Wydawnicze fikołki zostawiam na boku - oceniam Orianę.
A Oriana tu jest znakomita - zbiór tych artykułów pochłania, dobra pozycja do zaciekawienia fanów Oriany postacią równie ciekawego PPPasoliniego. Naprawdę szkoda, że to takie krótkie.

Wydawnicze fikołki zostawiam na boku - oceniam Orianę.
A Oriana tu jest znakomita - zbiór tych artykułów pochłania, dobra pozycja do zaciekawienia fanów Oriany postacią równie ciekawego PPPasoliniego. Naprawdę szkoda, że to takie krótkie.

Ktoś, kto zna, czytuje Fallaci przebrnie przez te kilkadziesiąt stronic i odbierze to jako przypomnienie z poprzednich publikacji, wywiadów, listów. Dla mnie to żadna nowość nie była, ale z miłości do Fallaci, lubię mieć wszystko uporządkowane, przynajmniej w jej zapiskach. Dla tych, którzy Fallaci się średnio interesują, albo w ogóle, kilka epizodów może być zaskoczeniem.

Ktoś, kto zna, czytuje Fallaci przebrnie przez te kilkadziesiąt stronic i odbierze to jako przypomnienie z poprzednich publikacji, wywiadów, listów. Dla mnie to żadna nowość nie była, ale z miłości do Fallaci, lubię mieć wszystko uporządkowane, przynajmniej w jej zapiskach. Dla tych, którzy Fallaci się średnio interesują, albo w ogóle, kilka epizodów może być zaskoczeniem.

To dość kuriozalna publikacja, bo jej trzon stanowią trzy artykuły prasowe Fallaci dot. śledztwa w sprawie śmierci Pasoliniego plus pośmiertny list do tegoż oraz jego lit. portret z wcześniejszej książki. Oprócz tego mamy wstęp i notę wydawcy, doskonale opisujące to, o czym za chwilę przeczytamy u Fallaci. Jakby tego było mało, jest jeszcze posłowie.
Najciekawszy w tym wszystkim jest list do PPP, z którym Oriana się przyjaźniła i którą oburzył sposób, w jaki policja prowadziła dochodzenie oraz reakcja środowiska dziennikarskiego. Swoją drogą jest irytująca, kiedy w ostatnim artykule kilkakrotnie podkreśla, jaka sama jest b. etyczna i honorowa.
Podsumowując – rzecz dla raczej głównie dla wielbicieli Fallaci, bo nawet nie Pasoliniego. Nie byłoby wielkiej straty, gdyby ta „książka” w ogóle nie została wydana, najwyraźniej ktoś chciał skorzystać na nazwisku sławnej dziennikarki.

To dość kuriozalna publikacja, bo jej trzon stanowią trzy artykuły prasowe Fallaci dot. śledztwa w sprawie śmierci Pasoliniego plus pośmiertny list do tegoż oraz jego lit. portret z wcześniejszej książki. Oprócz tego mamy wstęp i notę wydawcy, doskonale opisujące to, o czym za chwilę przeczytamy u Fallaci. Jakby tego było mało, jest jeszcze posłowie.
Najciekawszy w tym...

Wydawca powinien zastanowić się po co wydał tę książkę - ten krótki zbiór wygląda jak próba zarobienia na sukcesie biografii Fallaci i Torańskiej. Po prostu, czytając wstęp i posłowie za często zadawałam sobie pytanie: "po co?"

Wydawca powinien zastanowić się po co wydał tę książkę - ten krótki zbiór wygląda jak próba zarobienia na sukcesie biografii Fallaci i Torańskiej. Po prostu, czytając wstęp i posłowie za często zadawałam sobie pytanie: "po co?"

Temat jest materiałem na artykuł, ale zdecydowanie nie na książkę. Wątki w przedmowie, artykułach, liście i posłowiu powtarzały się. Historia została przepalona i w efekcie wydaje się nudna i niewarta uwagi.

Temat jest materiałem na artykuł, ale zdecydowanie nie na książkę. Wątki w przedmowie, artykułach, liście i posłowiu powtarzały się. Historia została przepalona i w efekcie wydaje się nudna i niewarta uwagi.

"Scenariusz: struktura obdarzona wolą stania się inną strukturą"
- Pier

"Scenariusz: struktura obdarzona wolą stania się inną strukturą"
- Pier