmęczyły mnie niemiłosiernie wszelakie porówania i metafory. W imię...

Daleka wyprawa. Znane przeszkody zmieniające swoje oblicze. Duża doza sprytu. Wciąga.

Daleka wyprawa. Znane przeszkody zmieniające swoje oblicze. Duża doza sprytu. Wciąga.